Σύνοψη: Ο Ρεμί είναι ένας Παριζιάνος που κάνει μία αδιάφορη δουλειά. Η Μελανί είναι μια ερευνήτρια σε ιατρικό εργαστήριο που μένει σχεδόν δίπλα από τον Ρεμί. Παρόλα αυτά δεν γνωρίζονται. Συνυπάρχουν στην ίδια πόλη, στην ίδια γειτονιά βυθισμένοι στην αστική μοναξιά. Μήπως τελικά καταφέρουν να συναντηθούν;
Άποψη: Ο Cedric Klapish είναι ένας έμπειρος Γάλλος σκηνοθέτης, ιδιαιτέρως στις ρομαντικές κομεντί, όπως οι «Ρωσικές Κούκλες» (2005), το «Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν» (2013) ή το πιο πρόσφατο «Επιστροφή στην Βουργουνδία» (2017). Στο «Deux Moi» ή Μόνοι στο Παρίσι, όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, επιστρέφει σε αυτό το είδος, με ένα εν δυνάμει ζευγάρι Παριζιάνων, που αναζητούν τον έρωτα αλλά πολλές φορές είναι πολύ κοντά μας χωρίς να το γνωρίζουμε.
Από το «Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας» μέχρι το «Χαμένοι στην Μετάφραση» και το «Her» έχουμε δει πολλάκις στο σινεμά ιστορίες αστικής μοναξιάς, κατάθλιψης μέσα στο άστυ με τις πολλές ασχολίες αλλά την απουσία συναισθημάτων, την δυσκολία των σχέσεων και τον απροσδόκητο έρωτα εκεί που δεν το περιμένεις.
Ο Klapish δεν πρωτοτυπεί, κινείται με ασφάλεια με αποτέλεσμα να μην σκοντάφτει, να μην πέφτει σε κάποιο σοβαρό ατόπημα αλλά να παραδίδει εν τέλει μια ήδη γνωστή ιστορία και προβλέψιμη ως προς την κατάληξή της. Σίγουρα διαφοροποιείται από την πληθώρα γαλλικών κομεντί που είθισται να βλέπουμε στα θερινά σινεμά, οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιος μια γαλλική κομεντί άνω του μετρίου, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει και πολύ συχνά. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, οι Ana Girardot και Francois Civil, παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον ως πιο φρέσκα πρόσωπα, τον μεν Civil τον θυμόμαστε από το «Ποια νομίζεις ότι είμαι» με την Binoche, την δε Girardot από την προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη.
Όμορφα και ήσυχα ρομαντική, χωρίς φανφάρες και εξάρσεις, χωρίς μελό, με μία ήπια φωτογραφία για να τονίσει την πόλη, η ταινία εν τέλει καταφέρνει να μένει στην καρδιά σου και να την σκέφτεσαι μετά, ίσως με λίγο μελαγχολία, ίσως και με λίγη ευδαιμονία, πάντως κατορθώνει να ακουμπάει στην καρδιά μας. Συμπρωταγωνίστρια είναι και η πόλη και ό,τι αυτή προκαλεί στους πολίτες της, ή ό,τι εκείνη επιτρέπουν μιας και αφήνονται συχνά να αλλοτριωθούν. Έτσι και οι ήρωες παρασέρνονται από τους ρυθμούς της ζωής τους, ζουν ζωές με δυσκολίες τις οποίες θα μπορούσαν να αποφύγουν.
Μόνοι μέσα στο Παρίσι παρά τους τόσους κατοίκους, μέχρι να διαπιστώσουν ότι ένας άνθρωπος που περπατάει στο ίδιο πεζοδρόμιο, στον ίδιο δρόμο μπορεί να σημαίνει κάτι. Mια ρομαντική, αν και ολίγον τι παλιομοδίτικη, αποτύπωση των ανθρώπινων σχέσεων σε ένα κλίμα που δεν τις ευνοεί.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων