"Η Αφρίν στον καιρό της πλημμύρας" στην Ταινιοθήκη

Ο παντοδύναμος Βραχμαπούτρα φουσκώνει και πάλι, έτοιμος να καταπιεί τα πάντα στο διάβα του. Σε ένα νησί από λάσπη που σιγά σιγά εξαφανίζεται απο τις πλημμύρες, η Αφρίν, μια δωδεκάχρονη ορφανή κοπέλα, ετοιμάζεται να αφήσει τον μοναδικό κόσμο που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα.

ΣΧΕΤΙΚΑΑστυγραφίες στην Οθόνη από την Εθνική Πινακοθήκη και την Ταινιοθήκη

H ταινία Η Αφρίν στον Καιρό της Πλημμύρας, σε σκηνοθεσία του Άγγελου Ράλλη, θα προβάλλεται από 10 Φεβρουαρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος και στη συνέχεια σε επιλεγμένους κινηματογράφους στην χώρα.

Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη: Με φόντο τα υπό εξαφάνιση νησιά κατά μήκος του επικίνδυνα φουσκωμένου ποταμού Βραχμαπούτρα στο Μπαγκλαντές, το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει το γενναίο αγώνα της 12χρονης Αφρίν, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο που πολιορκείται από τις ανελέητες δυνάμεις της φύσης.

Όταν το σπίτι της βουλιάζει από τις πλημμύρες, η Αφρίν εκτοπίζεται με τη σχεδία της στη Ντάκα, μια μητρόπολη που σφύζει από ζωή. Εκεί θα αναζητήσει τον πατέρα της ανάμεσα σε αμέτρητους κλιματικούς πρόσφυγες, και θα ξεκινήσει το δικό της ταξίδι ενηλικίωσης.

Αυτή η αποστολή φέρνει τελικά την Αφρίν αντιμέτωπη με την αναπόφευκτη πολυπλοκότητα του προβλήματος των εγκαταλελειμμένων ορφανών αναγκάζοντάς την να αποδεχτεί απότομα την ενηλικίωσή της.

Αναγκασμένη να μεγαλώσει γρήγορα, η Αφρίν πρέπει να αντιμετωπίσει τα μυστήρια ενός κόσμου που βυθίζεται.

Με τα λόγια του Άγγελου Ράλλη:

«Γυρισμένο σε διάστημα πέντε ετών, από την άγρια ερημιά των νησίδων του Βραχμαπούτρα που εξαφανίζονται μέχρι την Ντάκα, την πιο υπερπληθυσμένη και μολυσμένη πόλη του κόσμου, Η Αφρίν στον Καιρό της Πλημμύρας, είναι η ιστορία ενηλικίωσης ενός 12χρονου ορφανού κοριτσιού με φόντο την κλιματική κρίση.

Υφολογικά μπορεί να τοποθετηθεί μεταξύ στοχαστικού κινηματογράφου με σκηνές μονοπλάνα και ντοκιμαντέρ παρατήρησης με αισθητική ταινιών μυθοπλασίας. Η κινηματογράφηση γίνεται από τον σκηνοθέτη που είναι και ο διευθυντής φωτογραφίας από μία μεσαία απόσταση ούτε πολύ κοντινή ούτε πολύ μακρινή από το υποκείμενο της λήψης.

Η ταινία συνεχίζει την θεματική προσέγγιση που ήδη υιοθετήθηκε στις προηγούμενες ταινίες μου Ένας Τόπος για όλους, Που Είσαι Σινγκάλ; με επίκεντρο τις αντισυμβατικές οικογενειακές σχέσεις, την μετα-τραυματική συμπεριφορά, την ανθρώπινη μοίρα, την απώλεια και τον ξεριζωμό. Αυτή τη φορά αναζητώ τον τρόπο με τον οποίο η Αφρίν ταιριάζει και συγκρούεται με τη βίαιη πραγματικότητα του αποκλεισμού και των κινδύνων που αντιμετωπίζουν τα ορφανά κορίτσια και τις συνεχιζόμενες επιπτώσεις των καταστροφών που με αργή βία πλήττουν τους πιο φτωχούς ανθρώπους του πλανήτη.

Έχοντας ζήσει αρκετούς μήνες τα τελευταία πέντε χρόνια στο απόκοσμο νησάκι της Αφρίν, βασίζομαι στις εμπειρίες μου, στην παρατήρηση, στην εθνογραφική έρευνα και στον αυτοσχεδιασμό της Αφρίν, για να δημιουργήσουμε μαζί αυτή τη συνεργατική - συνεταιριστική ταινία. Κατά την διάρκεια κάθε μουσώνα χιλιάδες μικροσκοπικά νησάκια που είναι διασκορπισμένα κατά μήκος του Βραχμαπούτρα μετακινούνται, πλημμυρίζουν για μήνες ενώ κάποια εξαφανίζονται. Εκατομμύρια ανθρώπων προσπαθούν να προσαρμοστούν, μετακινούνται από το ένα νησάκι στο άλλο ή εγκαταλείπουν τις εστίες τους εξαιτίας των όλο και πιο έντονων καιρικών φαινομένων και καταστροφών. Ενώ οι άνθρωποι προσπαθούσαν να προετοιμαστούν για την επερχόμενη καταστροφή, η Αφρίν έψαχνε για τιμαλφή κατά μήκος του ποταμού. Τα σκουπίδια και τα αντικείμενα που οι άνθρωποι πετάνε στο ποτάμι είναι «θησαυρός» για την Αφρίν. Παρά τη ζοφερή της κατάσταση, βρίσκει την ικανότητα να ονειρεύεται και να γελάει.

O αγώνας της Αφρίν ενάντια στις πλημμύρες αντιπροσωπεύει εκατομμύρια παιδιά και νέους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Όταν ξεκινά το ριψοκίνδυνο ταξίδι σε όλη τη χώρα, η Αφρίν είναι ένα από το πολλά εκτοπισμένα παιδιά και κλιματικούς πρόσφυγες που διαχειρίζονται τα απορρίμματα στη Ντάκα. Η ταινία φτάνει στην κορύφωση της μέσα σε μια μυστικιστική κατάσταση όπου τα όνειρα της Αφρίν συγχωνεύονται με την πραγματικότητα.

Είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε ότι το ντοκιμαντέρ δεν μπορεί ποτέ να είναι πραγματικά αντικειμενικό και ποτέ δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μία αλήθεια—εξάλλου, πρέπει κανείς να επιλέξει τι θα κινηματογραφήσει αρχικά, πώς να το γυρίσει, πώς να επεξεργαστεί, ποια (αν υπάρχει) μουσική, μοντάζ, VFX κλπ. Όλες αυτές οι επιλογές ωθούν τον θεατή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να νιώσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο...»

Η Αφρίν στον Καιρό της Πλημμύρας, μια παραγωγή της Ελλάδας, Γαλλίας και Γερμανίας, απέσπασε το βραβείο WWF στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης (2023), το Gryphoon Αward καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Giffoni της Ιταλίας και άλλα 10 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ επικεντρώνεται στους κλιματικούς πρόσφυγες και την κλιματική κρίση.