Salvable

Ένας παλαίμαχος πυγμάχος, πληγωμένος σωματικά και ψυχικά, βλέπει τα όνειρα και τις σχέσεις του να βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Με την καριέρα του σε πτώση και το παρελθόν του να τον στοιχειώνει, παρασύρεται ξανά σε σκοτεινά μονοπάτια. Εκεί, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του - να παλέψει για την αγάπη, την ελπίδα και την οικογένειά του.

Μια σκληρή εξερεύνηση της πατρότητας, της αποτυχίας και της ανάγκης για μια δεύτερη ευκαιρία - ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα.

Όλες αυτές οι ιστορίες με τον κατεστραμένο από τη ζωή πυγμάχο/παλαιστή που δεν μπορεί να ορθοποδήσει, να γίνει καλός πατέρας με το παιδί του (και έχει φυσικά χωρίσει με τη μητέρα του) και να βρει τρόπο να αποδράσει από τον μικρόκοσμο της πόλης που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει, από το 2008 και έπειτα πάντα θα μου θυμίζουν και θα τις συγκρίνω με τον Παλαιστή του Ντάρεν Αρονόφσκι. 

Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, το τέμπο είναι διαφορετικό, αν και το μελόδραμα εκπέμπει ουσιαστικά στις ίδιες συχνότητες. Εδώ η ασφυκτική μιζέρια της ουαλικής επαρχίας αποτυπώνεται από τον διευθυντή φωτογραφίας με γκρίζα, βαθιά μπλε, μουντά, μελαγχολικά χρώματα. Ένας πρώην δυνατός πυγμάχος (ταύρος, το παρατσούκλι) έχασε κάποτε τον σημαντικότερο αγώνα της καριέρας του για να διεκδικήσει μια ζώνη και να φτιάξει τη ζωή του και από τότε ασχολείται μόνο ερασιτεχνικά (ή και σε στημένους αγώνες γίνεται σάκος του μποξ για να βγάζει χαρτζιλίκι), ζει μια μίζερη και μελαγχολική ζωή σε ένα τρέιλερ σε ένα χωράκι και φροντίζει ηλικιωμένους στο τοπικό γηροκομείο, με ξεχωριστή τρυφρότητα. Την ίδια στιγμή θα προσπαθήσει να κάνει τα πάντα στην κόρη του για να της δείξε ότι μπορεί έστω και τώρα να σταθεί κοντά της σαν ένας άξιος πατέρας, αν και η πρώην σύζυγός του θέλει να τον απομακρύνει από τη ζωή τους. 

Ηττημένος από τη ζωή, με μια θλίψη που γράφει όμορφα στο πρόσωπό του, είχε ξεστρατίσει, αλλά διαθέτει καλή καρδιά και αρχές τιμής (δεν θα διαλύσιε έναν αντίπαλο που του έχει ήδη ρίξει πολλές, απλά θα σηκωθεί και θα φύγει), τι ςοποίες όμως θα ξεκινήσει να παραβιάζει σταδικά, όταν επιστρέψει στη ζωή του ένας πρώην καλός του φίλος που μόλις αποφυλακίστηκε, αλλά παραμένει παραβατικός στη συλλογιστική και την συμπεριφορά του και πάντα έτοιμος να στήσει κομπίνες για το εύκολο χρήμα. 

Θα τον δελεάσει και σιγά σιγά θα αρχίζουν να συνεργάζονται, μέχρι που φυσικά κάτι θα πάει λάθος στο τέλος, διότι τούτη εδώ η πορεία του απελπισμένου (αν και αγέρωχου μέσα στην θλίψη του) ήρωά μας δεν μπορείνα έχει happy end, αντίθετα έχει αρκετά κλισέ και μηδαμινές εκπλήξεις, λίγο πολύ το περιμένεις αυτό που θα δεις και η πορείς προς τα εκεί επίσης έχει κάποια κενά σαν να κόπηκαν κάποιες ολόκληρες σκηνές στο μοντάζ χωρίς να προστατεύτηκε η ροή της αφήγησης. 

Ο Τόμπι Κέμπελ ποτέ δεν ήταν ηθοποιός με σπουδαίο ερμηνευτικό εύρος, εδώ πάντως έχει κλειδώσει καλά το ύφος του ηττημένου αντιήρωα, με μια κλασάτη (όσο και να διαβάζεται οξύμωρο) ευγένεια μέσα στη λουζεριά και την περιθωριοποιημένη ζωή του, ενώ τον αναδεικνύουν και τα πλάνα με την κάμερα στο χέρι των δύο σκηνοθετών που κεφαλοποιούν την φωτογένειά του. Ο δε Σάια Λαμπέφ είναι ισορροπημένος και μετρημένος στην ερμηνεία του, χωρίς τις trademark εξάρσεις του και μάλιστα ενθυλακώνει και κάποιες σφήνες ανθρωπιάς στον χαρακτήρα καθώς νοιάζεται πραγματικά για τον φίλο του. 

Ένα "μικρό" φιλμ που ποτέ δεν απογειώνεται, εξελισσόμενο στο ρελαντί, με εκλάμψεις που βασίζονται μόνο στις ερμηνείες που μάλλον χάνει σεναριακά στα σημεία.