Perfect Sense

Γνήσιος, λυρικός, Μακένζι

Τι ωραία, ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι αυτός ο Ντέιβιντ Μακένζι. Ένα από τα γλυκά κινηματογραφικά μυστήρια, ένας τρομερά ιδιαίτερος κινηματογραφιστής, ένας δημιουργός που πάντα σου επιφυλάσσει κάτι ξεχωριστό να γευτείς σχεδόν σε κάθε δουλειά του (εξαιρώ το άκυρο Spread). Με τους συμβολισμούς του, τα ιδιαίτερα προσεγμένα sountrack του, την ατμοσφαιρική του φωτογραφία, το προσωπικό του στυλιζάρισμα, ποτέ δεν θα βαρεθείς.

Από το "The last great wilderness" με το σοκαριστικό τέλος, μέχρι και το συγκλονιστικό "Asylum", τα φιλμ του σου θέλγουν το μάτι και σε εξιτάρουν. Ακόμα και τα κάπως υπερεκτιμημένα "Hallam Foe" και "Young Adam" που και πάλι όμως την κινηματογραφική τους "βρωμιά" την είχαν.

Στο "Perfect Sense" έχει να διαχειριστεί ένα προφανώς πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για πρώτη ύλη και επιλέγει να το διασκευάσει πιο φευγάτα, χωρίς πολλές επεξηγήσεις και αναλύσεις. Άλλωστε, το βιβλίο αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει στην διάθεση του κάθε ενός που θέλει να εμβαθύνει (άλλωστε πολύ σπάνια μια ταινία μπορεί να ανταγωνιστεί τον πλούτο ενός βιβλίου, τίθεται και θέμα... πυκνότητας).

Εδώ εμείς παρακολουθούμε την οπτικοποίηση αυτού του πολύ ενδιαφέροντος θέματος, τομέας στον οποίο ο Μακένζι έχει για μία ακόμη φορά ευτυχήσει.  Η απελπισμένη του ιστορία αγάπης σε μια post apocalyptic Γλασκώβη, με το δραστικό μοντάζ σε αντίστοιξη με το λυρικό voice over, θέτει το ερώτημα με ποια απ'όλες τις αισθήσεις μπορούμε να συνηθίσουμε πιο εύκολα την απώλεια της; Θα συνεχίζαμε να ζούμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα; Με δύο ερμηνείες μάλλον off beat (αλλά πάντως δεν χορταίνω να βλέπω την Εύα Γκριν), ενδεχομένως κατά παραγγελία από Γκριν και ΜακΓκρέγκορ, την αίσθηση του υπόγειου θρίλερ να υποφόσκει όπως σε όλα του σχεδόν τα φιλμ, θα σε ικανοποιήσει αφηγηματικά με την συναισθηματική της (αν και αμέτοχη) ματιά, τον άμεσο τρόπο κινηματογράφησης και συνταιριασμού της θλίψης με την απώλεια της οσμής, της βουλιμίας με την απώλεια της γεύσης, την οργή με την απώλεια της ακοής και την αγάπη με την απώλεια της όρασης. Αν το τέλος ήταν αντίστοιχα λυρικό (χωρίς να είναι κακό), θα μιλούσαμε για ένα μικρο διαμαντάκι...

Απόστολος Κίτσος