Caesar must die

Αριστουργηματική "ανάγνωση" ενός κλασσικού κειμένου

Ειρωνία, ε; Εκεί που η τέχνη είναι "ταγμένη" να μασκαρεύει την ρεαλιστική πραγματικότητα ανάλογα με το φίλτρο του εκάστοτε δημιουργού, έρχεται το πρώτο ουσιαστικό αριστούργημα της χρονιάς να μας υπενθυμίσει (γιατί όχι και να μας διδάξει) πως κάποιες φορές η τέχνη βοηθά τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει που πατά και που βρίσκεται.

Έρχεται αυτό το σπάνιο κινηματογραφικό υβρίδιο δύο μέγιστων σκηνοθετών, να εντάξει μια ολοζώντανη θεατρική σκηνή -με τις αγωνίες της, την έξαψη της ερμηνείας, την ηδονή της καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης- μέσα στους αποπνικτικούς τοίχους μιας φυλακής υψίστης ασφαλείας και να αντιπαραβάλλει την σκληρή πραγματικότητα της καταδίκης σε εγκλεισμό με την φαντασιακή ελευθερία που βιώνουν οι κρατούμενοι στο "σανίδι".

Οι αδερφοί Ταβιάνι στην 9η δεκαετία της ζωής τους αμφότεροι, φανερώνουν πολύ πιο αιχμηρά αντανακλαστικά από πάρα πολλούς "συναδέλφους τους" (και ναι, εδώ τα εισαγωγικά, είναι επιβεβλημένα...) και άφθαστη up to date σπουδή (και αφομοίωση) του μοντέρνου μα και συνάμα λιτού και εύστοχου κινηματογράφου. Ενσωματώνουν τις προσωπικές φρίκες του κάθε κρατούμενου μέσα από τις αποκαλυπτικές (και αυτοαναφερόμενες) ερμηνείες των ερασιτεχνών πρωταγωνιστών τους σε σχεδόν αυτούσιο το λαμπρό κείμενο του Σέξπιρ στον "Ιούλιο Καίσαρα" και σε συνδυασμό με τα ανατριχιαστικά -αλλά και απόλυτα αποκαλυπτικά- κάδρα στα πρόσωπα των έγκλειστων, δημιουργούν ένα διδακτικό, εκρηκτικό και πάνω απ'όλα αξέχαστο εφιαλτικό σινεφιλικό δρώμενο που συνεπαίρνει χωρίς ανάσα.

Αυτό το ασπρόμαυρο, "ανάγλυφο" φιλμικό δοκίμιο, δίκαια βραβεύτηκε με την Χρυσή Αρκούδα στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Βερολίνου, είναι η επιλογή της Ιταλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και αποτελεί την αναμφισβήτητη art επιλογή της χρονιάς.

Να, λοιπόν, που με τα λίγα, μπορείς να δημιουργήσεις πολλά...

Απόστολος Κίτσος