Σύνοψη: Αυτή είναι η πρώτη κωμωδία κινουμένων σχεδίων στην οποία πρωταγωνιστεί αυτή η παράξενη, ανατριχιαστική οικογένεια Άνταμς, που ζωντανεύει τους χαρακτήρες με τον πιο τρυφερό και ευφάνταστο τρόπο. To προσεγμένο και ευρηματικό animation της ταινίας δίνει μια νέα πνοή και νέο... αίμα και ο «οικογενειακός τρόμος» αποκτά νέες, πιο ψυχαγωγικές διαστάσεις. Ένα... διαβολικό γύρισμα της μοίρας και η real estate δραστηριότητα μιας τηλεπερσόνας, θα οδηγήσουν τη λατρεμένη οικογένεια στο επίκεντρο ενός τυπικού, ασφαλούς και «καθαρού» προαστίου και τη μεγάλη κόρη σε ένα συμβατικό δημόσιο σχολείο. Φυσικά, οι Άνταμς δεν θα δυσκολευτούν να προσαρμοστούν σε κάθε νέα συνθήκη της γειτονιάς τους, αλλά οι γείτονές τους, οι συμμαθητές της μικρής και ο κοινωνικός περίγυρος, δεν θα αντέξουν και πολύ την εκκεντρικότητα και το goth μεγαλείο της αξιαγάπητης αλλά και ανατριχιαστικής οικογένειας.
Άποψη: Πρόκειται για τη σειρά κόμικ του Charles Addams που έχει μεταφερθεί σε τηλεοπτικά επεισόδια αλλά και ταινία τη δεκαετία του ΄90. Στο συγκεκριμένο animation αρχικά βλέπουμε τη διαδρομή της οικογένειας. Η αφήγηση ξεκινά αναδρομικά με τον γάμο των Morticia και Gomez Addams αλλά και τον διωγμό τους από την τοπική κοινότητα λόγω της διαφορετικότητάς τους. Εν συνεχεία, η εύρεση νέου μέρους και η απομονωμένη ζωή εκεί, παρουσιάζονται γραμμικά μέχρι το κρούσμα από τον έξω κόσμο το οποίο θα φέρει και την ανατροπή.
Το μακάβριο και το γκροτέσκο, γνώριμα στοιχεία της οικογενείας, μεταφέρονται σε ένα animation το οποίο βρίθει νοημάτων. Η έννοια του διαφορετικού έρχεται να κοντράρει το μαζικό, εν προκειμένω απεικονιζόμενη στο δίπολο Addams και Assimilation Project. Ο φόβος προς το διαφορετικό, η κατασκευασμένη προκατάληψη, η κατάργηση κάθε ιδιωτικότητας, η κυριαρχία των social media αλλά και η συμβολή τους στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι ζητήματα που θίγονται.
Παρουσιάζονται μεν σε μια καθ’ υπερβολήν διάσταση σε ένα πλαίσιο κωμικό και φαινομενικά ναΐφ αλλά με πολλές νοηματικές προεκτάσεις.
Οι φωνές των ηθοποιών περιγράφουν εύστοχα τον χαρακτήρα και το παρουσιαστικό των κινουμένων σχεδίων. Η αισθαντική αλλά απόμακρη αίσθηση που αφήνει η φωνή της Charlize Theron εναρμονίζεται άψογα με την πεισιθάνατη αλλά ντελικάτη μορφή της Morticia. Κατ’ αναλογία και όλες οι υπόλοιπες φωνές αποδίδουν άψογα τον ψυχισμό και το προφίλ του κάθε προσώπου. Τα χρώματα επίσης συμβολίζουν τις έννοιες. Για το προσφιλές στο μακάβριο στυλ των Addams χρησιμοποιείται το γκρι και το μαύρο ενώ για τη φαινομενικά τέλεια κοινωνία χρησιμοποιούνται ανοιχτά χρώματα. Το φινάλε όπως και όλη η πλοκή χρησιμοποιεί διάφορα κλισέ γεγονός το οποίο όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Σίγουρα η μαύρη κωμωδία και η καυστικότητα των Addams όπως την έχουμε κατά νου παραλλάσσεται. Εδώ τα πράγματα παρουσιάζονται πιο σχηματικά ώστε να γίνουν έντονα τα νοήματα στην αφήγηση. Και ενώ το εν λόγω animation δεν περιορίζεται μόνο στο παιδικό κοινό, επί της ουσίας πιο πολύ κυμαίνεται σε αυτό. Άλλωστε κάτι που «μιλάει» στην καρδιά των παιδιών, δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστους τους «μεγάλους».
Έλενα Στάικου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων