Η έξαλλη ζωή της Χάρλεϊ Κουίν εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο μετά τον ιδιαίτερα εκρηκτικό χωρισμό της από τον Τζόκερ. Για πρώτη φορά, είναι απροστάτευτη, με τον κάθε αλήτη της Γκόθαμ να την καταδιώκει. Εν τω μεταξύ, ο αρχιμαφιόζος Ρόμαν Σαϊόνις έχει βάλει λυτούς και δεμένους για να βρει τη νεαρή πορτοφολού Κας που έκλεψε το πολύτιμο διαμάντι του. Το μονοπάτι της Χάρλεϊ διασταυρώνεται με την Κυνηγό, την Μπλακ Κανάρι και τη Ρενέ Μοντόγια και το αλλόκοτο επιτελείο δεν έχει επιλογή από το να συνεργαστεί για να εξολοθρεύσει τον Ρόμαν μέσα σε μία θεότρελη, φονική μέρα.

Mετά το βαρετό "Suicide squad" (απόλυτα λογικό, έπαιζε ο Γουίλ Σμιθ) η DC το... παίρνει αλλιώς. Χαβαλές, καμία σοβαρότητα και βέβαια Xάρλεϊ fucking Κουίν!


H ημίτρελη και πανέξυπνη φίλη μας και μερικές ακόμα γυναίκες κάθε ηλικίας, απελευθερώνει τις κόμικ και superhero ταινίες από την "ματσίλα" και τη βαρεμάρα, πατώντας πολύ σοφά σε όσα μας δίδαξε η αθυροστομία του "Deadpool". Αυτό είναι πάντα καλό, το κακό είναι πως δεν φτάνει ποτέ στα άκρα, δεν τολμά όσο θες και όσο "προστάζει" κάθε ρόλος.
Το κλίμα είναι νιχιλιστικό,  μέσα από ένα πολύχρωμο pop πρίσμα, όλα γίνονται γρήγορα, το μάτι δεν προλαβαίνει. Το πρώτο μισάωρο είναι απολαυστικό, με την Χάρλεϊ να μην κρύβει (από εμάς) το ζόρι που τραβάει στο χωρισμό της με τον Τζόκερ, πίνοντας ακατάπαυστα, παίρνοντας ότι χάπι και ουσία περνά από μπροστά της. Η Μάργκο Ρόμπι είναι απλά απίθανη, ας τη βάλουν και σε καμιά ταινία των Avengers να γίνει μακελειό!
Ολες οι προθέσεις της νεοφερμένης Κάθι Γιαν είναι στο σωστό δρόμο αλλά είναι ξεκάθαρο πως η παραγωγή κρατά τα... χαλινάρια. Ενώ η "παρουσία" του Τζόκερ είναι έντονη (έστω του Λέτο) δεν εκμεταλλεύεται την τεράστια επιτυχία του "σκοτεινού" Γιόακιν Φοίνιξ και να βαδίσει, έστω για λίγο, σε πιο τολμηρά μονοπάτια. Το πιο πιθανό βέβαια είναι πως η ταινία είχε ήδη ολοκληρωθεί και ουδείς είχε προβλέψει τι θα έκανε η αντίστοιχη του Τοντ Φίλιπς.

Θα θέλαμε λίγο ακόμα... κακία. Ο Γιούαν Μακ Γκρέγκορ είναι ο τύπος του κακού που θες να βλέπεις. Προσπαθεί μικρές λεπτομέρειες να διαφοροποιήσει το ρόλο από τα κλισέ, και η σχέση με τον υπηρέτη του Zsasz κρύβει πιθανό πολλά περισσότερα. Ενα κρίμα εδώ το λες.
Oι υπόλοποι ρόλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουν λόγο ύπαρξης με την Mary Elizabeth Winstead να ξεχωρίζει ως Huntress.
Δεν υπάρχει βέβαια λόγος για γκρίνια, δεν μπορεί η κάθε ταινία να είναι πάντα όπως τη θέλει ο καθένας. Για μια μεγάλη παραγωγή, στοχεύει τα πλήθη και πετυχαίνει.
Οι γυναίκες είναι μπροστά, δεν κρύβουν τίποτα, δέρνουν, πυροβολούν, σκοτώνουν. Είναι πιο έξυπνες, υπομονετικές, επικίνδυνες. Θέλουμε συνέχεια, θέλουμε κι άλλη Χάρλεϊ! Και θέλουμε σάντουϊτς με αυγά (ληγμένα) και μπέικον.

Πρώτη δημοσίευση: 7 Φεβ. 2020, 01:45
Ενημέρωση: 13 Φεβ. 2020, 05:00
Τίτλος:
Birds of prey (Αρπακτικά πτηνά και η φαντασμαγορική χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν)
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
109
Εταιρία διανομής: 
Release: 
6 Φεβρουαρίου 2020

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos