Η Ελισάβετ μας χρωστά
Με την Έλεν Μίρεν να κυριαρχεί βασιλικά στο πανί, αλλά όχι και την ταινία στο μυαλό σου μετά το τέλος της, η περιπέτεια αυτή μάλλον απέχει από το να κάνει τη διαφορά… Καθώς το θέμα της ταπείνωσης του εβραϊκού λαού από τους ναζί δε φαίνεται να εξαντλείται ποτέ, τόσο για το γερμανικό όσο και για το παγκόσμιο σινεμά, εδώ αναπτύσσεται άλλο ένα σχετικό στόρυ. Οι ευλογίες όμως της υπέροχής ηθοποιού δεν αρκούν…
Αναπόφευκτα το μυαλό καταφεύγει σε συνειρμούς πέραν της πλοκής, αφού από πριν νιώθεις αναμενόμενα ασφαλής ως προς το ότι η ηθική δικαιοσύνη θα λάμψει…
Η ελεύθερη διασκευή του πρελουδίου της δυναμικής του διδύμου που άκουγε το «θάνατο και την κόρη»,καταλήγει σε ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο. Κέντρο η αύρα της ηρωίδας, εσωστρεφής και θηλυκή, μητρική εξαρχής, ανάμεσα σε δύο αντρικές φιγούρες που συγχωνευμένες θα ήταν για εκείνη ο ιδανικός άντρας. Απροσδόκητα, η μητρότητα διατρέχει το φιλμ, από την αρχή ακόμα, όπου το βιβλίο-παιδί της κόρης της Μίρεν γίνεται η άκρη του λείου μίτου της ιστορίας. Η ικανότητα της ηρωίδας να κάνει ένα παιδί και να είναι καλή μάνα επιβλέπεται από τους άντρες της ταινίας. Η γυναίκα καρφιτσώνεται στο χάρτη ανάμεσα σε Γερμανία και Ισραήλ, ενδιάμεσος χώρος για να γιατρέψει την ες αεί επαναλαμβανόμενο τραύμα. Και η μητέρα γνωστή χώρα μέσα της, της απλώνει πάντα ένα χέρι για να σηκωθεί.
Όλοι αυτοί οι συνειρμοί διακόπτονται, καθώς η υποκριτική μαεστρία της Έλεν Μίρεν δεν αρκεί για να χορτάσει κανείς από αυτή την περιπέτεια, εκτός κι αν φυσικά αφεθείς χωρίς αναλύσεις στο όχημα της ομολογουμένως γρήγορης δράσης. Τελικά το αποφασίζεις, και διασκεδάζεις με παρέα τα εκφραστικά πρόσωπα τόσο της νέας όσο και παλιάς κατασκόπου (η Τζεσικα Ταστέιν φυσιογνωμία ιδιαίτερη) και τη γοητεία των δύο πρωταγωνιστών. Απλά ελπίζεις την επόμενη φορά, το ναζιστικό τραύμα να προσεγγιστεί με μία προσθήκη που θα κάνει ένα φιλμ να ξεχωρίσει.
Εύη Αβδελίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων