Nebraska

Γλυκόπικρη ντραμεντί υψηλότατου επιπέδου

Μέγας μάστορας ο Αλεξάντερ Πέιν, δεν θα βαρεθώ ποτέ να το γράφω. Ο Ελληνοαμερικανός δημιουργός είναι ένας τρομερός γνώστης και αναλυτής της ψυχοσύνθεσης του μέσου Αμερικανού μικροαστού και το αποδεικνύει ξανά εδώ, σε αυτό το πικρόχολο, κυνικό και τελικά μελαγχολικό φιλμικό ποίημα, έστω και αν αυτή την φορά το σενάριο δεν είναι δικό του.

Το ταξίδι του πεισματάρη αλκοολικού γεροξεκούτη πρωταγωνιστή του δεν έχει καμία -κοινή- λογική μεν, αλλά αν το καλοσκεφτείς αποτελεί την μοναδική διέξοδο από την μίζερη πραγματικότητα και το αδιέξοδο που έχει στήσει σχεδόν σε κάθε άνθρωπο της ηλικίας του και το οποίο η συντριπτική τους πλειοψηφία αναμένει παθητικά, σχεδόν σε αδράνεια.

Τούτος εδώ, έστω και σαν ένας παραλλαγμένος περήφανος Δον Κιχώτης, θα διεκδικήσει το όνειρο και τελικά την γαλήνη έστω και μέσα από το παράλογο και με την ερμηνεία του (αλλά και των υπολοίπων), θα μας καθηλώσει, θα τον νοιαστούμε.

Μαζί με την εκπληκτική φωτογραφία, το "δηλητηριώδες" και πολύ εύστοχο σενάριο, αλλά και την ανθρώπινη μέχρι το μεδούλι ιστορία που στήνει εδώ ο Πέιν με τα ευτράπελά της, δημιουργεί μια μεταλλαγμένη φιλμική americana ευτυχία, γεμάτη τρυφερότητα και συγκίνηση, ένα road movie αυτογνωσίας που θα κάνεις κτήμα σου.

Να αγαπάτε τους γονείς σας και να μην τους παραμελείτε ποτέ, ε;

Απόστολος Κίτσος