Darkest hour

Σύνοψη: Μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Τσάμπερλεϊν το 1940, ο Γουίνστον Τσόρτσιλ γίνεται Πρωθυπουργός. Μέσα σε ένα μήνα, πρέπει να αναιρέσει την πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ από τον προκάτοχο του, να εδραιώσει την εύθραυστη αρχηγία του και να πείσει το κοινοβούλιο και τον λαό, ότι η μόνη επιλογή απέναντι στους Ναζί είναι ο πόλεμος μέχρις εσχάτων.

Άποψη: Ο Γκάρι Όλντμαν για τον ρόλο του ως Τσόρτσιλ, έχει ήδη κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα και εάν δεν πάρει και το BAFTA και το Όσκαρ, απλά πρέπει να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτά. Ο άνθρωπος-χαμαιλέοντας δεν είναι ένας ηθοποιός που μιμείται τον Τσόρτσιλ, αλλά ένας επαγγελματίας που δούλεψε τόσο καλά, που έφυγε πολύ πέρα από μια απλή αναπαράσταση. Ο χαρακτήρας του είναι τόσο πιστός στον αληθινό, αλλά και τόσο δικός του, ώστε να μην γίνει καρικατούρα. Μας άφησε με το στόμα ανοιχτό!

Από κοντά και ένα εξαιρετικό καστ σε όλους τους ρόλους, όπου ξεχωρίζει η πάντα καλή Κρίστιν Σκοτ Τόμας ως η σύζυγος του, αλλά και η προσωπική μας αδυναμία, ο Μπεν Μέντελσον στον ρόλο του Βασιλιά Γεωργίου που αξίζει τουλάχιστον υποψηφιότητα, αν όχι τον Θείο Όσκαρ για τον Β’ ρόλο.

Το σενάριο πατάει όσο πρέπει στην ιστορική ακρίβεια, χωρίς να ξεχνάει ότι πρόκειται για μια ταινία ψυχαγωγίας και όχι ντοκιμαντέρ. Υπάρχει μία πολυσυζητημένη σκηνή σε ένα βαγόνι του μετρό όπου ο νέος Πρωθυπουργός το σκάει από την φρουρά του για να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη για το αν θέλει να κάνει μια αμφίβολη ειρήνη με τον Χίτλερ ή να τον πολεμήσει. Αυτό δεν συνέβη ποτέ, αλλά φτιάχνει συναίσθημα και δικαιολογεί την τελική απόφαση του Τσόρτσιλ να αγνοήσει τους σκεπτικιστές και να οδηγήσει την χώρα σε οριστική σύγκρουση με τον Άξονα.

Το Darkest Hour είναι μια ταινία θα ευχαριστήσει όποιον την δει. Ηθοποιία, σενάριο, φωτογραφία και σκηνικά είναι πρώτης τάξης. Τότε, γιατί δεν μας έπεισε; Μα γιατί η σκηνοθεσία του Τζο Ράιτ είναι ξεδιάντροπα κακό Χόλιγουντ: Πομπώδη ψηφιακά εφέ, κακή χρήση της μουσικής για να μας πει πότε πρέπει να συγκινηθούμε και πότε να πωρωθούμε, πατερναλισμός στην αφήγηση και ένας πατριωτισμός που μπορεί να λειτουργήσει για το Βρετανικό κοινό, αλλά σε εμάς μας φάνηκε ενοχλητικός.

Το Darkest Hour είναι καλό σινεμά. Υπάρχει όμως μια γραμμή στην αφήγηση ιστορικών γεγονότων, όπου μπορείς να ψυχαγωγήσεις αναπαριστώντας την αλήθεια χωρίς να την αλλοιώσεις. Ο Ράιτ, δεν την αλλοίωσε, αλλά στο όνομα της ψυχαγωγίας, τσαλαπάτησε αυτή την γραμμή πουλώντας φτηνό συναίσθημα και έναν ρηχό παραλληλισμό για το ποιόν των σημερινών ηγετών. Πέρα από αυτό, το Όσκαρ στον Όλντμαν, χωρίς δεύτερη κουβέντα!