Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος

Σύνοψη: Ο Άρης μετά από κάποιες κλινικές εξετάσεις πληροφορείται ότι είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού που αποκλειστικά για τις γυναίκες αποβαίνει μοιραίος.

Ο Άρης είναι η μόνη ελπίδα των γιατρών ώστε να αναπτύξουν αντισώματα γι’ αυτόν τον ιό, δηλαδή να δημιουργήσουν ένα εμβόλιο όμως ο αυτός θα πρέπει να βρει ποια από όλες τις πρώην του του μετέδωσε το αρχικό στέλεχος.

Άποψη: Ελληνική πρεμιέρα για την νέα ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου με τον ασυνήθιστα μεγάλο και συγκαταβατικό τίτλο που ο ίδιος ο πρωταγωνιστής χρησιμοποιεί ως ατάκα για να επιστήσει την προσοχή των πρώην του. Η θεματολογία περίεργη, τείνει σε σενάριο μιας πιο σύγχρονης δυστοπικής κοινωνίας όμως ευρηματική και απαραίτητη γιατί με ποια άλλη δικαιολογία που να μην καταντάει μελό θα μπορούσε κάποιος να προσεγγίσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που πλήγωσε;

Δεν γνωρίζουμε ακριβώς γιατί ο Άρης είναι τόσο μισητός στις πρώην κοπέλες του αλλά η ανησυχία του φαίνεται ειλικρινής και τον βλέπουμε να ζορίζεται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του και τα λάθη του αλλά από την άλλη αυτό είναι και το νόημα της ταινίας.

Στον υπαρξιακό του κόσμο το “Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος..” γίνεται όντως δυσάρεστο για τον πρωταγωνιστή αφού τον βάζει σε διαδικασία αυτοκριτικής και επαναπροσδιορισμού των κινήτρων του αλλά ανά τακτά διαστήματα γίνεται δυσάρεστο και για το κοινό που αγωνιά να προσαρμοστεί στον ρυθμό που επιτάσσει ο σκηνοθέτης.

Ευτυχώς, τα καλά του στοιχεία, σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και η έξοχη ερμηνεία του Ομήρου Πουλάκη (ο οποίος συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη μετά το “Tungsten” του 2011) που το ελαφρώς δειλό ύφος του ταιριάζει με τον κοστουμαρισμένο (με την αρνητική έννοια) χαρακτήρα που υποδύεται, υπερτερούν από τα αδύναμα και από την αχρείαστη ανάγκη που του βγαίνει κάθε τόσο να γίνει πρωτότυπο στα όρια του περίεργου. Η γκρίζα παλέτα του ωστόσο, και η ματιά του σε μία Αθήνα με ψηλά κτίρια πολυεθνικών και ανθρώπους που δουλεύουν σε αυτές μηχανικά σαν τον Άρη είναι μία πραγματικότητα που ο σύγχρονος Έλληνας έχει αρχίσει να απορροφά.

Έτσι, ο πρωταγωνιστής εγκλωβίζεται ανάμεσα στην τυποποιημένη ζωή και στα συναισθήματα που πονάνε ανεξαρτήτως κάθε άνθρωπο όπως αυτά της αγάπης, της εγκατάλειψης και της προδοσίας. Ο Άρης τα γνωρίζει καλά ακόμα και αν δείχνει πολύ αναίσθητος για να τον πειράξουν.

Εκεί ο Γεωργόπουλος μας “πιάνει” σαν κοινό και μας κάνει αρεστό έναν τύπο που ομολογουμένως είναι μισητός. Καλοδεχούμενο σύγχρονο ελληνικό σινεμά με σταγόνες μαύρης κωμωδίας χωρίς την επιτακτική ανάγκη να χαρακτηριστεί πειραγμένο, το “Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό” εκπλήσσει ευχάριστα. Bonus: ακόμα ένα εξαιρετικό cameo από τον σκηνοθέτη Γιάννη Οικονομίδη.