The beekeper

Σύνοψη: Η βίαιη εκστρατεία εκδίκησης ενός άνδρα αποκτά εθνικές διαστάσεις όταν αποκαλύπτεται ότι είναι ένας πρώην πράκτορας μίας πανίσχυρης και μυστικής οργάνωσης, γνωστή ως «Οι Μελισσοκόμοι».

Άποψη: Μετά το πολεμικό Fury (2014), ο David Ayer δεν βρίσκεται και σε πολύ καλή φόρμα παραδίδοντας μια σειρά μέτριων και για διάφορους λόγους κακόγουστων ταινιών (Suicide Squad, Bright, The Tax Collector). Με τον Μελισσοκόμο δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι ριζικά, αντιθέτως θα λέγαμε επιβεβαιώνεται αυτή η σκηνοθετική φορά προς τα κάτω.

Ο Jason Statham σαν άλλος υπεράνθρωπος, σαν ένας Σούπερμαν των φτωχών και των αδύναμων, πιστεύει στην αυτοδικία ως τρόπο απόδοσης της δικαιοσύνης σε έναν κόσμο διεφθαρμένο που δεν υπολογίζει τίποτα μπροστά στο κέρδος. Όταν μια καλοκάγαθη ηλικιωμένη γειτόνισσά του, στην οποία πηγαίνει μέλι, μιας και η μελισσοκομία είναι το χόμπι και η βιτρίνα του, πέφτει θύμα απάτης και τα χάνει όλα, αποφασίζει αυτόκλητα να πάρει εκδίκηση.

Μια σειρά από κλισέ ταινιών δράσης των 90s και 00s έρχονται να παίρνουν σειρά καθώς προχωρά η ταινία. Μια παγκόσμια μυστική οργάνωση βίαιων πρακτόρων, μια περίεργη και διεφθαρμένη εταιρεία που εκμεταλλεύεται ανθρώπους, ο ρόλος του FBI και της πολιτικής σε όλο αυτό και φυσικά ο ατρόμητος και αλώβητος μοναχικός ήρωας είναι μονάχα μερικά από αυτά.

Μέσα σε όλα, προσφέρει άπλετα δράση και ένταση με τον Statham σε μια από τις καλύτερες στιγμές δράσης του, μην αφήνοντας τίποτα και κανέναν όρθιο. Για το κοινό που διψά για Αναλώσιμους και λοιπές ομοειδείς ταινίες του είδους, είναι απόλυτα ικανοποιητικό ως προς αυτή την κατεύθυνση.

Το απίστευτα βέβαια κακογραμμένο σενάριο του Kurt Wimmer (που  έγραψε τους τέταρτους Αναλώσιμους και το Salt με την Angelina Jolie) με τους αφελείς συμβολισμούς, τις υπερβολικά πολλές παρομοιώσεις με μέλισσες, κυψέλες, βασίλισσες που ακούγονται πιο πολλές φορές και από όσες αν το έγραφε ο Νίκος Φώσκολος και οι τετριμμένοι διάλογοι που ούτε οι ίδιοι δεν τους πιστεύουν, στερεί κάτι από την δράση και την αγωνία, προσφέροντας -άθελα προφανώς- πολύ γέλιο. Ο Jeremy Irons και ο Josh Hutcherson είναι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί που ελάχιστα αποδίδουν αυτό που χρειάζεται και το ταλέντο τους χάνεται μέσα στους δισδιάστατους χαρακτήρες τους.

Μια άλλη συζήτηση που θα πρέπει να γίνει γενικότερα είναι σχετικά με την φωτογραφία των ταινιών. Ενώ η φωτογραφία του έμπειρου μεξικανού DP, Gabriel Beristain (Caravaggio, Blade II, Black Widow), τυπικά είναι καλή και εντυπωσιακή χρωματικά, ίσως θα ήταν καλύτερο να επιστρέψουμε στην απλότητα και αμεσότητα των ταινιών 90s-00s, όταν μιλάμε για ταινίες δράσης και γενικότερα ταινίες που απευθύνονται μόνο στην διασκέδαση και το χαβαλέ του θεατή, καθώς αλλιώς μοιάζει παράταιρα φορμαλιστικό.

Το να έχει μια ταινία την αισθητική του Wong Kar-wai και τους διαλόγους ταινιών του Michael Bay, δεν είναι κακό αλλά είναι σίγουρα αχρείαστο.