Μόνοι στη Νέα Υόρκη

Νέα Υόρκη.Αεροδρόμιο JFK. Μια νεαρή γυναίκα μπαίνε ιστο πίσω κάθισμα ενός κίτρινου ταξί, ο ταξιτζής ξεκινάει την κούρσα, και καθώς οι δυο τους κατευθύνονται τη νύχτα προς το Μανχάταν... ξεκινούν την πιο απροσδόκητη συζήτηση.

Εκεί που ο Locke συναντά το Lost in Translation και το Closer, αυτή η περιεκτική μελέτη χαρακτήρων--που περικλείεται σε μία μόνο βόλτα με το ταξί-- εξερευνά την πολυπλοκότητα που συνδέεται με τα μυστικά που κρατάμε, ιδιαίτερα εκείνα που είναι κλειδωμένα στα τηλέφωνά μας.

Έχει να κάνει με την αλήθεια και την ψευδαίσθηση, το πώς αντικαθιστούμε τόσο αβίαστα το ένα με το άλλο λόγω επιβίωσης. Αφορά τις οδυνηρές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να εκδηλωθούν τα τραύματα του παρελθόντος με τον πιο βαθύ τρόπο. Αλλά κυρίως, γιορτάζει τη δύναμη που βρίσκεται σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές καθαρής ανθρώπινης σύνδεσης, ακόμη και με τοπιο απίθανο άτομο, σε αυτήν την κατά τα άλλα καταστροφικά απομονωμένη και επικίνδυνα αποσυνδεδεμένη ύπαρξη.

Nύχτα, τα φώτα της πόλης, ένα ταξί και άφθονη κουβέντα, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Κρίστι Χολ.

Μια πελάτης ταξί και ο οδηγός του θα διανύσουν την απόσταση μεταξύ αεροδρομίου JFK και κεντρικού Μανχάταν, κάπου μεταξύ Night On Earth του Τζιμ Τζάρμους και Lost In Translation της Σοφία Κόπολα, με διαφορετικές κοσμοθεωρίες (και κάμποση διαφορά ηλικίας) για τους δυο τους, αλλά άφθονη μελαγχολία και γλύκα και ανάγκη για επαφή, ώσπου κάπου όλα αυτά θα αρχίσουν να τέμνονται και να εναρμονίζονται.

Επιτέλους δύο άνθρωποι που μιλούν και δεν επικοινωνούν μέσω social media, ανοίγονται, μοιράζονται μυστικά, ο αναπόφευκτος ερωτισμός μεταξύ τους είναι σχεδόν αδιόρατος και μάλλον φλερτάρει περισσότερο με την αλληλοεκτίμηση προς τις αρετές του χαρακτήρα του κάθε ενός.

To σενάριο καταγράφει ορισμένες αλήθειες που ακούγονται κάπως περίεργα ειδικά από ένα σημείο και έπειτα όταν ο χαρακτήρας του Σον Πεν επιδίδεται σε mansplaining που ενίοτε ενοχλεί, η μουσική των Tindersticks δένει όμορφα με το tempo που κρατούν οι δύο πρωταγωνιστές και μάλλον εδώ κρύβεται και η επιτυχία του εγχειρήματος. Η Ντακότα Τζονσον δεν είναι μεγάλη στόφα ηθοποιού, αλλά με το ξανθό μαλλί που της πάει πολύ βγάζει μια όμορφη θλίψη που σε μαγνητίζει και το παλεύει πολύ ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της.

Ο Σον Πεν από τη άλλη, διαθέτει μεγάλη ερμηνευτική στόφα και γκάμα, το είχαμε ξεχάσει για κάποια χρόνια, αλλά εδώ ίσως πιο down to earth από ποτέ, χαμηλόφωνος, ζεστός, εκφραστικός με τον τόνο της φωνής του ταιριαστό, απόλυτα προσηλωμένος, κουμπώνει άριστα μαζί της και οι δύο με δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης σε όσα ξεστομίζουν (ειδικά η παράλληλη ιστορία της Τζόνσον με τα μηνύματα στο messenger από τον καυλωμένο εραστή), συνθέτουν μια κατάσταση που δεν κουράζει και θέλγει, παρά το γεγονός ότι το σενάριο (επίσης της Κρίστι Χολ) δεν κρύβει εκπλήξεις.

Και το τέλος είναι γλυκό και μετρημένο.