Pieta

Σκληρό, ηθικό δράμα με όλη του τη βία

Τί συμβαίνει με τον Κιμ Κι Ντουκ; Πρώτα γίνεται διάσημος με τα ανατρεπτικά του εργάκια, μετά χάνεται για τρία χρόνια στην απομόνωση (περίοδο την οποία κατέγραψε στο πολύ προσωπικό Arirang/2011) και μετά επιστρέφει για του δώσει ο Μάικλ Μαν το χρυσό λιοντάρι στη Βενετία τον περασμένο Σεπτέμβρη...

O sui generis Κορεάτης στο πιο προσβάσιμο ίσως φιλμ του κυριαρχείται από τις συνήθεις εμμονές του. Βία, σκληρότητα και ηθικές περιπλοκές δεν προσφέρουν ίσως την πιο χαρούμενη εμπειρία αλλά στην πορεία το φιλμ εσωτερικεύει τα νοήματα σε μια γεμάτη μυστήριο ψυχολογική μελέτη. Κινηματογραφημένο λιτά, με κάμερα στο χέρι σε πολλές σκηνές, το mood είναι σκοτεινό, ψυχρό αλλά και γεμάτο συναισθηματική ένταση που υπάρχει ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές και που αποδίδουν με χαρακτηριστική ασιατική εγκαρτέρηση οι ηθοποιοί.

Αν και το μοτίβο γέρνει σταδιακά προς αξίες ταινιών εκδίκησης, μπρουτάλ και σοκαριστικό, η γενική αίσθηση του τις υπερβαίνει οδηγώντας προς μια πιο τραγωδιακή κατάληξη. Εύστοχα λοιπόν ειπώθηκε πως δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα φιλμ που ξεκινά με μια αυτοκτονία και τελειώνει με μια ταφή παρά να είναι έτσι φτιαγμένο που αφήνει το θεατή να θέλει κι άλλο από ότι επιφυλάσσει το κυνικό και σπαραχτικό τέλος.

Με λίγα λόγια, έχει ψυχή το έργο κι αυτό απαιτεί κι από τους θεατές του που επιβραβεύει με καλές δόσεις συγκίνησης, βίας και δράματος, καθώς επίσης συνοδεύεται από κατάλληλα μελαγχολικό μουσικό σκορ και εκπληκτική φωτογραφία. Θα σας μείνει στο μυαλό αυτή η γενναία και αληθινή ταινία.

Mιχάλης Κωνσταντέλλης