Mountainhead

Σύνοψη: Τέσσερις tech δισεκατομμυριούχοι και φίλοι απ’ τα παλιά μαζεύονται την απομονωμένη ορεινή (και πανάκριβη) κατοικία ενός από αυτούς. Καθώς ο υπόλοιπος πλανήτης βυθίζεται στη χάος λόγω ψευδών ειδήσεων και βίντεο που δημιουργούνται με τα νέα εργαλεία της πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης του πιο πλούσιου της παρέας, όλη η ομάδα αρχίζει να οραματίζεται την πιθανότητα να εμφανιστούν ως “σωτήρες” και να θέσουν την ανθρωπότητα υπό την εξουσία και τον έλεγχό τους. 

Γνώμη: Δεν έχει περάσει ούτε μήνας από τον χωρισμό της χρονιάς, δηλαδή τη ρήξη ανάμεσα στον Ντόναλντ Τραμπ και τον Ίλον Μασκ, κι ο Τζέσι Άρμστρονγκ, δημιουργός του τηλεοπτικού “Succession” δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει καλύτερο timing για την κυκλοφορία του “Mountainhead”. Στην πρώτη μεγάλου μήκους σκηνοθετική του απόπειρα, ο Άρμστρονγκ επιστρέφει στην ευρύτερη θεματική που είναι πλέον βούτυρο στο ψωμάκι του: τις ζωές και τα πάθη του πλουσιότερου 1% του πλανήτη.

Αυτή τη φορά δεν εστιάζει σε μια οικογένεια τύπου Μέρντοχ, αλλά σε τέσσερις φανταστικούς tech μεγιστάνες που προφανώς θυμίζουν πραγματικές φυσιογνωμίες. Ο Βεν (Κόρι Μάικλ Σμιθ) είναι ο ιδρυτής μιας social media πλατφόρμας με δισεκατομμύρια χρήστες, ο Τζεφ (Ράμι Γιούσεφ) έχει δημιουργήσει ένα ακριβοθώρητο AI λογισμικό, ο Ράνταλ (Στιβ Καρέλ) είναι ο “σοφός” venture capitalist που ήταν εκεί στο ξεκίνημά τους, ενώ ο Σούπερ (Τζέισον Σβάρτσμαν) είναι ο “αποτυχημένος της παρέας, καθώς είναι απλά… εκατομμυριούχος.

Η μάζωξη των τεσσάρων για ένα σαββατοκύριακο χαλάρωσης στο καινούργιο παλατάκι του τελευταίου είναι η αφορμή για να φτιάξει ο Άρμστρονγκ μια σάτιρα των tech bros που είναι σαν να επιβεβαιώνει όσα φανταζόμαστε εμείς, οι πληβείοι, για το πώς ζουν και αλληλεπιδρούν αυτοί οι άνθρωποι.

Και για να επιβεβαιώσει τους φόβους μας σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας υπό την επέλαση του AI.

Και, φυσικά, για να γράψει κοφτερούς διαλόγους που είναι, βέβαια, δύσκολο να παρακολουθήσει και να κατανοήσει εύκολα κάποιος που δεν παρακολουθεί τα νέα από τον κόσμο της Σίλικον Βάλεϊ σε τακτική βάση.

Οι συγκρίσεις με το “Succession” είναι αναπόφευκτες, αν και άδικες, καθώς δεν μπορεί μια ταινία μεγάλου μήκους να συγκριθεί με μια τηλεοπτική σειρά τεσσάρων σεζόν, αλλά αυτό που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι ότι o Άρμστρονγκ προσπάθησε να χωρέσει πολλά κεράσια σε μικρότερο καλάθι, με αποτέλεσμα μετά από την πρώτη ώρα του, όπου χτίζεται σχεδόν μαεστρικά η ένταση ανάμεσα στους τέσσερις μεγαλομανείς ήρωές, το “Mountainhead” να κατρακυλά προς την υπερβολή, να χάνει τον ρυθμό του και να καταλήγει σε ένα φινάλε ρεαλιστικό μεν αλλά απογοητευτικό και τόσο flat που θυμίζει ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει απότομα.