Σύνοψη: Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας 45χρονος δικηγόρος, που ζει με τον έφηβο γιό του, καθώς η γυναίκα του βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο. Εκείνος είναι συνεχώς λυπημένος, και οι άλλοι τον αντιμετωπίζουν με οίκτο. Όλα θα αλλάξουν όταν η γυναίκα του συνέλθει και ο οίκτος των άλλων σταματήσει να υπάρχει.

Άποψη: Ο Μπάμπης Μακρίδης επιστρέφει πέντε χρόνια μετά το «L», με την 2η ταινία μεγάλου μήκους, τον «Οίκτο», που όπως και η προηγούμενη προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία τόσο στο Διεθνές Φεστιβάλ του Sundance, όσο και σε αυτό του Rotterdam.

Έχοντας πάλι ως συνεργάτη του στο σενάριο τον Ευθύμη Φιλίππου, μόνιμο σχεδόν συνεργάτη του Γιώργου Λάνθιμου, αν εξαιρέσουμε την νέα του ταινία «The Favourite», προσεγγίζει ένα σύνηθες φαινόμενο της μεμψίμοιρης εποχής που ζούμε, την εμμονή στην θλίψη και την ανάγκη για οίκτο. Όπως οι ήρωες των αρχαίων τραγωδιών αποζητούσαν το έλεος των θεών, έτσι ο πρωταγωνιστής του Οίκτου, που δεν έχει όνομα, καθώς θα μπορούσαμε στο πρόσωπό του να αναγνωρίσουμε τόσους πολλούς, αποζητά το έλεος, την συμπόνια των συνανθρώπων του. Αρέσκεται να είναι σε μία μόνιμη θλίψη, θα λέγαμε ότι έχει μία σχέση εξάρτησης από αυτήν, διότι ακόμα και αν δεν υπάρχει κάποιος προφανής λόγος για να είναι στενοχωρημένος, εκείνος θα βρει τον τρόπο για να γίνει. Κλαίει όταν θα έπρεπε να είναι χαρούμενος και είναι χαρούμενος όταν κλαίει. Ο Γιάννης Δρακόπουλος ως ο θλιμμένος δικηγόρος είναι τουλάχιστον αφοπλιστικός, με την στακάτη ερμηνεία του και το ηθελημένα ανέκφραστο πρόσωπό του, που ωστόσο προδίδει τόσα πολλά. Συνδυάζει κάτι από τις απογυμνωμένες ερμηνείες του λεγόμενου greek weird wave και το παγερό πρόσωπο της εποχής των βουβών ταινιών, κάτι σαν παραμόρφωση του Buster Keaton.

Στην δημιουργία αυτής της εντύπωσης βοηθάνε και οι μεσότιτλοι που υπάρχουν καθόλη την διάρκεια της ταινίας, λειτουργώντας επεξηγηματικά των όσων βλέπουμε ή σαν εξομολογητήριο μερικών σκέψεων και συναισθημάτων του ήρωα που υπονοούνται επί της οθόνης, αλλά αποκαλύπτονται διά του λόγου. Το σενάριο του Μακρίδη και του Φιλίππου κινείται μέσα στο γνώριμο, ιδιάζον σύμπαν που έχει δημιουργήσει ο Φιλίππου μαζί με τον Λάνθιμο, βάζοντας το θεμέλιο λίθο για τους υπόλοιπους συνεχιστές, μιμητές, αναθεωρητές. Με βάση τα άλλα σενάριά του ίσως φέρνει στον νου περισσότερο το «The Lobster», γιατί πέραν του αποστειρωμένου από συναισθήματα κόσμου, που έχουμε δει και σε άλλες ταινίες του διδύμου, ή την διάθεση για απότομες σοκαριστικά άγριες σκηνές, αυτό που το φέρνει πιο κοντά με το αγγλόφωνο ντεμπούτο του Λάνθιμου είναι η με τον ίδιο τρόπο χρήση της μουσικής. Η μουσική και στις δύο ταινίες χρησιμοποιείται ευφυώς και ενσωματώνεται στο κινηματογραφικό κείμενο, άλλοτε λειτουργώντας επικουρικά προς αυτό, άλλοτε αντιθετικά, και άλλοτε, λόγω ακραίας αντίθεσης, χιουμοριστικά.

Ταυτόχρονα, διαφοροποιείται από αυτό που λέμε greek weird wave, διότι ενσωματώνει δύο συναισθήματα, της θλίψης και του οίκτου, και μάλιστα σε ακραίο βαθμό. Είναι σαν το σύμπαν του Φιλίππου να έφθασε σε τόση ακραία απονέκρωση των συναισθημάτων, που πλέον οι ήρωές του τα διεκδικούν απελπισμένα, με μία εγωιστική μανία, καθώς ο πρωταγωνιστής δεν αρέσκεται γενικά στην θλίψη, αλλά μόνο όταν την νιώθει ο ίδιος. Όταν βλέπει άλλους να κλαίνε και οι υπόλοιποι να τους λυπούνται, τότε ζηλεύει. Στα θετικά η φωτογραφία του Κωνσταντίνου Κουκουλιού και η σκηνοθετική προσέγγιση του Μακρίδη. Το μόνο στο οποίο αστοχεί είναι ότι πολλές φορές το μαύρο χιούμορ που προσπαθεί να έχει δεν βγαίνει, με αποτέλεσμα να είναι περισσότερο δραματική παρά μαύρη κωμωδία. Ένα από τα ευχάριστα δείγματα καλού ελληνικού σινεμά.

Πρώτη δημοσίευση: 26 Σεπτεμβρίου 2018, 22:55
Ενημέρωση: 4 Οκτ. 2018, 08:22
Τίτλος:
Οίκτος (Οίκτος)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
97
Εταιρία διανομής: 
Release: 
27 Σεπτεμβρίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos