Όταν λείπει η μαμά

Τι μπορεί να συμβεί όταν η σύζυγος και μητέρα 3 παιδιών αποφασίζει να πάει 10 μέρες διακοπές; Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι και έχουν τρία παιδιά. Ο Κάρλο είναι εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά του και έτσι λείπει συνεχώς από το σπίτι, ενώ η Τζούλια έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά. Κουρασμένη από την καθημερινότητα, η Τζούλια αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της 10 μέρες διακοπές χωρίς την οικογένεια. Ο Κάρλο θα πρέπει τώρα να αναλάβει το ρόλο της και αυτό δεν είναι εύκολο… Όταν η μητέρα επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καβγάδες, καταστροφές και πολλά ευτράπελα, συνθέτουν μια ξεκαρδιστική καλοκαιρινή κωμωδία για όλη την οικογένεια.

Ένα σενάριο γεμάτο αναχρονισμούς και χιούμορ που είναι ελάχιστα αστείο, τούτη εδώ η ιταλική κωμωδία (remake μάλιστα μιας αντίστοιχης προ διετίας αργεντίνικης...) δεν μπορεί να σταθεί ούτε με την συνοδεία τρίτης παγωμένης μπύρας σε θερινό.

Γεμάτη κλισεδιαρισμένες καταστάσεις και χαρακτήρες κακοστημένες καρικατούρες, δείχνει εντελώς πρόχειρα στημένη, χωρίς να έχει γίνει ούτε η ελάχιστη προσπάθεια να στηθούν 1-2 σεκάνς που να διαφέρουν και ουσιαστικά δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Προσπάθησα να γυρίσω μια ταινία με τον τρόπο που θα την γυρνούσε ένα παιδί. Με την ελευθερία που είναι χαρακτηριστική της παιδικής ηλικίας. Όταν ξεκινάω να γράψω μια ιστορία, προσπαθώ να καταλάβω πώς θα μπορούσα να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες. Δεν είναι εγωκεντρικό. Απλώς αν δεν «ζήσω» τους χαρακτήρες μου, η ιστορία δεν αποδίδει. Το σενάριο είναι το πρώτο βήμα, αλλά μετά έχουμε τους ηθοποιούς, τις τοποθεσίες, τη μουσική, τα κοστούμια και την κάμερα. Εδώ μοιάζει εύκολο: έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια, ένα θέμα που ξέρω πολύ καλά.

Όλα όσα έχουν συμβεί σε εμένα, ενίοτε με τραγικές συνέπειες, μπορούν να ειπωθούν με τρόπο που να προκαλούν το γέλιο. Ενώ έγραφα το σενάριο, συνειδητοποίησα πως το να ταυτιστείς με τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον. Έτσι, αντί να προβληματιστώ και να προσπαθήσω να τα ελέγξω όλα, άφησα το κείμενο να με πάει. Να με οδηγήσει η ιστορία. Και σκηνοθετώντας ακολούθησα την ίδια ελευθερία, δίχως να εμποδίζω τη δημιουργικότητά τους, μέσα σε κάποια πλαίσια βεβαίως. Δεν ήθελα να μοιάζει με ταινία, αλλά με κομμάτια ζωής τα οποία, όσο κωμικά και αν αποδίδονται, δεν παύουν να είναι γεγονότα, που συμβαίνουν στην αληθινή ζωή. Ολόκληρη σχεδόν η ταινία είναι γυρισμένη με κάμερα χειρός, λες και την γύρισε ένα παιδί. Σαν κι εμένα. 

Αλεσάντρο Τζενοβέζι