"Τhe Regime": Οι σεξουαλικές και μη, νευρώσεις των ηγετών

Σύνοψη: Βρισκόμαστε σε μια φανταστική χώρα της κεντρικής Ευρώπης. Η καγκελάριός της, Έλενα Βέρναμ (Κέιτ Γουίνσλετ), τη διοικεί με σιδηρά πειθαρχία, χωρίς όμως να ξεχνά να απευθύνεται στους πολίτες της ως «αγάπες» της.

ΣΧΕΤΙΚΑRebel Moon - Part Two: The Scargiver

Νευρωτική, αρρωστοφοβική μέχρι θανάτου και εντελώς αποκομμένη από τη ζωή και τις ανάγκες του λαού, η Έλενα βρίσκει το άλλο της μισό στον πρώην δεκανέα Χέρμπερτ Ζούμπακ (Ματίας Σένερτς), ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη σφαγή μιας ομάδας ανθρακωρύχων που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες εργασίας τους.

Η μεταξύ τους δυναμική θα οδηγήσει τόσο τον καθένα τους ξεχωριστά όσο και ολόκληρη τη χώρα σε απρόβλεπτα μονοπάτια.

Γνώμη: Έχοντας υπογράψει σενάρια για το κινηματογραφικό “The Menu” και τα τηλεοπτικά “Succession” και “Last Week Tonight with John Oliver”, ο Γουίλ Τρέισι μεταπήδησε στην καρέκλα του δημιουργού για το “The Regime”, τη νέα mini-σειρά του HBO που καταπιάνεται με τις σεξουαλικές και μη νευρώσεις των ηγετών μας, μέσα από την ιστορία της καγκελαρίου μιας φανταστικής χώρας της κεντρικής Ευρώπης.

Αυτό που κάνει αρχικά εντύπωση στο σύμπαν που είναι έχει χτίσει είναι ο άχρονος χαρακτήρας του. Κοινώς, οι χαρακτήρες της σειράς έχουν smartphones, ποστάρουν στο Instagram και κάνουν Zoom calls, όμως όλα γύρω τους φαίνονται σαν να ανήκουν σε κάποια χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Κι αυτή είναι μια ξεκάθαρη αναφορά σε κομμουνιστικά ή απολυταρχικά καθεστώτα, όμως ο στόχος της σάτιρας που επιχειρεί ο Τρέισι δεν είναι ξεκάθαρος. Από τη μία, έχουμε την Κέιτ Γουίνσλετ να δίνει το ρεσιτάλ της στον ρόλο της καγκελαρίου, με στοιχεία που κλείνουν το μάτι στην Μάργκαρετ Θάτσερ. Παράλληλα, πολλές είναι οι αιχμές στον ρόλο και την επέμβαση των ΗΠΑ στο διεθνές κοινωνικο-πολιτικό σκηνικό, όπως και στον τρόμο που μπορεί να προκαλέσει μια στρατηγική συμμαχία ευρωπαϊκής χώρας με την Κίνα.

Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και τη διεστραμμένη ψυχοσεξουαλική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στην καγκελάριο και έναν πρώην δεκανέα, ο οποίος στα μάτια της αντιπροσωπεύει όλες τις αξίες της πατρίδας της, αυτές που πρέπει να προστατευτούν από εξωτερικές επιρροές, χωρίς όμως η ίδια να έχει καμία επαφή με το πώς ζουν οι πολίτες της.

Οι οποίοι πολίτες λάμπουν δια της απουσίας τους, καθώς όλα όσα βλέπουμε στην οθόνη εκτυλίσσονται εντός των τεσσάρων τοίχων του υπερπολυτελούς παλατιού, όπου κατοικεί η καγκελάριος και δέχεται τις επισκέψεις του επιτελείου της, που –προφανώς– την τρέμει και παράλληλα συνωμοτεί πίσω από την πλάτη της.

Και παρότι το “The Regime” έχει τις εμπνευσμένες στιγμές του, τις οποίες κουβαλάει στους ώμους της η Γουίνσλετ, στο σύνολό του δημιουργεί περισσότερο αμηχανία, παρά γέλιο ή προβληματισμό.

Μπορεί σε σημεία να θυμίζει τον εξαιρετικό “Θάνατο του Στάλιν” (2018), την κινηματογραφική σάτιρα του Αρμάντο Ιανούτσι που πραγματεύεται το χάος που ακολούθησε το γεγονός του τίτλου της, όμως το “The Regime”, παρά την έξυπνη ιδέα του, την ακριβή του παραγωγή και τις δηκτικές προθέσεις του, δεν καταφέρνει να κάνει ένα ηχηρό ή έστω εξαιρετικά πνευματώδες σχόλιο για τη διαφθορά που φέρνει η απόλυτη εξουσία.