Judy

Σύνοψη: Χειμώνας 1968: Το κάποτε παιδί θαύμα Τζούντι Γκάρλαντ έχει πλέον μεγαλώσει και προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο με μια σειρά εμφανίσεων στο Λονδίνο στο γνωστό κέντρο διασκέδασης Talk of the Town. Το παρελθόν όμως την καταδιώκει, όσο εκείνη προσπαθεί να απελευθερωθεί από αυτό και να προχωρήσει στον πέμπτο γάμο της με τον Μίκι Ντιν. Ευάλωτη και εξαντλημένη κάνει τα πάντα για να σταθεί στα πόδια της.

Άποψη: Η Τζούντι Γκάρλαντ θα είναι πάντα στο μυαλό όλων η μικρή Ντόροθι από τον «Μάγο του Οζ», μια ταινία που την ανέδειξε και την κατέστρεψε ταυτόχρονα. Ξεκινώντας την καριέρα της από δύο χρονών και δουλεύοντας συνεχώς για τα επόμενα 45 χρόνια μέχρι την ηλικία των 47 όταν και πεθαίνει, η διάσημη ηθοποιός-τραγουδίστρια ήταν πολλά παραπάνω από ένα παιδί-θαύμα στο οποίο εγκλωβίστηκε. Αυτό τον εγκλωβισμό και την ψυχολογική κυρίως κατάπτωση επιδιώκει να αποδώσει η Ρενέ Ζελβέγκερ στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της, που σίγουρα θα την φτάσει στις υποψηφιότητες των Όσκαρ, αν όχι στην νίκη, μιας και είναι ακόμα νωρίς για προβλέψεις.

Βασισμένη στο θεατρικό έργο του End of the Rainbow του Peter Quilter, η «Judy» είναι το ακριβώς αντίθετο από το success story. Δεν είναι μια ιστορία δύσκολων νεανικών χρόνων που κάποια στιγμή φθάνει στην καταξίωση, αλλά καταξιωμένα παιδικά χρόνια, όσον αφορά το επαγγελματικό τουλάχιστον κομμάτι, που καταλήγει στην αποτυχία και την παρακμή, στα χάπια και στο ποτό για να ξεχάσει τον πόνο. Ένα πόνο που βιώνει από μικρό παιδί, που από μια τόσο τρυφερή ηλικία μπήκε σε έναν ρόλο από τον οποίο ήταν ανίκανη να βγει στην συνέχεια. Δεν είναι τυχαίο που εκτός από τον ρόλο της Ντόροθι, ο άλλος ρόλος που θα είναι ταυτόσημος με την ηθοποιό θα είναι στο «A Star is Born», στην δεύτερη από τις συνολικά τέσσερις, έως τώρα, κινηματογραφικές εκδοχές, μια ιστορία παρόμοια με την ζωή της, μια ιστορία επαναφοράς στην πρώτη γραμμή με ολέθριο κόστος, μια ιστορία αποτυχημένων ερώτων.

Στην ταινία αυτό που βλέπουμε είναι κατ’ ουσία την Τζούντι λίγο πριν πεθάνει, το 1969. Βρισκόμαστε στις τελευταίες εμφανίσεις της στο Λονδίνο και στο πώς παλεύει να κάνει αυτό που πρέπει, μακριά από τα ανήλικα παιδιά της, με την άλλη της κόρη, την Λάιζα Μινέλι να είναι ήδη πλέον μεγάλη και γνωστή, και πάνω από όλα να παλεύει να ξεφύγει από τους δαίμονες της που είναι η ίδια της η προγενέστερη ζωή. Γι’ αυτό βλέπουμε υπό την μορφή flashback στιγμές από τα παιδικά και νεανικά της χρόνια που δυστυχώς κρατούν πολύ λίγο. Κατανοούμε ότι είναι μια ταινία για την Ρενέ Ζελβέγκερ και όχι για την Τζούντι Γκάρλαντ, είναι από αυτές τις ταινίες που συχνά πυκνά κάνει το Χόλιγουντ, ταινίες βασισμένες σε έναν μόνο ηθοποιό και στην συγκλονιστική ερμηνεία του. Και πράγματι η Ρενέ Ζελβέγκερ είναι αποστομωτική, τόσο με την αρκετά μεγάλη ομοιότητα αλλά κυρίως με τον τρόπο που προσεγγίζει την αλλοτινή ντίβα του θεάματος, Θα ήταν καλό βέβαια να βλέπαμε εκτενέστερα την κάθοδο στον Άδη, το πώς ξεκίνησε και πώς κατέληξε. Πολύ δυνατή στιγμή της ταινίας η σκηνή από τα γυρίσματα μιας ταινίας όσο ήταν παιδί που της κάνουν πάρτι για τα γενέθλια και όλα μοιάζουν τόσο ψεύτικα, μιας και δεν βίωσε ποτέ αληθινά παιδικά χρόνια. Η βουτιά που κάνει η μικρή Τζούντι είναι μια απέλπιδα προσπάθεια απελευθέρωσης. Πλάι στην Ρενέ, ένα ταλαντούχο καστ ηθοποιών, όπως ο Rufus Sewell και ο Michael Gambon, με τον σκηνοθέτη Rupert Goold να χειρίζεται αρκετά ακαδημαϊκά την σκηνοθεσία και όχι τόσο εντυπωσιακά στις πιο θεατράλε σκηνές, όπως όταν τραγουδάει η Τζούντι, σκηνές από τις οποίες θα έλαμπε για παράδειγμα, ένας Rob Marshall.