Side Effects

Mindfuck games

Στα ‘βρώμικα’ παιχνίδια του μυαλού ο Στήβεν Σόντερμπεργκ είναι μαέστρος. Μπορεί να είναι η πέμπτη φορά του σκηνοθέτη στην Μπερλινάλε, όμως ο ίδιος φέτος επέστρεψε με ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια του - ή μάλλον στην οθόνη του Berlinale Palast- ήτοι το Side Effects, η mindfuck ταινία της διοργάνωσης.

Για να τα πάρουμε από την αρχή, θα ξεκινήσουμε με τους ηθοποιούς. Ο Τζούντ Λο στο ρόλο του γιατρού-θύτη-θύματος τον οποίο φέρει εις πέρας με αξιοπρέπεια, η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς σε΄βρώμικο’ ρόλο που της ταιριάζει γάντι (είναι άλλωστε ο ρόλος-κλειδί στο μυστήριο του Σόντερμπεργκ, δε θα πώ περισσότερα), ενώ η Ρούνι Μάρα δε θυμίζει σε τίποτα τη γυναίκα που γνωρίσαμε από την ταινία «Girl with the dragon tattoo». Αφενός τα αγγελικά της χαρακτηριστικά μπερδεύουν το θεατή και νομίζουν ότι έχουν απέναντί τους μια αφελή και απεγνωσμένη γυναίκα ... ή μήπως όχι? Από την άλλη, ο Τσάνινγκ Τέιτουμ (το προσφάτως αγαπημένο παιδί του σκηνοθέτη) σε ένα ρόλο περισσότερο «διακοσμητικό».

Οι Χιτσκοκικές επιρροές του Σόντερμπεργκ είναι ξεκάθαρες στο ηλεκτρικό ατμοσφαιρικό Side Effects, τα κάδρα του αγγίζουν την τελειότητα, ενώ γενικότερα η φωτογραφία και οι κλειστοφοβικές σκηνές του είναι πραγματικά για Όσκαρ. Η «κατάθλιψη» βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, αλλά στην πραγματικότητα η αποτελεί.... ‘διπολική διαταραχή’ από μόνη της. Ένα ψυχολογικό θρίλερ- αριστούργημα στη λογική «Έγκλημα και τιμωρία» και με βάση το τρίπτυχο Χίτσκοκ-Τριφό-Πολάνσκι από τον Σόντερμπεργκ, με τον τελευταίο αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι ένας από τους καλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες της γενιάς του.

Υπάρχει μόνο μια λέξη που μπορεί να περιγράψει το Side Effects: Παράνοια

Ειρήνη Κατσαρά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Περίπου μια δεκαετία πριν, ο σεναριογράφος Σκοτ Ζ. Μπερνς πέρασε αρκετές εβδομάδες στην ψυχιατρική κλινική Μπελβού της Νέας Υόρκης. Ο Μπερνς που τότε έγραφε το σενάριο για την τηλεοπτική σειρά Wonderland, μιλούσε με τους ψυχιάτρους, τους ασθενείς, ακόμη και με εκείνους που είχαν εγκληματικό ιστορικό. «Ήταν μια από τις πιο συναρπαστικές ιστορίες της ζωής μου», θυμάται ο ίδιος. «Ήταν πραγματικά τρομακτικοί εγκληματίες.Ήταν όμως, και σοβαρά άρρωστοι, που δεν κατανοούσαν τους κανόνες της κοινωνίας, και δε θα ήταν ποτέ αναμενόμενο να συμβαδίσουν με αυτούς»

Η εμπειρία έμεινε για πάντα με τον Μπερνς. «Ήθελα να γράψω ένα νουάρ θρίλερ, όπως τα Double Indemnity ή Body Heat, με σκηνικό τον κόσμο της ψυχοφαρμακολογίας». Ξεκίνησε να δουλεύει το σενάριο, που αργότερα θα ήταν το Side Effects με τη βοήθεια του Σάσα Μπάρντυ, Αναπληρωτή Διευθυντή της Εγκληματολογικής Ψυχιατρικής Κλινικής. «Η βοήθεια του ήταν πολύτιμη, γιατί η ταινία έπρεπε να είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πραγματικότητα». Ο συνδυασμός του ταλέντου στην αφήγηση του Μπερνς και των γνώσεων του Μπάρντυ είχαν ως αποτέλεσμα ένα ανατριχιαστικό θρίλερ. «Μελετά την ιδέα του που τελειώνει η πραγματικότητα και ξεκινά η πνευματική ασθένεια», λέει ο Μπάρντυ. «Δεν ξέρεις αν τα πράγματα είναι όπως φαίνονται. Με την έννοια αυτή η ταινία έχει μια Χιτσκοκική αίσθηση. Και το τέλος είναι ένα πολύ καλό μάθημα».

Καθώς δομούσε την αφήγηση του, ο Μπερνς έκανε εκτεταμένη έρευνα για τη χρήση των αντικαταθλιπτικών στη χώρα με τη βοήθεια του Μπάρντυ, οποίος κατέληξε να γίνει συμπαραγωγός στην ταινία. Ο Μπερνς βρήκε αποδείξεις ότι τα ίδια χάπια που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης, του άγχους και άλλων ψυχολογικών παθήσεων, δημιουργούσαν ανεξήγητες συμπεριφορές σε ένα μικρό αλλά σημαντικό αριθμό ασθενών. Ευρέως συνταγογραφούμενα φάρμακα κατηγορούνται για εγκλήματα και ατυχήματα που εκτείνονται από τροχαία έως βίαιες επιθέσεις. Ένας άντρας στην Καλιφόρνια απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες του για ένα τροχαίο δυστύχημα, γιατί βρισκόταν υπό την επήρεια υπνωτικού. Ένα πολύ συχνά συνταγογραφούμενο αντικαταθλιπτικό εμπλεκόταν επίσης σε ένα σοκαριστικό περιστατικό απαγωγής και βιασμού. Το ίδιο συναρπαστικές βρήκε διάφορες ιστορίες για ανάρμοστη συμπεριφορά καταξιωμένων γιατρών...