Get Away

Σύνοψη: Οι διακοπές μιας συνηθισμένης οικογένειας παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή, όταν ανακαλύπτουν πως στο νησί όπου παραθερίζουν κυκλοφορεί ελεύθερος ένας μανιακός δολοφόνος.

Άποψη: Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που λατρεύουν οτιδήποτε σκανδιναβικό, και οι υπόλοιποι. Αυτοί που βρίσκουν το μαύρο χιούμορ τρομερά αστείο, και οι υπόλοιποι. Αυτοί που όταν διαβάζουν “τετραμελής οικογένεια κλείνει airbnb σε απομακρυσμένο νησί στη Σουηδία για να παρακολουθήσει παραδοσιακή γιορτή που ξεκίνησε 200 χρόνια πριν λόγω ανείπωτης τραγωδίας” σκέφτεται “το βράδυ μου μόλις αναβαθμίστηκε”, και, φυσικά, όλοι οι υπόλοιποι.

Για τα άτομα που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, το Get Away του Steffen Haars με σεναριογράφο και πρωταγωνιστή τον Nick Frost (γνωστό μας από την ανυπέρβλητη τριλογία Cornetto) φαίνεται ως η ιδανική επιλογή για ένα απολαυστικό βράδυ στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Οφείλουμε, λοιπόν, να προειδοποιήσουμε: αν η μέρα σας ήταν πραγματικά κουραστική, οι πιθανότητες να σας πάρει ο ύπνος στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας πλησιάζουν επικίνδυνα το 100%. Αν όχι, παίζετε μάλλον κάπου στο 90 με 95%.

Για αρκετή ώρα παρακολουθούμε μία ήσυχη, σχεδόν βαρετή, ίσως κάπως εκνευριστική οικογένεια να προσπαθεί να απολαύσει τις σύντομες διακοπές της σε ένα μικρό σουηδικό νησί, του οποίου οι κάτοικοι δεν αγαπούν καθόλου (μα καθόλου) τους τουρίστες. Η τεχνική “τώρα θα πάρουμε όλα τα στερεότυπα που γνωρίζουμε για έναν λαό, θα τραβήξουμε τα χαρακτηριστικά και τη συμπεριφορά του σε υπερβολικό βαθμό, και θα βάλουμε δυο-τρεις (φαινομενικά) αφελείς χαρακτήρες να προσπαθούν να βγάλουν άκρη” έχει παλιώσει εδώ και χρόνια, και είναι κρίμα να προσπαθείς να κάνεις κωμωδία με αυτό ως βασικό όπλο στη φαρέτρα σου.

Είναι επίσης κρίμα να διανθίζεις την ταινία σου με σεξουαλικές σκηνές που υποτίθεται προσφέρουν γέλιο (τι το αστείο έχει ένας διαταραγμένος ενήλικας που παρακολουθεί κρυφά μια έφηβη να γδύνεται και να κάνει μπάνιο;) αλλά καταλήγουν ανατριχιαστικές και ενοχλητικές.

Είναι σαφές πως η ταινία προσπαθεί πολύ να είναι κάτι που τελικά δεν πλησιάζει καν. Οι δημιουργοί προσπαθούν να κάνουν κάτι που άλλοι, πριν από αυτούς, έχουν κάνει πολύ καλύτερα. Αν και για να είμαστε δίκαιοι, κάποιες φορές, σε ελάχιστα σημεία της ταινίας, έχουν τις στιγμές τους. Υπήρξαν ατάκες που μας έκαναν όντως να γελάσουμε. Αλλά δεν μπορείς να στήσεις ταινία με μερικές ατάκες και δυο-τρεις σκηνές.

Όπως επίσης δεν μπορείς να ασκήσεις ουσιαστική κριτική χωρίς να εμβαθύνεις στο θέμα σου. Κάθε προσπάθεια, συνεπώς, των δημιουργών να σατιρίσουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής, τα κακώς κείμενα και τις επιλογές ενηλίκων και εφήβων, πέφτει στο κενό, κάνοντας άνοστα, κακεντρεχή αστεία.

Όσες και όσοι όμως μείνουν ξύπνιοι, ίσως ανταμειφθούν για μερικά λεπτά προς το τέλος της ταινίας, μόνο και μόνο γιατί μια καλά χορογραφημένη σεκάνς, με σφιχτό μοντάζ, και το σωστό soundtrack, μπορεί να κάνει θαύματα. Μα η “ανατροπή” που πασχίζει στο τέλος να δώσει νόημα στην υπόλοιπη μιάμιση ώρα της ταινίας είναι τόσο υπερβολική, τόσο τραβηγμένη από τα μαλλιά, και τόσο ανέμπνευστη, που το πιο πιθανό είναι οι ελάχιστοι θεατές να μετανοιώσουν που δεν κοιμήθηκαν νωρίτερα.

Αν, παρ' όλ' αυτά, αποφασίσετε να πατήσετε τελικά το play, σας δίνουμε μια φιλική συμβουλή: πατήστε αμέσως μετά και το fast forward, μέχρι να φτάσετε στην προαναφερθείσα σκηνή όπου παίζει αγνά και ωραία το Run to the Hills των Iron Maiden – είναι ίσως η μόνη που αξίζει.