7 dias en la Habana

7 ημέρες είναι λίγες

Όταν κάνεις ένα ταξίδι σε μια ξένη χώρα, αφήνοντάς τη πίσω σου δύο πράγματα μπορεί να σου συμβούν: είτε δε θέλεις να ξαναπατήσεις το πόδι σου εκεί, είτε μαγεύεσαι από τη σπάνια ομορφιά της και θέλεις να ξαναπάς.

Σε αυτή τη σπονδυλωτή ταινία, που σε ταξιδεύει στην πανέμορφη Αβάνα (και που παρόλα τα προβλήματα και τη φτώχια της δεν παύει ποτέ να σε συνεπαίρνει η κουλτούρα και η ομορφιά των κατοίκων της) μέσα από 7 διαφορετικά σκηνοθετικά βλέμματα, σου συμβαίνει το δεύτερο. Βγαίνοντας από την αίθουσα θέλεις αμέσως να την ξαναδείς. Όπως όμως συμβαίνει με τα περισσότερα ταξίδια που σε πρώτη φάση βλέπεις τα ήδη γνωστά «τουριστικά» μέρη, έτσι κι εδώ δε βλέπεις όλα όσα θα ήθελες να δεις.

Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι εκείνο που έχει σκηνοθετηθεί από τον «λακωνικό» Σουλεϊμάν που παρατηρεί ένα διαφορετικό κομμάτι της Αβάνας όπου οι άνθρωποι περιμένουν κάποιον ή έστω κάτι που θα τους «γλυτώσει» από τη μίζερη καθημερινότητά τους και εκείνο του Τραπέρο (όπου πρωταγωνιστεί ο Εμίρ Κοστουρίτσα παίζοντας τον εαυτό του) που ενώ εξυμνεί το ταλέντο των ντόπιων μουσικών, μας δείχνει και την αντίθετη ακριβώς πλευρά (σε σχέση με το Σουλεϊμάν) όπου οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να ελπίζουν σε ψεύτικες υποσχέσεις.

Όπως και να ΄χει, αυτή η «εβδομάδα» αρκεί για να καταλάβεις ότι για τους τουρίστες που επισκέπτονται την Κούβα, η Αβάνα μοιάζει με επίγειο παράδεισο αλλά για τους μόνιμους κατοίκους είναι η κόλαση από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Στα αίτια όμως που έχουν μετατρέψει την Αβάνα σε κόλαση δεν εμβάθυνε κανείς.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη