Journeyman

Σύνοψη: Ο Matty Burton είναι πρωταθλητής παλαιστής μεσαίων βαρών. Πλέον όμως είναι και οικογενειάρχης, έχοντας σύζυγο και ένα παιδί. Αποφασίζει να δώσει τον τελευταίο του αγώνα εναντίον του ανερχόμενου και υπερόπτη Andre Bryte, ελπίζοντας να διατηρήσει τον τίτλο του. Θα κερδίσει τον τελευταίο του αγώνα, αλλά θα χάσει την μνήμη του έπειτα από ένα χτύπημα του αντιπάλου του, που θα τον οδηγήσει σε κώμα.

Άποψη: Τι σημασία έχει αν κερδίσεις, αν έπειτα δεν το θυμάσαι. Η δεύτερη σκηνοθετική και σεναριακή απόπειρα του ηθοποιού Paddy Considine («Tyrannosaur»), που κρατάει για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο, καταπιάνεται με το ζήτημα της νίκης, της φιλοδοξίας αλλά και του τι είναι πραγματικά ουσιαστικό στην ζωή ενός ανθρώπου και μάλιστα το τοποθετεί σε έναν έντονα ανταγωνιστικό χώρο, όπως αυτό της πυγμαχίας. Δράματα με πυγμάχους (και παλαιστές) έχουμε δει από το «Rocky» μέχρι το «Creed», και από το «Raging Bull» μέχρι το «The Wrestler», με την διαφορά ότι το βρετανικό δράμα «Journeyman» προτιμά να αφήσει στην άκρη όλα αυτά και να ασχοληθεί κυρίως με έναν πυγμάχο που ξυπνάει από κώμα και προσπαθεί να ξαναβρεί την μνήμη του και να επανακαθορίσει την ζωή του και δυστυχώς ο Considine με την επιλογή αυτήν δημιουργεί ένα άνευρο και ανά στιγμές αδιάφορο δραματουργικά αποτέλεσμα. Έχοντας ως πιο κοντινό παράδειγμα το «The Wrestler» του Darren Aronofsky, την πρώτη ίσως ταινία που σκέφτεται κάποιος όταν μιλάει για comeback ενός αθλητή, που προσπαθεί να αποδείξει ότι το έχει ακόμα (που εν προκειμένω συνδέθηκε και με το comeback του Mickey Rourke σε αυτήν την αλησμόνητη και αδίκως μη βραβευμένη ερμηνεία του), το «Journeyman» φαντάζει πολύ μικρό. Κυρίως διότι αδυνατεί να κτίσει την ένταση, που ως προς αυτό αστοχεί ακόμα και στην μία όλη κι όλη σκηνή πυγμαχίας που υπάρχει στην ταινία, η οποία θεωρητικά θα έπρεπε ούτως ή άλλως να είναι φορτισμένη, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο άνευρα σκηνοθετημένη, που μοιάζει περισσότερο με ήπιο καβγά δύο ανθρώπων, παρά μάχη.

Η ταινία στέκεται κυρίως στην μοναχικότητα του ήρωα, που όταν αρρωσταίνει βαριά κανείς δεν είναι δίπλα του, διότι η γυναίκα και το παιδί του φεύγουν και οι φίλοι αρχικά δεν τον σκέφτονται, δημιουργώντας έναν αντιθετικό συνδυασμό ανάμεσα σε εκείνον και τον αντίπαλό του, καθώς ο μεν Andre του έλεγε ότι θα χάσει και τελικά έχασε εκείνος, ο δε Matty του έλεγε ότι όταν θα χάσει κανείς δεν θα είναι δίπλα του και εν τέλει αυτός ήταν που δεν είχε ανθρώπους δίπλα του, παρά το ότι κέρδισε. Είναι όμως ανεπιτυχής αφηγηματικά ο τρόπος που το κάνει, διότι από την μία πλευρά η ταινία σαν να κατηγορεί την γυναίκα του που τον παράτησε αγνοώντας ότι την χτύπαγε και το μωρό τους το έβαλε μέσα στο πλυντήριο, αφήνοντας τον ρόλο της ταλαντούχας Jodie Whittaker (η νέα Doctor Who) παντελώς ξεκρέμαστο, από την άλλη οι φίλοι τελικά εξιλεώνονται αφού επιστρέφουν και τον βοηθάνε, καταρρίπτοντας έναν από τους λόγους του μελοδραματικού στοιχείου του ήρωα. Ο Considine βέβαια είναι πολύ καλός, και μπορεί να μην το έχει ως πυγμάχος, αλλά όταν πλέον το κώμα τον έχει αφήσει με έντονα προβλήματα, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος. Μία συμβατική δραματική ταινία, που έχει και το συμβατικό happy end για να γλυκάνει τον κεντρικό ήρωα, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται τα πάντα.