The comeback trail

Σύνοψη: Δύο κινηματογραφικοί παραγωγοί που χρωστάνε χρήματα στη μαφία, χρησιμοποιούν τον γερασμένο κινηματογραφικό τους αστέρα σε μία απάτη στην προσπάθειά τους να σωθούν.

Όμως, καταλήγουν να κερδίσουν περισσότερα απ’ όσα φαντάζονταν.

Άποψη: Το 1982 κυκλοφόρησε η ταινία The Comeback Trail του Harry Hurwitz σχετικά με δύο παραγωγούς που θέλουν να γυρίσουν ένα γουέστερν κλείνοντας για πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό που σχεδιάζουν να σκοτώσουν προκειμένου να πάρουν την αποζημίωση.

Το 2020 ετοιμάστηκε ένα remake της ταινίας από τον όχι ιδιαίτερα γνωστό σκηνοθέτη George Gallo, που όμως λόγω του Covid-19 καθυστέρησε και κυκλοφόρησε μέσα στο 2021.

Αν πρέπει να θυμόμαστε για κάποιο λόγο την ταινία σίγουρα είναι για την συνύπαρξη τριών οσκαρούχων και πολύ σπουδαίων ηθοποιών, του  Robert de Niro, του Tommy Lee Jones και του Morgan Freeman. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία είναι μόνο οι ηθοποιοί της και τίποτα άλλο, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχει ούτε κάτι τόσο ξεχωριστό συγκρινόμενη με την πρωτότυπη ταινία, ούτε κάτι πρωτότυπο γενικά, η τριπλέτα των ταλαντούχων ηθοποιών κάπως καπελώνει ολόκληρη την ταινία.

Μια κωμωδία δράσης για δύο παραγωγούς -θείο και ανιψιό- που προσπαθούν να ξεπαστρέψουν τον απέθαντο Duke Montana, έναν υποτίθεται γνωστό ηθοποιό της εποχής, κάτι σαν John Wayne σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Παρότι σκηνοθετικά δεν εντυπωσιάζει, αντιθέτως θα λέγαμε υπάρχουν σκηνοθετικά ατοπήματα στο πώς χειρίζεται πολλές σκηνές, σεναριακά το σενάριο του σκηνοθέτη και του Josh Posner εκμεταλλεύεται έξυπνα τις μανιέρες και τα χαρακτηριστικά παιξίματος του κάθε ηθοποιού. Ο De Niro σε μια από τις πιο φορμαρισμένες και δυνατές ερμηνείες του τα τελευταία -πολλά- χρόνια (αν εξαιρέσουμε φυσικά τον Ιρλανδό που μας θύμισε και με το παραπάνω τι εστί De Niro), θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό του σε ταινίες του Scorsese και του Levinson, αξιοποιεί τις δραματικές και κωμικές διαστάσεις του ταλέντου του για έναν ρόλο βέβαια που δεν δίνει πολλά, παρουσιάζοντάς τον κάπως πρόχειρα και μονοδιάστατα.

Αυτό είναι γενικότερο πρόβλημα, ότι οι ρόλοι είναι σαν παραδείγματα πολύ συγκεκριμένων τύπων ανθρώπων, όπως οι παγιωμένοι ρόλοι της Commedia del’ Arte, και έτσι χάνουν μια ανθρώπινη, ρευστή διάσταση. Ο Tommy Lee Jones με το μόνιμο σκληροτράχηλο πρόσωπο αναδεικνύεται σε εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο ενός ηθοποιού γουέστερν που ξεφεύγει από τα κλασικά χολιγουντιανά πρότυπα ενώ ο Morgan Freeman ως ο μαφιόζος της υπόθεσης, είναι εξαιρετικός ούτως ή άλλως, αλλά εν προκειμένω ο ρόλος είναι πολύ αδύναμος.

Γενικά η ταινία έχει μερικές πολύ καλές χιουμοριστικές στιγμές, από την αρχή με την διαμαρτυρία καθολικών για μια ταινία με καλόγριες που θα κυκλοφορούσε τότε, το 1974, μέχρι τις προσπάθειες δολοφονίας του ηθοποιού, αλλά από εκεί και πέρα η υπόθεση εξαντλείται.

Κάνει κάποιες απεγνωσμένες προσπάθειες να μετατραπεί σε ταινία-κριτική στο Χόλιγουντ, αλλά πέρα από μερικές έξυπνες ατάκες δεν διαθέτει τα εφόδια για κάτι πιο αιχμηρό και ουσιώδες.