Η ζωή συνεχίζεται

Ο Johnny (Joaquin Phoenix) ζει στην Νέα Υόρκη και εργάζεται ως ραδιοφωνικός παραγωγός. Μετά τον θάνατο της μητέρας του και τον χωρισμό από την επί χρόνια σύντροφό του, αφιερώνει όλο τον χρόνο και την προσοχή του στη δουλειά του. Το τελευταίο του εγχείρημα αφορά τις συνεντεύξεις με παιδιά από διάφορες αμερικανικές πόλεις, για τις οποίες πρέπει να ταξιδεύει συχνά.

Όταν η αδερφή του Viv (Gaby Hoffmann) χρειάζεται να φύγει για λίγο από το σπίτι ώστε να βοηθήσει κατάλληλα τον πρώην άντρα της (Scoot McNairy) που αντιμετωπίζει σοβαρές ψυχικές δυσκολίες, ο Johnny καλείται να φροντίσει τον μικρό ανιψιό του Jesse (Woody Norman). Το σαββατοκύριακο θα εξελιχθεί σε ένα μικρό road trip και η σχέση των δυο τους σε έναν συγκινητικό, εγκάρδιο δεσμό.

Το απλό αλλά βαθύ, εστιασμένο στις ανθρώπινες σχέσεις σινεμά του Mike Mills επιστρέφει με μια γλυκόπικρη, άλλοτε μελαγχολική κι άλλοτε αστεία, κι αισιόδοξη ιστορία για τους οικογενειακούς δεσμούς, ένα χαοτικό αλλά εγκάρδιο γράμμα αγάπης στα παιδιά και την πολύτιμη σοφία τους.

Ένας άνδρας, που δυσκολεύεται να επεξεργαστεί την απώλεια της μητέρας του και αποφεύγει να κοιτάξει την απομακρυσμένη σχέση του με την αδερφή του, ξανασυστήνεται στη ζωή και την απλή ομορφιά της μέσα από τον αεικίνητο, ιδιαίτερο και ευφάνταστο πιτσιρικά ανιψιό του. Ο Johnny μαθαίνει. Παρατηρεί τον εαυτό του, καταγράφει τις αντιδράσεις του, αποκτά νέες αγωνίες, παίζει και απαντά μισοκοιμισμένος σε φιλοσοφικά ερωτήματα. Και ο Jesse αποκτά, σε μια στιγμή που το χρειάζεται πραγματικά, έναν πολύτιμο φίλο, που προσπαθεί να τον στηρίξει σε ό,τι τον απασχολεί.

Παράλληλα, ένα σύνολο από μικρότερα ή μεγαλύτερα παιδιά της σύγχρονης Αμερικής, σε πόλεις όπως το Ντιτρόιτ ή η Νέα Ορλεάνη, απαντούν στο μικρόφωνο του Johnny και των συνεργατών του για το τι τους ανησυχεί, πώς φαντάζονται τον εαυτό τους ή τις πόλεις στο μέλλον, τι θα λέγανε στους γονείς τους αν ήταν εκείνοι τα παιδιά. Σαν μια δεύτερη ταινία μέσα στην πρώτη, οι ηχογραφήσεις αυτές έξυπνα διανθίζουν τα 148 λεπτά, και μαζί με τα βιβλία/δοκίμια που διαβάζει ανά στιγμές ο Johnny, χαρίζουν έξτρα πηγαία διάθεση και ποιητικότητα στις τρυφερές προθέσεις του "C'Mon C'Mon".

Κατά τ’ άλλα, πρόκειται για μια πανέμορφη οπτικά ταινία, με την ασπρόμαυρη κινηματογράφηση του Robbie Ryan (“Marriage Story”, “Sorry We Missed You”, “The Favourite”, “American Honey”) να αβαντάρει ουσιαστικά, αυξάνοντας τις επιδράσεις, ενώ η χημεία και οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι πέρα από ικανοποιητικές (παλιός, χαμηλότονος, απόλυτα φυσικός Phoenix).

Αν και ο προσανατολισμός της χάνεται ανά στιγμές, σαν να πλανιέται κι αυτός μαζί με τους ήρωές της στην πάντα χαοτική Νέα Υόρκη, η ταινία εξακολουθεί να προβληματίζεται για την ζωή  και την δυσκολία της, για τις πολλαπλές της αντιθέσεις (ενήλικες-παιδιά, παρελθόν-μέλλον, μελαγχολία-γέλιο), για το μέλλον και τα άγνωστα που επιφυλάσσει. Και τελικά τα αγκαλιάζει, απαντώντας με ένα άβολο συχνά, αλλά απαραίτητο και ζωογόνο μαζί.