Σύνοψη: Διάσημος ιππότης με εξαιρετικές ικανότητες στο πεδίο της μάχης καλεί σε μονομαχία αξιοσέβαστο ευγενή, όταν η σύζυγος του πρώτου κατηγορεί τον δεύτερο για σεξουαλική κακοποίηση.

Κανείς δεν πιστεύει τη σύζυγο και ο ιππότης ζητά από τον βασιλιά να εγκρίνει το αίτημα για μονομαχία. Αν όμως χάσει, η γυναίκα του θα καεί στην πυρά για ψευδή κατηγορία.

Άποψη: Από το ιστορικό δράμα The Duellists, το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πίσω στο 1977, στο φετινό The Last Duel, ο Ridley Scott παραμένει ένας δραστήριος σκηνοθέτης.

Βρισκόμαστε στην Γαλλία του 14ου αιώνα, κατά την διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου με την Αγγλία, όταν συντελείται η τελευταία επίσημη μονομαχία ανδρών, όταν μια γυναίκα αποκαλύπτει στον σύζυγο της τον βιασμό της, σαν μια άλλη Λουκρητία, έχοντας αρκετά κοινά στοιχεία με το έργο του Σέξπιρ, ο Βιασμός της Λουκρητίας. Βασισμένος στο ομώνυμο βιβλίο του Eric Jager, επιστρέφει στο ιστορικό έπος, έπειτα από τον Μονομάχο και το Βασίλειο των Ουρανών, και παράλληλα επιστρέφει στις μεγάλες, επικών διαστάσεων στουντιακές παραγωγές, σε ένα old-fashioned σινεμά που όμως το έχουμε ανάγκη, όταν γίνεται σωστά. Και ο Scott ξέρει πώς να το πετύχει, παρά τις κάμποσες αστοχίες.

Κατ΄αρχάς, η ταινία ενδιαφέρει όχι μόνο γιατί επιστρέφει ο Scott, αλλά και γιατί το σενάριο υπογράφει η Nicole Holofcener (υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου για το Can You Ever Forgive Me) μαζί με το δίδυμο Matt Damon και Ben Affleck που συνεργάζονται ξανά ως σεναριογράφοι έπειτα από το Όσκαρ τους για το Good Will Hunting.

Επίσης, ο Scott επιλέγει την μέθοδο Ρασομόν του Κουροσάβα, δηλαδή διηγείται την ίδια ιστορία από τρεις οπτικές γωνίες, από την πλευρά του συζύγου, του κατηγορούμενου ως βιαστή και της γυναίκας που καταγγέλλει τον βιασμό. Τρεις αλήθειες από τρία πρόσωπα και τρεις ιστορίες που την καθεμία έχει γράψει διαφορετικός, την πλευρά του συζύγου ο Damon, του βιαστή ο Affleck και της γυναίκας η Holofcener.

Αυτό αποδεικνύεται έξυπνο μιας και η κάθε ιστορία έχει και διαφορετικό στιλ σεναρίου, με αποτέλεσμα να μην κουράζει τον θεατή. Για παράδειγμα, η πρώτη ιστορία του συζύγου, τον οποίο υποδύεται ο Damon, είναι ένα πιο στιβαρό και λίγο παλιομοδίτικο δράμα (προσωπικά είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα ιστορία), η ιστορία του βιαστή που υποδύεται ο Adam Driver αποκτά και κάποια κωμική διάσταση καθώς εμφανίζεται ο ρόλος του Ben Affleck, που είναι η απαραίτητη κωμική νότα στις επικές ταινίες ώστε να πέσουν λίγο οι τόνοι και τέλος ακολουθεί η πιο κοινωνική και σύγχρονη ματιά της Holofcener για την ιστορία της συζύγου που υποδύεται φανταστικά η Jodie Comer.

Στο σημείο αυτό και πριν πιάσουμε το σενάριο, ας δούμε λίγο τις ερμηνείες. Η μόνη που είναι εντός κλίματος και αποδεικνύεται ευχάριστη έκπληξη είναι η πρωταγωνίστρια του Killing Eve, Jodie Comer. Κατά τα άλλα, ο μεν Driver είναι πολύ καλός, αλλά μιλάει με έναν θεατρικό στόμφο που θα ταίριαζε σε μια επική ταινία αν μίλαγε έστω και ένας ακόμα με τον ίδιο τρόπο, ο Damon είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός που όμως δεν πείθει ιδιαίτερα παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του με τον Affleck να περνά τα όρια του γελοίου, όχι μόνο γιατί δεν είναι καλός στον ρόλο αλλά γιατί έχει και ένα από τα πιο φαιδρά λουκ που έχουμε δει σε ταινία. Πιο πολύ με παρωδία τύπου Epic Movie, θυμίζει, που σατίριζαν blockbusters της εποχής, παρά με ήρωα επικής ταινίας.

Και τώρα το σενάριο. Η μέθοδος Ρασομόν, παρότι έξυπνη, γιατί κρατά την αγωνία για το τι έγινε τελικά και επίσης μας δίνει τις οπτικές όλων, εν προκειμένω δεν λειτουργεί, αφενός γιατί γεμίζει η κάθε ιστορία με πολλά γεγονότα, εξ’ ου και η διάρκεια των 2,5 ωρών, αφετέρου οι ιστορίες δεν έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους στο τι συνέβη, απλώς προσεγγίζεται με λίγο διαφορετικό τρόπο. Δεν έχουμε δηλαδή τρεις αλληλοσυγκρουόμενες αλήθειες, αλλά μια με το κάθε μέρος να εστιάζει στο πώς την βίωσε ο κάθε ήρωας. Ίσως να έπρεπε να βλέπαμε μόνο την τρίτη ιστορία, της συζύγου, που είναι μακράν η πιο ενδιαφέρουσα, ή να βλέπαμε και τις δύο προηγούμενες αλλά πιο συμπυκνωμένες σε γεγονότα.

Ναι μεν ο Scott ήθελε να προσφέρει και θέαμα με μάχες, αλλά δεν χρησίμευσε πουθενά πλην του θεάματος. Και μιας και μιλάμε για θέαμα, η τελευταία σεκάνς με την μονομαχία είναι από μόνη της αλησμόνητη, επομένως δεν θα πείραζε αν η υπόλοιπη ταινία ήταν ένα κοινωνικό δράμα εποχής για μια γυναίκα που δεν την πιστεύει κανείς ότι βιάστηκε και πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, κάτι που απασχολεί και την σύγχρονη κοινωνία με πολλά θύματα να μην γίνονται πιστευτά.

Ο Scott ξέρει να μετατρέπει τον φεμινισμό σε μια πιο λαϊκή εκδοχή και να τον μεταφέρει στον mainstream κινηματογράφο, όπως είχε κάνει με την Θέλμα και Λουίζ. Μια ταινία που σε κρατά στην καρέκλα του σινεμά καθηλωμένο, με αρκετές ωστόσο σεναριακές αδυναμίες και δύο ηθοποιούς που πάντα θα σου κλωτσάει η εικόνα τους στην ταινία.

Πρώτη δημοσίευση: 14 Οκτ. 2021, 00:56
Ενημέρωση: 21 Οκτ. 2021, 01:51
Τίτλος:
The last duel
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
152
Εταιρία διανομής: 
Release: 
14 Οκτωβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos