Σύνοψη: Ο Πολ Ατρείδης, ο χαρισματικός διάδοχος του Οίκου των Ατρειδών, καλείται να υπηρετήσει το ασύλληπτο πεπρωμένο του και να ταξιδέψει στον πιο επικίνδυνο πλανήτη του διαστήματος για να διασφαλίσει το μέλλον της οικογένειας και του λαού του.

Με τις μεγάλες δυνάμεις να παρασύρονται σε μια ανελέητη σύγκρουση για το «μπαχαρικό των μπαχαρικών» του πλανήτη Αρράκις, της πολυτιμότερης ουσίας στην Αυτοκρατορία, μόνο όσοι δαμάσουν τον φόβο τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Άποψη: «Και αυτό είναι μόνο η αρχή» μας λέει η Zendaya στην τελευταία σκηνή της ταινίας ενώ στους τίτλους αρχής βγαίνει ο τίτλος που δεν είναι Dune, αλλά Dune: Part One, προεξοφλώντας πως θα ακολουθήσει δεύτερο μέρος (ίσως και τρίτο). Έτσι εξηγούνται πολλά αλλά θα φτάσουμε και εκεί.

Κατ΄αρχάς το Dune ήταν μέχρι τώρα ένα καταραμένο πρότζεκτ. Πρόκειται για ένα βιβλίο του Frank Herbert το 1965, μια sci-fi παραβολή για όσα γινόντουσαν τότε και συνάμα προφητικό για όσα επακολούθησαν κοινωνικοπολιτικά. Έπειτα ακολούθησαν sequel, prequel, spinoff, επεκτείνοντας το σύμπαν με πολλούς χαρακτήρες, φυλές, πλανήτες, καθιστώντας δύσκολη την κινηματογραφική μεταφορά.

Την δεκαετία του 1970 επεδίωξε να κάνει μια σουρεαλιστική εξτραβαγκάντζα ο Χιλιανός σκηνοθέτης Alejandro Jodorowsky αλλά δεν έγινε για λόγους που μπορεί κανείς να αναζητήσει στο ντοκιμαντέρ Jodorowsky’s Dune (2013), και έτσι το 1984 ανέλαβε ο David Lynch να δημιουργήσει αυτό που έμελλε να είναι η χειρότερη ταινία του και ένα από τα πιο αποτυχημένα sci-fi που έχουμε δει.

Έφτασε η ώρα για τον Καναδό Dennis Villeneuve να επιβληθεί στο θηρίο και αν και το θηρίο αντιστάθηκε σθεναρά προκαλώντας του τραύματα, εν τέλει τα κατάφερε.

Για να γίνουμε πιο ξεκάθαροι, είναι μια καλή ταινία που όμως είναι καλή και λειτουργεί μόνο αν την δει κανείς ως τμήμα μιας διλογίας ή τριλογίας και γι΄αυτό ίσως αργότερα επανεκτιμηθεί από όσους καταφέρθηκαν εναντίον της, με τους κριτικούς στην Μπιενάλε όπου έκανε πρεμιέρα να την αποκαλούν από απογοητευτική μέχρι εξαιρετική. Αν την κρίνει κανείς αυτόνομα και δεν λάβουμε υπόψη το πιθανό δεύτερο μέρος (αν γίνει, καθώς είναι μετέωρο ακόμα), τότε το Dune είναι υπερβολικά εισαγωγικό.

Μέσα σε δυόμιση ώρες, μόνο η τελευταία μία ώρα έχει δράση και μια αφήγηση που εκτυλίσσεται σχετικά γρήγορα με αγωνία και εντάσεις, με την πρώτη μιάμιση ώρα να περνά απελπιστικά αργά, κυρίως με διαλόγους και εισαγωγές σε όσα θα έρθουν, αφήνοντάς μας συνεχώς με μια επιθυμία κάτι να γίνει που δεν γίνεται. Όταν συστήνεις ένα νέο σύμπαν, όπως έκανε το Star Wars ή το Lord of the Rings, στο πρώτο μέρος έχεις αυτή την δυσκολία του πώς θα καταστήσεις σαφές στον θεατή τον αλλιώτικο κόσμο και την σωρεία χαρακτήρων. Έτσι και ο Villeneuve με τον Eric Roth (Forrest Gump) και τον Jon Spaihts (Prometheus) που έγραψαν το σενάριο, επιχείρησαν να μας γνωρίσουν το Dune, τους Ατρείδες, την μεταξύ σχέση τους, την σχέση με τον αυτοκράτορα, την αναζήτηση του σωτήριου αγαθού, την αναζήτηση του μεσσιανικού σωτήρα και τις εντάσεις που θα προκαλέσει στις φυλές αναλόγως με το πού ζουν. Οι χαρακτήρες έχουν τον χρόνο να αναπτυχθούν αρκετά, με μια πλειάδα δημοφιλών ηθοποιών να περνά, όπως οι Oscar Isaac, Josh Brolin, Charlotte Rampling, Javier Bardem, Jason Momoa,  Stellan Skarsgard και φυσικά ο Timothee Chalamet αρκετά καλός αν και συγκρατημένος και η Zendaya που ο ρόλος της είναι ο μόνος που έμεινε υπανάπτυκτος, σχεδόν ανύπαρκτος μιας και ουσιαστικά εμφανίζεται το τελευταίο μισάωρο.

Εξαιρετική φωτογραφία από τον Greig Fraser (Rogue One), μια θαυμάσια μουσική από τον έμπειρο στις μεγάλες, επικές ιστορίες Hans Zimmer. Πολύ καλή δουλειά στο ηχητικό μοντάζ και μιξάζ με στάνταρ υποψηφιότητες στα Όσκαρ, καθώς από μόνος του ο ήχος υποβάλλει τον θεατή σε κάτι κολοσσιαία δραματικό. Μια επική παραβολή χριστιανικών και πολιτικών αναφορών με μια αίσθηση Sublime (Υψηλού) που δημιουργεί στον θεατή για κάτι τόσο μεγαλεπήβολο. Είναι φανερή η δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή από πλευράς στησίματος, αν και του λείπει αρκετά το αίσθημα, η ανάσα, κάτι που δεν συνέβαινε για παράδειγμα στο Blade Runner 2049 και στο Arrival.

Φαντασμαγορικό μα λιγάκι αυστηρό και σίγουρα πολύ βερμπαλιστικό στην αρχή, μέχρι να μπει στην δράση. Φαίνονται τα θετικά στοιχεία της και δείχνει πως θα εξελιχθεί σε κάτι καλό, και ας μην έχει την αίσθηση ότι έχεις πάρει LSD, χωρίς να έχεις πάρει, όπως ήταν ο στόχος του Jodorowsky. Θεμιτή είναι και η πιο μεσαιωνικού όγκου και αυτοκρατορικών εντυπώσεων sci-fi δράση, αρκεί να μην εξαντλείται σε αυτό. Αναμένουμε το δεύτερο μέρος ώστε να το δούμε σαν ένα ενιαίο σύμπαν, όπως τον Άρχοντα που γυρίστηκαν και οι τρεις ταινίες μαζί και έβγαιναν με ένα χρόνο διαφορά, κάτι που στο Dune θα βοηθούσε πολύ.

Πάντως όπως και να έχει, το Dune είναι μια ταινία για σινεμά, με αφορμή την έξοδο της ταινίας και στα σινεμά και στο HBO Max. Μόνο η μεγάλη οθόνη χωρά αυτό το αισθητικό κομψοτέχνημα και την τεχνική αρτιότητα που ίσως της λείπει το πάθος ενός καλλιτέχνη.

Πρώτη δημοσίευση: 14 Οκτ. 2021, 00:39
Ενημέρωση: 21 Οκτ. 2021, 02:31
Τίτλος:
Dune
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
155
Εταιρία διανομής: 
Release: 
14 Οκτωβρίου 2021

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos