Σύνοψη: Ήταν 1915 με την Οθωμανική αυτοκρατορία να πέφτει και να έρχεται η Τουρκία του Ατατούρκ. Ο Μιχαήλ εγκατέλειψε το χωριό του για να πάει στην μεγαλούπολη να σπουδάσει γιατρός, πριν από αυτό αρραβωνιάστηκε για να πληρώσει τις σπουδές του με τα χρήματα της προίκας. Έδωσε όμως μια υπόσχεση, να γυρίσει και να αγαπήσει την γυναίκα του. Ερωτεύτηκε την Άννα μια περήφανη Αρμένια με κλίση στον χορό και το σχέδιο, παντρεμένη με έναν Αμερικανό δημοσιογράφο ο όποιος ξεψάχνιζε τις αποτρόπαιες πράξεις των Τούρκων προς τους Αρμένιους. Ξεσπά η γενοκτονία των Αρμενίων...
Άποψη: Ανεβήκαμε σε μια μηχανή του χρόνου και γυρίσαμε εκατό περίπου χρόνια πίσω. O Terry George καθισμένος σε μια καρέκλα, με τα μάτια κλειστά, πέρασε τα σύνορα και έφτασε στην μέση ανατολή. Μέσα από πραγματικά γεγονότα είδαμε εικόνες, είδαμε στιγμές, ψυχικές οδύνες και σωματικές μεταπτώσεις. Είδαμε τον πόλεμο που απέχει αλλά είναι τόσο κοντά. Ανατολίτικη μουσική , αν και αμερικανική προφορά ξεχαστήκαμε και σαλέψαμε στο πλοίο οπού οι Αρμένιοι έχασαν τις ζωές τους. Δοκιμάσαμε την απώλεια , την αγωνιά της σωτηρίας ενώ παράλληλα ξέραμε πως δεν επρόκειτο για σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Πλάνα που σου έδιναν την δυνατότητα να δεις τον κόσμο από ψηλά, εφέ που νόμιζες πως παρακολουθείς 3D ταινία. Κι αν κάποιος μου έλεγε ήταν άθλια οπτική, προσωπικά θα την υπερασπιζόμουν ως το τέλος. Μπορεί οι ερμηνείες των Oscar Isaac, Charlotte Le Bon και Christian Bale να ήταν μαλλον αναμενόμενες, αυτό δεν ισχύει για το υπόλοιπο φιλμ. Από την αγωνία και την πίστη του Happy end μέχρι την απογοήτευση, φτάσαμε ως τα έγκατα εκείνης της γης και φέραμε την ιστορία μέσα σε μια ταινία . Δημιουργικός ο George σε συνεργασία βεβαία με τον Robin Swicord με τον οποίο έγραψαν μαζί το σενάριο.
Δυο ώρες; Ίσως να πέρασαν γρήγορα. Ίσως παρασύρθηκα από την συγκίνηση και το δράμα που ήθελαν να μου προκαλέσουν ή μπορεί άπλα να με μάγεψε η ένταση , το παθός η πραγματική ανάγκη για επιβίωση και οι έντονες σκηνοθετικές λεπτομέρειες που υπερτόνισε ο δημιουργός. Καλύφθηκα με μια φράση του Isaac στο τέλος: “Δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα και οι δυο μας χάσαμε την γυναίκα που αγαπούσαμε“, με τον πόλεμο και την αγάπη να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, ωστόσο να κυριαρχούν στο έργο...
Άντζελα Υζεϊράι
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων