Pacific Rim

Size DOES matter

Αγαπάμε Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, είτε μας προσφέρει συγκλονιστικά λυρικά αριστουργήματα, όπως ο αξεπέραστος «Λαβύρινθος του Πάνα», είτε comic-2-film κομψοτεχνήματα, όπως τα δύο «Hellboy». Απολύτως λογικό, λοιπόν, το «Pacific Rim» να αποτελεί για μας μία από τις 2-3 πλέον πολυαναμενόμενες ταινίες της σεζόν.

Και, ομολογουμένως, ο δαιμόνιος Μεξικάνος κινηματογραφιστής αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του, ολοκληρώνοντας μια υπέρμετρα φιλόδοξη φαντασμαγορική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που, όπως αναμενόταν, απευθύνεται πρωτίστως στον... ενθουσιώδη έφηβο που όλοι λίγο-πολύ κρύβουμε μέσα μας. Ενα μεγαλόπνοο οπτικοακουστικό υπερθέαμα, που, απ' όποια πλευρά κι αν το πιάσεις, δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς πως αποτελεί το μοναδικό φετινό blockbuster που πραγματοποιεί όλα όσα υπόσχεται – και ακόμη περισσότερα!

Και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως το επίλεκτο καστ (το οποίο περιλαμβάνει και τη ραγδαία ανερχόμενη Γιαπωνέζα στάρλετ Ρίνκο Κικούτσι, που - όπως όλοι θυμόμαστε - είχε αποσπάσει οσκαρική υποψηφιότητα για την αποκαλυπτική(...) ερμηνεία της στο -εξαιρετικά άνισο- «Babel») προλαβαίνει να κάνει αισθητή την παρουσία του, εν μέσω των αλλεπάλληλων, άκρως εντυπωσιακών σεκάνς ειδικών εφέ, καθώς η ανάπτυξη των χαρακτήρων συναγωνίζεται σε ευκρίνεια το ανεπανάληπτο... ξυλίκι ανάμεσα στα «Καϊτζού» και στα «Γιάγκερ». Και, καθώς η δράση οδηγείται σε μια επικών διαστάσεων υποθαλάσσια κορύφωση που κόβει την ανάσα, το «Pacific Rim» καταλήγει να δικαιώνει απόλυτα τον Ντελ Τόρο, ο οποίος, βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, δήλωσε με νόημα: «και τώρα μπορώ πλέον να πεθάνω»! Ας ελπίσουμε, μόνο, να μην το εννοεί...

Xάρης Παπαπαναγιώτου