The equalizer

Βίαιος Ρομπέν των φτωχών

Στην εποχή που επιτυχημένες σειρές γίνονται ταινίες και αντίστροφα, ο σκηνοθέτης Αντουάν Φουκουά (‘Training day’, ‘Olympus has fallen’) δοκιμάζει εδώ για δεύτερη φορά τη συνταγή της επιτυχίας, ήτοι τη συνεργασία του με τον Ντέιζελ Ουάσινγκτον, που το 2002 του έφερε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού για το ‘Training Day’.

Αυτή τη φορά πειραματίζεται με τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη της επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς του CBS της δεκαετίας του ‘ 80 ΄The Equalizer’ και τον μετατρέπει σε έναν ιδιότυπο ηπερ-ήρωα –με θανατηφόρες ορμές αλλά μοραλιστικά κίνητρα. O Ουάσινγκτον υποδύεται τον Ρόμπερτ Μακόλ, που έχει αφήσει πίσω του τη γεμάτη ένταση ζωή του παρελθόντος, έχει ‘πεθάνει’ και έχει αναστηθεί με τη μορφή ενός φιλήσυχου εργάτη. Όταν όμως θα γνωρίσει τη νεαρή και κακοποιημένη Τέρι (το Hit-Girl του Kick-Αss που μεγάλωσε), θα του γυρίσει το μυαλό και θα τα βάλει με όλους και με όλα, θα θυμηθεί τον παλιό καλό του εαυτό, ή το ρόλο του στο ‘Man on fire’, τινάζοντας τα μυαλά των μαφιόζων στον αέρα, ανοίγοντας ‘καρύδια’ με τιρμπουσόν σε χρόνο dt, -όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει, τύφλα να’χει ο Τσακ Νόρις δηλαδή- προκειμένου να αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη ως άλλος Άη Γιώργης ο Δρακοντοκτόνος.

Αυτός είναι ο Equalizer, ένας βίαιος ‘Ρομπέν των φτωχών’.. Μια ταινία που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο πριν δυο βδομάδες με μεγάλες προσδοκίες, δυστυχώς όμως δεν καταφέρει να ξεπεράσει το κλισεδιάρικο κατεστημένο των αμερικάνικων χολυγουντιανών υπερπαραγωγών (τύπου ‘αν δε σου αρέσει ο κόσμος σου, άλλαξέ τον’), με λαϊκίστικη διάθεση, παρωχημένα moto και έναν Ουάσινγκτον στο ρόλο που ξέρει να κάνει πολύ καλά.

Η πλοκή εκτυλίσσεται αργά και βασανιστικά, τόσο, που όχι απλά ‘μαντεύεις’ τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά προλαβαίνεις στο μεσοδιάστημα και στις λιμνάζουσες σκηνές να τα συζητήσεις ή να βάλεις στοιχήματα με το διπλανό σου στην αίθουσα (σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι). Αν και η ταινία βρίθει σκηνών έντασης που θεωρητικά μπορούν να σε απορροφήσουν, ωστόσο ο αργός της ρυθμός σε αποσυντονίζει, κάνοντας την ταινία κατά κάποιον τρόπο να ‘φάσκει και να αντιφάσκει. Την ίδια στιγμή υπάρχουν σεναριακά κενά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι με τόση σχολαστικότητα που κυριαρχεί στην ταινία πως ‘πήδηξε’ εδώ..

Στοχευμένα σχόλια των δημιουργών (ο αρχιμαφιόζος εδώ λέγεται... Βλαντιμιρ Πούσκιν), μια καλή ερμηνεία από τον Ουάσινγκτον, αλλά και τον badass Μάρτον Τσόκας, ενώ η Μορετζ μένει στο περιθώριο έχοντας πολύ μικρότερης διάρκειας ρόλο από αυτόν που θεωρητικά –ως αφορμή του όλου μακελειού- της αναλογούσε. Εάν έχεις όρεξη για αίμα, πιστολίδι, Αμερικανιά και… 131 ολόκληρα λεπτά στη διάθεσή σου, here you are. 

Ειρήνη Κατσαρά