No hard feelings

Σύνοψη: Στα πρόθυρα να χάσει το πατρικό της σπίτι, η Maddie (Lawrence) ανακαλύπτει μια ενδιαφέρουσα αγγελία: πλούσιοι υπερπροστατευτικοί γονείς αναζητούν κάποια να «βγει ραντεβού» με τον ντροπαλό και εσωστρεφή 19χρονο γιο τους, τον Percy, προτού εκείνος φύγει για σπουδές.

Με έκπληξη, η Maddie σύντομα καταλαβαίνει πως ο παράξενος Percy δεν είναι του χεριού της όπως αρχικά νόμιζε.

Άποψη: Η σεξοκωμωδία είναι ένα είδος που είχε ανθίσει στις ΗΠΑ στα 80s και στα 00s, ενώ ήδη από τα 70s, υπήρχε σε Μεγάλη Βρετανία και Ιταλία. Πλέον τις τελευταίες δύο δεκαετίες συντηρητισμού και σεμνοτυφίας και ενός οριζόντιου political correctness που καταπιέζει ιδίως την κωμωδία, το είδος της σεξοκωμωδίας έχει ατονήσει.

Ο Gene Stupnitsky (σεναριογράφος του Bad Teacher με την Cameron Diaz) με αφορμή την τουριστικοποίηση ενός μικρού μέρους που έχει μετατραπεί σε θέρετρο για τουρίστες δυσκολεύοντας οικονομικά-και όχι μόνο- τους ντόπιους να ζήσουν εκεί, στήνεται μια ξεκαρδιστική ιστορία ξεπαρθενιάσματος ενός 19χρονου, ένα μοτίβο all time classic του είδους, που όμως το μεταχειρίζεται προσαρμοσμένο στην νέα εποχή.

Τα Μαθήματα Αποπλάνησης μπορεί να μην έχουν δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, μπορεί τα όποια κοινωνικού τύπου σχόλια να πέφτουν στο νερό απογυμνωμένα από ένα γενικότερο context που δεν τα σηκώνει, μπορεί να μην έχει καν καλή μουσική επιμέλεια, μιας και θα ήθελε κάτι πιο κεφάτο και νεανικό για να δώσει καλύτερο ρυθμό, παρόλα αυτά είναι μια από τις πιο αστείες κωμωδίες των τελευταίων χρόνων.

Αυτό οφείλεται αφενός στις καλογραμμένες ατάκες των Stupnitsky και John Phillips, που ενώ μοιάζουν βγαλμένες από ασύνδετα σκετς μιας μη ενοποιημένης ιστορίας, εν τέλει αποδίδουν, αφετέρου στην κωμική φλέβα της βραβευμένης με Όσκαρ Jennifer Lawrence, που αποδεικνύει πόσο μεγάλο κωμικό ταλέντο κρύβει και πόσο πολύ θα θέλαμε να την ξαναδούμε σε αντίστοιχες, εξίσου απενοχοποιημένες και κάφρικες κωμωδίες.

Μια κάφρικη κωμωδία του 21ου αιώνα, που δεν προσβάλλει κανέναν, δεν γίνεται επιθετική και ακραία, ενώ ταυτόχρονα σπάει στερεότυπα, διακωμωδεί τα πάντα και κυρίως το σεξ και την ενηλικίωση και όλα αυτά με την απαραίτητα αθυροστομία και ανεξαρτησία από καθωσπρεπισμούς.

Ξέρει να θέτει όρια η ίδια στον εαυτό της και αυτό είναι ένα ιδιαίτερο προσόν. Οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσει είναι αποτέλεσμα σεναριακής σκέψης που δεν φαίνεται στην ταινία, δίνοντάς την αυτό τον φαινομενικά αυθόρμητο και ανέμελο τόνο. Ακόμα και όταν υιοθετεί στοιχεία ρομαντικής κομεντί-ευτυχώς όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό-το κάνει έξυπνα και χαμηλότονα, χωρίς να ραντίζει την ιστορία με νεραϊδόσκονη.

Το οτιδήποτε θα μπορούσε να της προσάψει κανείς διαβάζοντας την πλοκή, όπως για παράδειγμα την διαφορά ηλικίας ανάμεσα σε ένα αγόρι που μόλις ενηλικιώθηκε και μια τριαντάρα γυναίκα, παρακολουθώντας την ταινία συνειδητοποιείς ότι το έχει κάνει προτέρημα και όπλο της. Μια από τις καλύτερες ταινίες του φετινού καλοκαιριού.