Boiling point

Σύνοψη: Ο Άντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το υγειονομικό. Και τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί.

Μέσα στη διάρκεια μίας και μόνο βάρδιας, ο Άντι και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του εστιατορίου καλούνται να αντιμετωπίσουν παράλογους πελάτες, τσακωμούς ανάμεσα στο προσωπικό, ατυχήματα, τραυματισμούς, ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν και όλα αυτά με τις παραγγελίες να τρέχουν και την κουζίνα να πρέπει να ανταπεξέλθει. Θα τα καταφέρει να ανταποκριθεί σε άλλη μια βραδιά εξοντωτικής πίεσης; Σε αυτήν την κουζίνα τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται…

Άποψη: Όποιος και όποια νομίζει πως το να αποτελείς μέλος (πόσο μάλλον να ηγείσαι) μιας ομάδας στην κουζίνα ενός καλού εστιατορίου, είναι όπως το δείχνει το master chef, καλό θα είναι να αλλάξει πλευρό και να τσεκάρει το Boiling Point του Φίλιπ Μπαραντίνι.

Η μαγεία της δημιουργίας περνάει λοιπόν σε δεύτερο πλάνο, αυτές οι βραδιές με γεμάτο το μαγαζί, είναι σπόλεμος: έχουν νεύρα, άγχος, φωνές, λάθη, ένα κανονικό θρίλερ δωματίου ουσιαστικά που ο Μπαραντίνι (που το έχει γράψει κιόλας, καθώς υπήρξε ο ίδιος 12 χρόνια σεφ!) το κινηματογραφεί ασφυκτικά με μονοπλάνο. Που συνήθως δεν είναι ένα πλάνο όλη η ταινία, τις περισσότερες φορές (δες ας πούμε στο βραβευμένο με Όσκαρ, Birdman) τα αντίστοιχα φιλμ αποτελούνται από μικρότερα μονοπλάνα που έχουν μονταριστεί έξυπνα, ώστε να δίνουν την αίσθηση ενός.

Στο «Σημείο Βρασμού» σε ελάχιστα σημεία και με πολύ εκπαιδευμένο μάτι ενδέχεται να υπάρξουν αμφιβολίες, το ζήτημα όμως είναι πως εδώ αυτή η τεχνική κινηματογράφησης έχει νόημα: δημιουργεί ένα εφιαλτικό σε κάποια σημεία του και καθηλωτικό σε κάποια άλλα ταινιάκι που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα παρά ελάχιστες στιγμές.

Βασισμένη στην ομώνυμη μικρού μήκους, η ταινία επικεντρώνεται στον σεφ, έναν μάλλον κατεστραμμένο οικονομικά και προσωπικά τύπο, κάποτε αναμφισβήτητα ταλαντούχο που πλέον όμως δεν μπορεί να διαχειριστεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, με αποτέλεσμα αυτό να έχει αντίκτυπο και στη δουλειά του. Και μαζί με αυτά, η ταινία μας δείχνει και μια αλήθεια που ελάχιστοι είχαμε φανταστεί: Μετά από ένα σημείο, το μαγείρεμα δεν γίνεται από τον σεφ, αλλά από τους βοηθούς, όσο καλή είναι η ομάδα του, τόσο πιο ποιοτικό είναι το αποτέλεσμα. Ο σεφ είναι κάτι σαν ψυχολογός, εμψυχωτής, διαχειριστής προσωπικού και κάνει δημόσιες σχέσεις. Ο ήρωας που υποδύεται με τρομακτική πειστικότητα ο (πάντα καλός) Στίβεν Γκρέιαμ, με δυσκολία μπορεί πλέον να ανταποκριθεί ακόμα και σε αυτά και τα λάθη του οδηγούν σε καταστάσεις «βρασμού».

Η εξέλιξη της δράσης σε πραγματικό χρόνο δημιουργεί ενίοτε ταχυπαλμίες, δεν είναι μόνο το προσωπικό στην τσίτα, πρέπει να είσαι και εσύ ως θεατής έτοιμος να μετρήσεις τις ανάσες σου, να αφουγκραστείς τις υφέρπουσες υποπλοκές που κοχλάζουν και να ετοιμαστείς για όσες από αυτές εκραγούν και καταστρέψουν την βραδιά.

Κάποιες από αυτές δεν φτάνουν μέχρι εκεί ποτέ, ορισμένοι χαρακτήρες μένουν μάλλον ανεκμετάλλευτοι, μερικές (ελάχιστες ευτυχώς) αντιδράσεις μοιάζουν over drama τοποθετημένες μάλλον κάπως αδέξια, αλλά τελικά η ουσία δεν αλλάζει: Το «Boiling Point» διαθέτει ρεαλισμό, αγωνία, ένταση, σασπένς, χτυποκάρδι, καταιγιστικό ρυθμό, όλα σε υπερθετικό βαθμό, σε διατηρεί σε μια μόνιμη επαγρύπνηση για την το ανταπάντεχο που συνεχώς εκκρεμεί