Asphalt City

Σύνοψη: Η πυρετώδης καθημερινότητα του νεοσύλλεκτου νοσοκόμου Όλι Κρος, ο οποίος ζει νύχτες γεμάτες αδρεναλίνη σε ένα ασθενοφόρο στο Μπρούκλιν, ενώ τις μέρες μελετάει για να μπει στην ιατρική σε μια τρώγλη στην Τσαϊνατάουν.

Μαζί με τον έμπειρο συνάδελφο του Τζιν Ρουτόφσκι, ο Κρος ανακαλύπτει από πρώτο χέρι το χάος και το δέος ενός επαγγέλματος που κινείται ανάμεσα στον τρόμο και τον σπαραγμό.

Άποψη: Η βία και η αρρενωπότητα μέσα σε συγκεκριμένους και αυστηρά οργανωμένους θεσμούς και ανδροκρατούμενα κρατικά-στρατιωτικά συστήματα είναι κάτι που χρόνια απασχολεί τον γάλλο σκηνοθέτη Jean-Stephane Sauvaire, από το Johnny Mad Dog (2008) μέχρι το πιο πρόσφατο A Prayer Before Dawn (2017).

Με την πόλη της Ασφάλτου βρέθηκε απροσδόκητα να διαγωνίζεται για τον Χρυσό Φοίνικα στις περσινές Κάννες, απροσδόκητα καθώς σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο πρεστίζ που θέλει να έχει το γαλλικό, εκλεκτικό κατά τα άλλα φεστιβάλ.

Το πολύ πιο διασκεδαστικό Ασθενοφόρο (2022) του Michael Bay συνδέει μια διασώστρια με μια ληστεία, ενώνοντας το δράμα με την heist movie.

Στην ταινία του Sauvaire το πράγμα σοβαρεύει με την αισθητική να παραπέμπει περισσότερο σε ένα crime movie του υποκόσμου με ανθρώπους του περιθωρίου. Οι δύο διασώστες καλούνται να αντιμετωπίσουν τα βράδια τους καθώς σαρώνουν τις ασφάλτους της πόλης τους, της Νέας Υόρκης, διάφορα σοβαρά περιστατικά βίας διαφόρων ειδών.

Ο Sauvaire στήνει στην ουσία ένα μωσαϊκό της αστικής βιαιότητας και επιθετικότητας που εντοπίζεται από την ενδοοικογενειακή βία μέχρι τις επιθέσεις στους δρόμους και τις συμμορίες ή στην ένδεια και τα ναρκωτικά.

Χωρίς να εμβαθύνει σε καμία και χωρίς κάποιο από πίσω από τις γραμμές σχόλιο, αναδύεται η «βρωμιά» της πόλης μέσω των ανθρώπων της που δεν διστάζουν να συμπεριφερθούν έκνομα και παραβατικά εις βάρος της υγείας ανθρώπων -ή και ζώων (στο σημείο αυτό να αναφερθεί για όσους, όπως ο γράφων, δυσανασχετείτε με θανάτους ζώων σε ταινίες, υπάρχει σκηνή φόνου σκυλιού και περιφοράς του πτώματός του για κάποια δευτερόλεπτα).

Οι δύο διασώστες εκπροσωπούν δύο τάσεις: από την μια ο έμπειρος και μεγαλύτερος που έχει φάει στα μούτρα όλη την σαπίλα με αποτέλεσμα να καταλήγει να της μοιάζει και από την άλλη ο νεαρός διασώστης που κοιτάει να κάνει την δουλειά του με την μεγαλύτερη δυνατή ευσπλαχνία. Και οι δύο ενδιαφέρονται αλλά ο καθένας με τον δικό του τρόπο και με βάση τα δικά του όρια που στον έναν επιτρέπουν και στον άλλο όχι να αναδείξει την ευαισθησία του.

Ο Σον Πεν μοιάζοντας στον Σταλόνε και εμφανισιακά και υποκριτικά στην συγκεκριμένη ταινία πετυχαίνει το πρότυπο του μάτσο ήρωα που θέλει να σώσει τον κόσμο με τον τρόπο του που μοιάζει πλέον παλιομοδίτικος, όπως άλλωστε και η ίδια η ταινία που αφηγηματικά μοιάζει να έχει βγει από τα 90s ή αρχές 00s, παρότι το γρήγορο μοντάζ και η χρήση της κάμερας μοιάζει μεταγενέστερο στιλ.

Η Πόλη της Ασφάλτου μοιάζει περισσότερο με εκείνα τα βραδινά ντοκιμαντέρ πραγματικών εγκλημάτων που η κάμερα ακολουθεί την καταδίωξη ή την διάσωση και λιγότερο με ταινία μυθοπλασίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: από χτίσιμο ρόλων μέχρι τελικό αφηγηματικό στόχο.