The lost daughter

Η Leda απολαμβάνει τις μοναχικές της διακοπές της στις Σπέτσες, όταν αρχίζει να εμπλέκεται με μια νέα μητέρα και την κόρη της ενώ τις παρακολουθεί να παραθερίζουν κοντά της στην παραλία.

Καθώς μάνα και κόρη έχουν μια ιδιαίτερη και έντονη σχέση η Leda καταβάλλεται από τις αναμνήσεις και τα μπερδεμένα συναισθήματα τρόμου, αγάπης και έντασης της δικής της πρώιμης μητρότητας.

Ένα σοκαριστικό γεγονός την αναγκάζει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τις αντισυμβατικές επιλογές που έκανε σαν νέα μητέρα και κυρίως τις συνέπειες αυτών των επιλογών...

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μάγκι Τζίλενχαλ, βασισμένο στο ομότιτλο best-seller της Ελενα Φεράντε που γυρίστηκε στις Σπέτσες και βραβεύτηκε για το σενάριο του στο Φεστιβάλ Βενετίας, ενώ μέτρησε τρεις υποψηφιότητες για Οσκαρ.

Υπαρξιακές ανησυχίες και νευρώσεις μιας μεσήλικης Βρετανίδας, αναρχοανάμικτα ανακατεμένες με παρελθοντικές μνήμες και παρούσες αδιάκοπες ενοχλήσεις από φασαριόζες και κακόγουστες μεσοαστικές οικογένειες που φαντάζουν μαρτύριο στα αυτιά της βετεράνης ακαδημαϊκού. Και μια «απαγωγή» ενός μικρού κοριτσιού που θα ξυπνήσει ακόμη πιο επώδυνες αναμνήσεις μιας ευθυνόφοβης, επιπόλαιας γυναίκας.

Όλα αυτά σε μια ταινία χωρίς τον παραμικρό σκηνοθετικό ρυθμό, ένα τραγικό -ειδικά στις αλληλουχίες των φλας μπακ- μοντάζ, αποτυχημένες μουσικές επιλογές, ένα μπερδεμένο σενάριο που θέλει να πει αρκετά, πολύ πιο εκλεπτυσμένα και σύνθετα από όσα μπορεί να αρθρώσει για τις απαιτήσεις και τα στερεότυπα μιας πατριαρχικής κοινωνίας από μια γυναίκα και μητέρα (και καλά) και ένα αχαρακτήριστο φινάλε.

Η Ολίβια Κόλμαν και η Τζέσι Μπάκλεϊ κάνουν πραγματικά ότι μπορούν προσπαθώντας να αναπνεύσουν στα ασφυκτικά κάδρα της Τζίλενχαλ που προκαλούν ζάλη οπτικά και τρικυμία εν κρανίω, παρά την ραθυμία με την οποία εξελίσσεται το φιλμ, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί τους κινηματογραφικά, εκτός και αν «τραβάς τα ίδια», οπότε συμπάσχουμε…

Η Τζίλενχαλ αποτυγχάνει και στο όποιο φολκλόρ της υπόθεσης θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεγερτικά στην ιστορία της, καθώς αποφάσισε να γυρίσει την ταινία ίσως στο λιγότερο εμφανίσιμο ελληνικό νησί.

Μια μπερδεμένη και κακοσκηνοθετημένη ταινία που προσπαθεί απεγνωσμένα να μιλήσει με εγκεφαλικό τρόπο μασκαρεύοντας τις νευρώσεις της και τις "ορμονικές της διαταραχές", μόνο που τελικά φλυαρεί εκνευριστικά, πριμοδοτώντας την αφόρητη αυτοαναφορικότητά της.