Παράλληλες μητέρες

Είδαμε τη νέα ταινία του Πέδρο Αλμοδβάρ "Παράλληλες μητέρες", ο οποίος επιστρέφει σε μεγάλη φόρμα! 

paralel mothers - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο, Τζάνις, δεν μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη - και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει.

Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.

Άποψη: Μετά το εξαιρετικό και αυτοαναφορικό Πόνος και Δόξα με τον αγαπημένο του Antonio Banderas, ο Pedro Almodovar, ο αρχιερέας του μελοδράματος, επιστρέφει με την άλλη μούσα του, την Penelope Cruz σε θεματικές που αγάπησε και άλλες που δεν μας είχε συνηθίσει μέχρι τώρα, δείχνοντας πως παρά τα σαράντα περίπου χρόνο καριέρας δεν επαναπαύεται.

Οι Παράλληλες Μητέρες είναι μια επιστροφή στην έννοια της μητρότητας που άλλοτε ανοικτά και άλλοτε υπαινικτικά εμφανιζόταν ως θέμα στις ταινίες του, με κυρίαρχο και αξεπέραστο το Όλα για την μητέρα μου.

Εδώ όμως δεν διστάζει να γίνει και πιο πολιτικός ο λόγος του, μιλώντας για το ιστορικό τραύμα, για τον φασισμό του Φράνκο και των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, για ζητήματα ενοχής και ανοιχτών πληγών που ακόμα και σήμερα ταλανίζουν την ισπανική κοινωνία, ανάλογα με το ποια μεριά είχαν πάρει οι πρόγονοί τους εκείνα τα ταραγμένα χρόνια. Άλλωστε, να θυμίσουμε πως το φασιστικό καθεστώς στην Ισπανία έπεσε ολοκληρωτικά μόλις την δεκαετία του 1970 και ήταν ένα από τα μεγαλύτερης διάρκειας στον κόσμο.

Η Τζάνις (Penelope Cruz), φωτογράφος μόδας, γνωρίζει έναν ανθρωπολόγο κατά την διάρκεια  μιας φωτογράφισης και ζητά να  την βοηθήσει να βρουν τον παππού της, που ως δημοκρατικός, σκοτώθηκε από τους φρανκιστές. Μάλιστα ήταν και εκείνος φωτογράφος. Αυτή η γνωριμία με τον ανθρωπολόγο θα οδηγήσει και θα ξεκλειδώσει δύο διαφορετικές διαδρομές στην ζωή της, σχεδόν παράλληλες που λέει και ο τίτλος. Ο ένας δρόμος είναι της αναζήτησης του οικογενειακού παρελθόντος και ο άλλος η αιφνίδια εγκυμοσύνη της έπειτα από μια συνεύρεση μαζί του.

Ο Almodovar στην νέα του ταινία επιλέγει να θίξει πολλά, κάτι που δεν κάνει πάντα, καθώς άλλες φορές επιλέγει μια πιο κυκλική αφήγηση, που όλα τα γεγονότα περιτριγυρίζουν μια συγκεκριμένη θεματική. Εδώ ανοίγεται η ιστορία και ως ένας σπουδαίος αφηγητής που είναι επιτυγχάνει να αρχίσει μια ιστορία που προοδευτικά αλλάζει, αναπροσαρμόζεται, πλουτίζει, καταλήγοντας (μέχρι λίγο πριν το τέλος) σε κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που ξεκίνησε.

Το μόνο αφηγηματικό ατόπημα, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, είναι ότι οι δύο ιστορίες, εκείνη της μητρότητας των δύο γυναικών και της μυστήριας σύνδεσής τους, και εκείνου του ιστορικού και πολιτικού παρελθόντος μένουν απόλυτα παράλληλες και δεν τέμνονται, δεν συναντιούνται. Για την ακρίβεια, αφορμάται από το παρελθόν, συνεχίζει η ταινία με το ζήτημα των δύο μητέρων και στο τέλος όταν έχει ολοκληρωθεί η πορεία της άλλης πλοκής, ξαναπιάνει την αρχική, με αποτέλεσμα να δείχνει πως την αξιοποιεί μόνο όποτε την χρειάζεται και όχι ως ένα οργανικό κομμάτι της ταινίας. Δεν κλωτσάει βέβαια, δεν μοιάζει σαν κάτι εκτός της ιστορίας, γιατί είναι πολύ καλός αφηγητής μελοδραμάτων, που στα χέρια άλλου η ίδια ιστορία θα φάνταζε ένα σενάριο καθημερινής τηλεοπτικής σαπουνόπερας, ωστόσο μοιάζουν δύο ιστορίες που δεν συνομιλούν μεταξύ τους, απλώς συνυπάρχουν στην ίδια ταινία.

Κατά τα άλλα, η Penelope Cruz δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της που της έδωσε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο πρόσφατο Φεστιβάλ της Βενετίας και ίσως την φτάσει ως τα Όσκαρ, μιας και η Ισπανία δεν πρότεινε τον Pedro για το Όσκαρ διεθνούς ταινίας, οπότε δεν θα την δούμε στην συγκεκριμένη κατηγορία, κάτι που είχε συμβεί και το 2002, όταν η Ισπανία δεν πρότεινε το Talk to Her για το ξενόγλωσσο αλλά η ταινία κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ σεναρίου για το οποίο είχε προταθεί. Εξίσου καλή ερμηνευτικά είναι και η νεαρή Milena Smit, με τις δυο ηθοποιούς να ενσαρκώνουν δύο διαφορετικούς πόλους μητρότητας.

Οι Παράλληλες Μητέρες είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του των τελευταίων χρόνων, με τις γνώριμες θεματικές και φυσικά χρωματικές και στιλιστικές εμμονές του που όμως διανθίζονται και ωριμάζουν.

Πρώτη δημοσίευση: 28 Οκτ. 2021, 02:39
Ενημέρωση: 4 Νοε. 2021, 02:17
Τίτλος:
Παράλληλες μητέρες (Madres paralelas)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
120
Εταιρία διανομής: 
Release: 
28 Οκτωβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos