Heretic

Δύο νεαρές ιεραπόστολοι αναγκάζονται να αποδείξουν την πίστη τους όταν χτυπούν τη λάθος πόρτα.

Για κακή τους τύχη τις υποδέχεται ο διαβολικός κύριος Ριντ (Χιου Γκραντ), που τις παγιδεύει σε ένα θανάσιμο παιχνίδι γάτας-ποντικιού.

Ποιοτικό θρίλερ «δωματίου», με διαλόγους περί (εξουσίας της) θρησκείας που ιντριγκάρουν στην αρχή, ενώ στη συνέχεια οι ξυραφιές συλλογιστικής δίνουν τη θέση τους σε ένα φιλμ που υπερτονίζει αρκετά την horror ιδιοσυγκρασία του.

Ο Χιου Γκραντ (δεν) απαντά στο αιώνιο ερώτημα «ποια θρησκεία» είναι η σωστή, παίζει ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού με τις παγιδευμένες και τρομοκρατημένες κορασίδες, ο ίδιος είναι διαβολικός, αλλά με τον τρόπο που εκστομίζει τις ατάκες του στις ρομαντικές κομεντί που τον έκαναν διάσημο. Το θέμα είναι πως ενώ στο τρέιλερ και στην promo συλλογιστική της ταινίας, αυτή η φιζίκ αντίθεση ιντριγκάρει, παραμένει έτσι μέχρι το τέλος, χωρίς να μεταλλαχθεί και ίσως απογοητεύει όποιον (και εμάς) περίμενε κάτι πιο εντυπωσιακό από τον ίδιο.

Οι σεναριογράφοι του πρώτου «A quiet place» στήνουν ένα πινγκ πονγκ ειρωνικού στοχασμού πάνω στην θρησκοληψία αρκετά δασκεδαστικό, ενώ και σκηνοθετικά δείχνουν να καταφέρνουν να κουμαντάρουν με έξυπνες ιδέες και ταλέντο την μετάβαση του υπαινικτικού και υπόγειου τρόμου στην ανάδυσή του σε βίαιο και εφιαλτικό πρώτο πλάνο οπτικής.

Συνδυάζουν αποτελεσματικά την αφηγηματική ένταση με την αισθητική του κλειστοφοβικού τρόμου, εκμεταλλεύονται σχεδόν κάθε μέτρο του διαθέσιμου χώρου με σφικτά καδραρίσματα που εγκλωβίζουν τους πρωταγωνιστές στην αμφιβολία και την διαταραχή με έναν σταθερό ρυθμό που όμως δεν αλλάζει ταχύτητα εκεί που θα όφειλε, ενώ και το υπερβολικό φινάλε ίσως προκαλέσει κάποιες συζητήσεις, πιο πιθανό όμως να ξενερώσει και να κουράσει όποιον/α δόθηκε πραγματικά στο φιλμ.

Στο σύνολό του όμως ένα καλοδουλεμένο φιλμ ψυχολογικού (και όχι μόνο) τρόμου.