Damnation (1988)

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Tο άυλο, βιομηχανικό τοπίο της περιοχής αγγίζει τα όρια του απίθανου, του φανταστικού. H ιστορία θα εκτυλιχθεί κάτω απ' το πρίσμα αυτού του αρχικού μελαγχολικού και ανεξίτηλου βλέμματος. O μοναδικός φίλος του Kάρερ είναι ο Bιλάρσκι, ιδιοκτήτης του μπαρ "Tιτανικός" και μικροαπατεώνας. Tο μοναδικό του πάθος είναι ο αδιέξοδος έρωτάς του για την παντρεμένη τραγουδίστρια του μπαρ. Θέλοντας να ξεφορτωθεί τον άντρα της για να μείνει, έστω και για λίγο, ανενόχλητος μαζί της, τον πείθει να μεταφέρει ένα παράνομο φορτίο για λογαριασμό του Bιλάρσκι...
«Νομίζω ότι όλες μου οι ταινίες μιλούν, με τη μια ή την άλλη μορφή, για τα συστήματα στα οποία διορθώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις, οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων, των συμφερόντων και των συναισθημάτων. Μια καινούργια ταινία μπορεί να είναι είτε η συνέχεια είτε η επέκταση μιας προηγούμενης, στο επίπεδο του στοχασμού. Πιστεύω ότι το Κολαστήριο είναι μια επέκταση. Ο Laszlo Krasznahorkai που συνεργάστηκε ως συγγραφέας, έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που μπόρεσα να γράψω κάτι μαζί με κάποιον άλλον άνθρωπο. Η φιλία του και οι ιδέες του μου έδωσαν έμπνευση. Στις κουλτούρες της Άπω Ανατολής υπάρχει η έννοια του ενδιάμεσου χώρου, που καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα σε δύο πράγματα –τίποτα παρά μόνον ο δέκτης, ο θεατής, η προσωπικότητα και η ευαισθησία του. Αυτή η έννοια υπάρχει και σε άλλους πολιτισμούς, αλλά όχι στον ευρωπαϊκό, ο οποίος δεν εμβάθυνε σε αυτήν την έννοια, ούτε άντλησε από αυτήν μια αισθητική πρακτική. Δεν κατάφερε να του δώσει μια μορφή, επειδή σκέφτεται γραμμικά. Στην ταινία αυτή, η υπόθεση είναι εντελώς βοηθητική. Η ταινία μιλά για τοπία, για τα στοιχεία και για τη φύση ενός απομονωμένου κόσμου, όπου δεν απομένει πια τίποτα. Θελήσαμε να αφήσουμε το βλέμμα να πλανηθεί απερίσπαστο… αλλά στην πραγματοποίηση της ταινίας, το καλό είναι ότι εντέλει εγώ αποφασίζω πού θα σταματήσει το βλέμμα…» Bella Tarr