Σύνοψη: Στις 22 Νοεμβρίου του 1963,  ο Τζον Φ. Κένεντι δολοφονείται και το ροζ ταγέρ της Τζάκι Κένεντι ποτίζεται από το αίμα του συζύγου της. Παρά το τραύμα της, μια εβδομάδα μετά καλείται να παρηγορήσει τα δυο της μικρά παιδιά, να αδειάσει το σπίτι που η ίδια ανακαίνισε και να οργανώσει την κηδεία. 

Άποψη: H πρώτη αμερικανική ταινία του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν (No, El club, Post Mortem), δεν είναι μια συνηθισμένη βιογραφία για την Τζάκι Κένεντι, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο άλλωστε με τον Ντάρεν Αρονόφσκι στην παραγωγή (αυτό να μην το ξεχάσετε ποτέ ενώ παρακολουθείτε το φιλμ...).

Αυτό όμως δεν σημαίνει αυτόματα ότι είναι και μια πετυχημένη αυτοβιογραφία ενός απόλυτου pop ειδώλου και fashion icon της εποχής, που εδώ παρουσιάζεται σαν μία γυναίκα σε πλήρη σύγχυση, στα όρια του μανιοκαταθλιπτικού. Και αν όλα αυτα τα συναισθήματα μοιάζουν να δικαιολογούνται (η γυναίκα μόλις βίωσε την απώλεια του συζύγου της που τυγχάνει και ο πιο πολυσυζητημένος άνθρωπος του κόσμου) τουλάχιστον σε ένα βαθμό, αυτό που προκαλεί αρχικά μειδίαμα, σταδιακά κουράζει και εν τέλει δύσκολα αντέχεται, είναι η εντυπωσιακή καινότητα του πλάσματος αυτού σε συνδυασμό με την πηγαία της ματαιοδοξία που εξαντλούν την αντικειμενική αξία του εγχειρήματος.

Πτυχές που αποκαλύπτει στον φακό ο Λαρέν, με μαεστρικό τρόπο και ένα αποτελεσματικό (αν και αρκετές στιγμές κουραστικό) μοντάζ που αναμιγνύει παρόν/παρελθόν και με το οποίο ξεγυμνώνει την καρδιά και την ψυχή της Τζάκι, προσπαθώντας να αποτυπώσει νατουραλιστικά μεν, σχεδόν κλινικά δε, τον αντίκτυπο του θανάτου του Κένεντι στην συμβία του, μια εντελώς αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και όχι άδικα.

Και μπορεί να απολαμβάνουμε κατά διαστήματα τον απόλυτο σαρκασμό με τον οποίο κινηματογραφεί ο Λαρέν το απόλυτο ρηχό και το υπερφίαλο τίποτα της πρωταγωνίστριάς του, αλλά θα είχαμε μέχρι και ενοχληθεί απο το τελικό αποτέλεσμα (δεν βοηθά το αποσπασματικό και απλοϊκό σενάριο) αν δεν υπήρχε η Νάταλι Πόρτμαν. Η 37χρονη σταρ το έχει πάρει σχεδόν προσωπικά το ζήτημα και εδώ καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Με αιχμή την χαμηλόφωνη, υπνωτιστική, με "βλαχοπροφορά", σχεδόν καρτουνίστικη ομιλία της Τζάκι, αλλοπρόσαλλες (όπως ακριβώς και η ηρωϊδα της σαν περσόνα) διακυμάνσεις στον τρόπο που υπερτονίζει ή υπογραμμίζει αχνά, σχεδόν υποτονικά, σκηνές, αλλά και μια ματιά που βγάζει σπίθες, είναι σχεδόν όπως και στο "Black Swan" (αλλά σε διαφορετικές συχνότητες) καθηλωτική και αποτελεί το βασικό συστατικό αυτού του φιλμ που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς.

Πρώτη δημοσίευση: 26 Ιαν. 2017, 22:15
Ενημέρωση: 2 Φεβ. 2017, 17:32
Συντάκτης: 
Τίτλος:
Jackie (Jackie)
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
100
Εταιρία διανομής: 
Release: 
26 Ιανουαρίου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos