Kraven the Hunter

Σύνοψη: O Aaron Taylor-Johnson πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Kraven, ενός άνδρα που η πολύπλοκη σχέση με τον αδίστακτο πατέρα του, Nikolai Kravinoff (Russell Crowe), τον οδηγεί σε ένα μονοπάτι εκδίκησης με βίαιες συνέπειες, και τον παρακινεί να γίνει ο μεγαλύτερος κυνηγός σε όλο τον κόσμο, τον οποίο θα φοβούνται οι πάντες.

Άποψη: Από το σύμπαν του Spider-Man, ο κακός Kraven αποκτά την δική του origin ταινία, με σκοπό να αναδειχθεί το κλασικό μοτίβο του τραυματισμένου κακού με το σκοτεινό και βίαιο παρελθόν που κατέληξε να γίνει παρίας και να αντιμετωπίζεται με τρόμο και απέχθεια.

Μόνο που ο Kraven του J. C. Chandor δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ταινία δράσης της Marvel, χωρίς κανένα υπόβαθρο να συνηγορεί σε μια αυτόνομη ταινία για τον χαρακτήρα.

 Ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον είναι μια ωραία επιλογή για τον ρόλο, φωτογενής, δυναμικός, τρομακτικός όταν πρέπει και όσο χρειάζεται.

Ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια, βλέπουμε την μετατροπή του σε ήρωα ή αντιήρωα, σε μια παρόμοια λογική με την μετατροπή του Spider-Man, που αντί για αράχνη, τον δαγκώνει λιοντάρι και με κάτι μαντζούνια γίνεται ο υπέρτατος κυνηγός, εφάμιλλος των ζώων της ζούγκλας.

Ο πατέρας του, ένας Ράσελ Κρόου που μετά τον Δία στον Thor, γίνεται ρώσος μεγιστάνας και εγκληματίας, απαιτεί δύναμη και απουσία ηθικής. Μια μάτσο, τοξική αρρενωπότητα, η οποία θα γίνει η αφορμή για τον Kraven να αναζητήσει την φύση του μακριά από το οικογενειακό του περιβάλλον. Έτσι, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπροσδιορισμού αλλά και ένα ταξίδι εκδίκησης προς οποιονδήποτε εγκληματεί. Η λίστα του με τα ονόματα που θέλει να ξεφορτωθεί είναι ο φόβος και ο τρόμος όλων.

Σκηνές δράσης προβλέψιμες και τυποποιημένες, που πλέον κανέναν δεν ξαφνιάζουν ή ταράζουν, δείχνοντας το δημιουργικό τέλμα  στο οποίο έχει βρεθεί η Marvel. Παντελής απουσία πρωτοτυπίας, με έναν χαρακτήρα που επίπεδα κινείται προς ένα προδιαγεγραμμένο τέλος, το οποίο καλώς ή κακώς, αφήνει περιθώρια για συνέχειες. Η Ariana DeBose σε έναν ρόλο απόλυτα περιφερειακό που ο σκηνοθέτης δεν ξέρει πώς να την χρησιμοποιήσει με αποτέλεσμα να εμφανίζεται μόνο για να βοηθήσει όποτε χρειάζεται τον Kraven. Εξαφανίζεται και εμφανίζεται όπου το απαιτεί η πλοκή για να μπορέσει να συνεχίσει, σε μια προσπάθεια να εντάξουν και την μαύρη ταυτότητα στην ιστορία (μαζί με τους Ρώσους και τα ρωσικά για να καλοπιάσουν εισπρακτικά και τους αντιαμερικανούς ρώσους θεατές) με τον πλέον επιφανειακό τρόπο, συνδέοντας την μαύρη ταυτότητα με τα μαντζούνια, τις δοξασίες, τις μαγγανείες και την μαγεία, σε έναν λευκό, δυτικό κόσμο της λογικής.

Αυτό το δίπολο επιβεβαιώνει απλώς παλιακές αντιλήψεις της αμερικανικής κουλτούρας για τους μαύρους υπηκόους της, τους οποίους συχνά τοποθετεί σε ένα καθεστώς ημιπολιτισμού.

Αντίστοιχα, υπανάπτυκτος είναι ο ρόλος του Ξένου, που και αυτός εμφανίζεται ξαφνικά στα μισά της ταινίας, για να δυσκολέψει απλώς λιγάκι όσο χρειαστεί τον Kraven, με ένα τέλος πιο γρήγορο και εύκολο από εκείνο του αρχηγού των White Walkers στο Game of Thrones.