Η  Greta Gerwing έγραψε και σκηνοθέτησε αυτή τη μεταφορά του δημοφιλούς αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος της Louisa May Alcott, για την ιστορία ενηλικίωσης  τεσσάρων αδελφών κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου. Πρόκειται για μία ταινία ακατανόητα παραμελημένη από τα Όσκαρ, η οποία παρόλο που βασίζεται σε γνωστό υλικό που έχει μεταφερθεί πάμπολλες φορές στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη, έχει να επιδείξει περισσότερη δουλειά και έμπνευση από πολλές από τις ταινίες που βρέθηκαν τελικά στη λίστα των υποψηφίων.

Η αφήγηση της ιστορίας δεν είναι γραμμική, καθώς η Gerwing επιλέγει να μας συστήσει την κεντρική της ηρωίδα σε μεγαλύτερη ηλικία, πλέον σχεδόν στο τέλος της πορείας της, όταν προσεγγίζει κάποιον εκδότη της Νέας Υόρκης με την ελπίδα να δημοσιεύσει κάποια κείμενα της. Έτσι τα νεανικά χρόνια και οι περιπέτειες των τεσσάρων αδελφών, η καθεμία από τις οποίες έχει το δικό της εντελώς ξεχωριστό χαρακτήρα και ταλέντο που ξεδιπλώνεται άφθονα και ανεπιτήδευτα σε κάθε σκηνή , παρουσιάζονται με αναδρομές που υποκινούνται από συναισθηματικά ερεθίσματα του παρόντος. Αυτή η προσεγμένη και επιδέξια κατασκευασμένη εναλλαγή ανάμεσα στο τώρα και το χθες των ηρώων,  που προδίδει την εξέλιξη των χαρακτήρων ξεδιπλώνοντας σταδιακά τις αποχρώσεις τους, κρατά το θεατή σε μία συνεχή συναισθηματική εγρήγορση και τον βοηθά να εκτιμήσει καλύτερα το δράμα τους, καλύτερα και τη χαρά τους.

Παράλληλα, η σκηνοθετική ματιά της Gerwing, ξεχειλίζει από συναίσθημα και θαλπωρή χωρίς να επιβάλει τίποτα από τα δύο. Δίνει χώρο στο εξαιρετικό της καστ να αναδείξει την ιστορία, ενώ αφήνεται ταυτόχρονα να παρασυρθεί από τα πανέμορφα κουστούμια και σκηνικά. Έτσι η ταινία κατασκευασμένη με ενθουσιασμό και ειλικρίνεια, μοιάζει ώρες ώρες να είναι λιγότερο αφιερωμένη στους ήρωες και περισσότερο στις στιγμές τους, καταφέρνει όμως  ταυτόχρονα να σχηματίσει ξεκάθαρα αλλά ποτέ απλοϊκά πορτρέτα, χωρίς να αναλώνεται σε λαβύρινθους σκέψεων και διαλόγων.

Πρόκειται τελικά για μία ταινία που τόσο θα αδικηθεί αν καταχωρηθεί ως γυναικεία ή ως ένα ακόμη δράμα εποχής. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ ούτε με την  «Έμμα» ούτε με τη «Περηφάνεια και Προκατάληψη». Έχουμε να κάνουμε αντίθετα με μία ιστορία που εξελίσσεται στο 19ο αιώνα αλλά μοιάζει πέρα για πέρα φρέσκια, οικεία, σύγχρονη σχεδόν. Γιατί οι Μικρές Κυρίες δεν είναι μια ταινία για το ποιον θα παντρευτεί η πεισματάρα πρωταγωνίστρια, ούτε είναι άλλο ένα επιτηδευμένο φεμινιστικό μανιφέστο. Είναι αντίθετα μία ταινία – βάλσαμο, για την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, τους μικρούς καυγάδες και τις ανούσιες στεναχώριες, τις βόλτες στην παραλία και τα οικογενειακά τραπέζια. Είναι για τα όνειρα που μας πεισμώνουν και για την ενήλικη παραίτηση μας. Για αυτά που χάνουμε οριστικά μεγαλώνοντας, για το χρόνο και την όψιμη θαλπωρή της μνήμης, για το πως διαλέγουμε αναπόφευκτα το μονοπάτι μας, πως αποδεχόμαστε και αγκαλιάζουμε τη ζωή, με τις ατέλειες της.

Πρώτη δημοσίευση: 6 Φεβ. 2020, 13:41
Ενημέρωση: 13 Φεβ. 2020, 05:34
Τίτλος:
Little women (Μικρές κυρίες)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
135
Εταιρία διανομής: 
Release: 
6 Φεβρουαρίου 2020

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos