Αφιέρωμα: Σκηνοθέτες που έκαναν remake στον εαυτό τους

Τα remake δεν είναι μια καινοτομία του κινηματογράφου του 21ου αιώνα. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν, απλώς τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύ συχνότερα. Είναι μια εύκολη λύση, όταν μια ταινία έχει κάνει ήδη μια επιτυχία να προσπαθείς να την επαναλάβεις. Πολλές φορές τα remake είναι προσπάθειες προσαρμογής σε μια άλλη γλώσσα της ίδιας ιστορίας. Κάποιες φορές μάλιστα ο ίδιος ο σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας επιχειρεί να διασκευάσει την ίδια την ταινία, να κάνει remake στο έργο του. Σε κάποιες περιπτώσεις η νέα εκδοχή της ταινίας είναι σε άλλη γλώσσα και κάποιες στην ίδια, σαν μια προσπάθεια ο σκηνοθέτης να το ξαναδοκιμάσει, σε μια άλλη εποχή, με μια άλλη αισθητική ή τεχνολογία. Ακολουθούν μερικά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα.

ΣΧΕΤΙΚΑAφιέρωμα: Κινούμενα σχέδια & live-action: Δύο σε ένα

Cecil B. DeMille (1881-1959)

Ένας από τους σπουδαιότερους και πιο αντισυμβατικούς σκηνοθέτες του κλασικού Χόλιγουντ, ένας από τους ανθρώπους υπηρέτησε το υψηλό θέαμα και τις επικές ταινίες είναι αναμφίβολα ο Cecil B. DeMille. Με αγάπη στα βιβλικά δράματα θα σκηνοθετήσει το 1923 ως βουβή ασπρόμαυρη ταινία, το The Ten Commandments. Το 1959, με την έλευση του ήχου και του Technicolor αποφάσισε να το ξαναδοκιμάσει με τα νέα μέσα, σε μια ταινία που έμελλε να είναι και η τελευταία του. Πρωταγωνιστές αυτήν την φορά ο Charlton Heston και η Anne Baxter.

Frank Capra (1897-1991)

Ένας από τους σπουδαιότερους αμερικανούς σκηνοθέτες (ιταλικής καταγωγής) του κλασικού Χόλιγουντ, βραβευμένος με τρία Όσκαρ σκηνοθεσίας, δημιουργός μεταξύ άλλων του It Happened One Night (1934) και It's A Wonderful Life (1946). Μια από τις αξιόλογες δουλειές του στα 30s ήταν και το Lady for a Day (1933), που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας. Το 1961 επέστρεψε στην ίδια ιστορία, γυρίζοντας το Pocketful of Miracles με τον Glenn Ford και την Bette Davis. Έμελλε να είναι η τελευταία του ταινία, η οποία δεν έλαβε τόσο καλές κριτικές όσο η πρώτη εκδοχή.

Yasujiro Ozu (1903-1963)

Αν όχι ο σπουδαιότερος, ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του ιαπωνικού κινηματογράφου του 20ού αιώνα. Γνωστός για το εμβληματικό Tokyo Story (1953), μια από τις σχετικά πρώτες του ταινίες είναι η ασπρόμαυρη βουβή ταινία A Story of Floating Weeds (1934) με τον Takeshi Sakamoto. Το 1959 την ξαναγύρισε ομιλούσα και έγχρωμη με τον τίτλο Floating Weeds, κάνοντας μια από τις καλύτερες ταινίες του ιαπωνικού κινηματογράφου. Θα ήταν μια από τις τελευταίες του ταινίες, τέσσερα χρόνια πριν τον θάνατό του.

Hans Petter Moland (γεν. 1955)

Νορβηγός σκηνοθέτης που ξεκίνησε την καριέρα του την δεκαετία του το 1990. Το 2014 σκηνοθέτησε το νορβηγικό In Order of Disappearance, ένα θρίλερ δράσης με τον Stellan Skarsgard, το οποίο προβλήθηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. Το 2019 σκηνοθέτησε το αγγλόφωνο remake του, την πρώτη του άλλωστε αγγλόφωνη ταινία, με τον τίτλο Cold Pursuit και πρωταγωνιστή τον πανταχού παρόντα σε τέτοιου είδους ταινίες, τον Liam Neeson.

Sebastian Lelio (γεν. 1974)

Ο χιλιανός σκηνοθέτης έχει παραδώσει κάποια αξιοπρόσεκτα δείγματα στο νοτιοαμερικάνικο σινεμά, όπως το Gloria (2013) και το A Fantastic Woman (2017) για το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Το Gloria ωστόσο είχε αφήσει το δικό του αποτύπωμα. Έτσι, μετά το αγγλόφωνο ντεμπούτο του με το Disobedience (2017), μεταφέρει στην αγγλική γλώσσα το Gloria ως Gloria Bell (2018) με την Julianne Moore στον ρόλο που είχε κάνει εξαιρετικά η Paulina Garcia. Η ηθοποιός κέρδισε βραβείο ερμηνείας στην Μπερλινάλε.

Ken Scott (γεν. 1970)

Ο καναδός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός ξεκίνησε την καριέρα του το 2000 και ως σκηνοθέτης το 2009. Η δεύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το 2011 το Starbuck, μια καναδική κωμωδία. Το 2013 έκανε το αμερικάνικο remake με τον τίτλο Delivery Man και πρωταγωνιστή τον Vince Vaughn. Το 2013 έγινε και γαλλικό remake με τίτλο Fonzy, διά χειρός Isabelle Doval.

Michael Haneke (γεν. 1942)

Ο αυστριακός σκηνοθέτης αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες κινηματογραφικές φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά και ιδίως ενός αυστηρού, παγωμένου και χειρουργικά ακριβούς κινηματογράφου που σοκάρει με την ευθύτητά του. Ένα έξοχο παράδειγμα της τέχνης του, πέρα από τους δύο Χρυσούς Φοίνικες για την Λευκή Κορδέλα και την Αγάπη, είναι το Funny Games, μια ανάλυση της βίας που κρύβεται εντός του σπιτιού. Το 1997 κυκλοφορεί η αυστριακή ταινία και το 2007 σκηνοθετεί το αγγλόφωνο remake της με την Naomi Watts και τον Tim Roth. Μέχρι και σήμερα αποτελεί την μοναδική αγγλόφωνη ταινία του.

Michael Mann (γεν. 1943)

Ο Michael Mann είναι αναμφίβολα ένας από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του σινεμά εγκλήματος του ύστερου 20ού και πρώιμου 21ου αιώνα. Μια από τις σπουδαιότερες δημιουργίες του είναι φυσικά το The Heat (1995), η ταινία που έφερε για πρώτη φορά κοντά τους Al Pacino και Robert de Niro (στον Νονό 2 δεν είχαν καμία κοινή σκηνή). Παρότι είναι μια από τις πιο διάσημες ταινίες του είδους, λίγοι γνωρίζουν ότι είναι remake του L.A. Takedown (1989) που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Michael Mann με πρωταγωνιστές τους Scott Plank και Alex McArhur. Μια τηλεταινία που προβλήθηκε στο NBC, που αρχικά είχαν σκοπό να το κάνουν σειρά αλλά τελικά προέκυψε τηλεταινία.

Takashi Shimizu (γεν. 1972)

Ο ιάπωνας δημιουργός είναι κυρίως γνωστός για το franchise ταινιών, Ju-On, από τις οποίες έχει σκηνοθετήσει τέσσερις. Πρόκειται για ένα από τα πιο επιτυχημένα και γνωστά franchise τρόμου, που ξεκίνησε το 1998 με μικρού μήκους ταινίας και συνεχίστηκε το 2000 με την πρώτη μεγάλου μήκους. Ο Shimizu σκηνοθέτησε τις τέσσερις πρώτες ιαπωνικές ταινίες. Το 2004 θα γινόταν το πρώτο αγγλόφωνο remake με τον ίδιο στην σκηνοθεσία, με πρωταγωνιστές τους Sarah Michelle Gellar, Clea DuVall και Bill Pullman και με τίτλο The Grudge, πολύ γνωστό στην Ελλάδα ως Η Κατάρα. Σκηνοθέτησε και την δεύτερη αγγλόφωνη, το 2006, ενώ έκτοτε κυκλοφόρησαν και άλλες δύο.

George Sluizer (1932-2014)

Ολλανδός σκηνοθέτης γεννημένος στο Παρίσι σκηνοθέτησε το 1988 ίσως την σπουδαιότερη ταινία του, το Spoorloos, μια ολλανδική ταινία που πολλοί έχουν επευφημήσει ως ένα από τα σπουδαιότερα θρίλερ του 20ού αιώνα. Ακόμα και ο Stanley Kubrick το είχε επαινέσει. Βασίστηκε στην νουβέλα The Golden Egg (1984). Το 1993 το ξαναγύρισε, στα αγγλικά αυτή την φορά, με τον τίτλο The Vanishing, και πρωταγωνιστή τον Jeff Bridges και τον Kiefer Sutherland. 

Roger Vadim (1928-2000)

Γνωστότερος ως Roger Vadim αν και το πλήρες όνομά του ήταν Roger Vadim Plemiannikov υπήρξε ένας από τους πιο διάσημους γάλλους σκηνοθέτες (ρωσικής καταγωγής) του 20ού αιώνα. Κοινή συνισταμένη των ταινιών του ο ερωτισμός και τα πάθη. Μια από τις πιο δημοφιλείς ταινίες του που άφησε εποχή ήταν φυσικά το Και ο θεός έπλασε την γυναίκα (1956) με το απόλυτο sex symbol, Brigitte Bardot, ούσα παντρεμένη τότε με τον σκηνοθέτη, ένας γάμος που κράτησε από το 1952 έως το 1957. Η ταινία ήταν το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (μέχρι τότε έγραφε σενάρια). Η τελευταία του ταινία ήταν επίσης το Και ο θεός έπλασε την γυναίκα (1988), αυτή την φορά στα αγγλικά με την Rebecca DeMornay. Αυτή την φορά βέβαια η ιστορία είναι πολύ διαφορετική, απλώς μοιράζονται τον ίδιο τίτλο.

Alfred Hitchcock (1899-1980)

Ο μετρ του σασπένς, Άλφρεντ Χίτσκοκ, είχε σίγουρα μια σπουδαία φιλμογραφία γεμάτη διαμάντια στον χώρο του μυστηρίου, του θρίλερ, της δραματικής περιπέτειας, του whodunit. Το 1934 γύρισε το κατασκοπευτικό θρίλερ, The Man Who Knew Too Much, μια από τις βρετανικές πρώτες ταινίες του. Το 1956 την ξαναγύρισε ως μια αμερικάνικη πλέον ταινία με τους James Stewart και Doris Day. Στην ταινία ακούγεται και το διάσημο πλέον τραγούδι Que Sera Sera, το οποίο βραβεύτηκε με Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού. Το 1967 στο Hitchcock/Truffaut, μια συνέντευξη που έδωσε ο βρετανός δημιουργός στον γάλλο συνάδελφό του και έπειτα έγινε και βιβλίο, σε απάντηση στον Truffaut που του λέει πως η δεύτερη εκδοχή είναι καλύτερη από την πρώτη, ο Χίτσκοκ απαντά "ας πούμε ότι η πρώτη εκδοχή είναι η δουλειά ενός ταλαντούχου ερασιτέχνη και η δεύτερη ενός επαγγελματία". Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις Κάννες.

John Ford (1894-1973)

Ένας από τους πιο σημαντικούς και πιο δύσκολους στην συνεργασία σκηνοθέτες του παλιού Χόλιγουντ ήταν φυσικά ο John Ford, βραβευμένος με τέσσερα Όσκαρ σκηνοθεσίας (κατέχει το ρεκόρ) και σκηνοθετώντας 140 ταινίες από το 1917 έως το 1965. Το 1934 σκηνοθέτησε την κωμωδία Judge Priest με τον Will Rogers, σε μια από τις λίγες κωμωδίες που έχει κάνει ένας μετρ του γουέστερν. Το 1953 κάνει το remake της ιστορίας με τον τίτλο The Sun Shines Bright ως ένα κωμικό γουέστερν με τον Charles Winninger. Η νέα εκδοχή δέχτηκε πολύ καλές κριτικές και έκανε πρεμιέρα στις Κάννες.

Περισσότερα σινεφιλικά αφιερώματα μπορείτε να αναζητήσετε σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον blog.