Πέντε συνεργασίες σκηνοθετών-συγγραφέων που θα έπρεπε να είχαν συμβεί

Ο κόσμος του κινηματογράφου βρίθει ιστοριών για project σκηνοθετών που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ: από το “Napoleon” του Στάνλεϊ Κιούμπρικ μέχρι το “Superman Lives” του Τιμ Μπάρτον, το οποίο θα μας έδινε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Νικ τον Κέιτζ στον ρόλο του εμβληματικού υπερήρωα. Αυτά τα passion project συνήθως ήταν σχεδόν έτοιμα, σε ό,τι αφορά το κομμάτι του οράματος, αλλά κόλλησαν στα διαδικαστικά, με αποτέλεσμα να περάσουν στην κινηματογραφική μυθολογία.

ΣΧΕΤΙΚΑAφιέρωμα: Κινούμενα σχέδια & live-action: Δύο σε ένα

Επειδή, όμως, οι κινηματογραφόφιλοι έχουν και μεγάλη φαντασία, υπάρχουν και κάποια υποθετικά ζευγαρώματα σκηνοθετών και συγγραφέων, που μπορεί να μην έγιναν ποτέ αλλά θα οδηγούσαν σε τουλάχιστον ενδιαφέροντα αποτελέσματα, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ας δούμε 5 από αυτά:

Άλαν Τζέι Πάκουλα και Ντον ΝτεΛίλο

Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντον ΝτεΛίλο είναι γνωστός για τον μεθοδικό τρόπο με τον οποίο ανατέμνει την παρανοϊκή συνωμοσιολογία του 20ου και 21ου αιώνα, με αποτέλεσμα να έχει τραβήξει το ενδιαφέρον σκηνοθετών, από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ που μετέφερε κινηματογραφικά το βιβλίο του “Cosmopolis” (2012) μέχρι την πρόσφατη μεταφορά του “White Noise” (2022), ίσως του πιο γνωστού έργου του, δια χειρός Νόα Μπόμπακ.

Δυστυχώς και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις πολλές από τις οξυδερκείς παρατηρήσεις και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του χάθηκαν στη μεταφορά από το χαρτί στην οθόνη. Όμως, πολλοί θεωρούν ότι αυτό δεν θα είχε συμβεί αν το έργο του είχε πέσει στα χέρια του Άλαν Τζέι Πάκουλα  (1928-1998), ο οποίος μοιράζεται κάποιες από τις εμμονές του ΝτεΛίλο (π.χ. τον φόβο της παρακολούθησης και τη διαβρωτική επιρροή της διαφθοράς), όπως μας έχει αποδείξει μέσα από το αριστούργημά του, το “All The President’s Men” (1976), που αποτελεί μέχρι και σήμερα την καλύτερη ταινία που έχει γίνει ποτέ γύρω από το Σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ.

Ρόμαν Πολάνσκι και Ντ. Χ. Λώρενς

Ο αμφιλεγόμενος Πολωνος σκηνοθέτης του “Μωρού της Ρόζμαρι” δεν θα μπορούσε να έχει συναντηθεί με τον Ντ. Χ Λώρενς, καθώς γεννήθηκε το 1933, τρία χρόνια μετά τον θάνατο του σημαντικού Άγγλου ποιητή και πεζογράφου. Η τάση, όμως, του Πολάνσκι να δημιουργεί σασπένς και να αποκαλύπτει τις μύχιες πτυχές της ύπαρξης των χαρακτήρων του, ειδικότερα αυτές που έχουν να κάνουν με την ερωτική τους ζωή, τον καθιστά μια ιδανική επιλογή για την κινηματογραφική μεταφορά έργων του Λώρενς, όπως το “Sons and Lovers” ή το “Women In Love”. Μπορεί και τα δύο να έχουν ήδη μεταφερθεί στο σινεμά, από τον Κεν Ράσελ και τον Τζακ Κάρντιφ αντίστοιχα, αλλά κάτι μας λέει ότι ο Πολάνσκι θα τα κατάφερνε καλύτερα σε όρους ψυχικής ανασκαφής των κεντρικών χαρακτήρων.

Ρόμπερτ Άλτμαν και Τόμας Πίντσον

Ο Τόμας Πίντσον, η πιο μυθική φιγούρα της αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα, έχει παραδώσει μυθιστορήματα των οποίων η πολυπλοκότητα και το μεταμοντέρνο ύφος τους τα καθιστούν αυτό που λέμε unfilmable, δηλαδή αδύνατον να γυριστούν σε ταινία. Βέβαια, ο Πολ Τόμας Άντερσον (“There Will Be Blood”), όντας από τους πιο θαραλλέους σκηνοθέτες των τελευταίων 30 ετών, τα έβαλε με το “τέρας” κι έκανε ταινία το “Inherent Vice” (2014), ενώ φήμες λένε ότι ετοιμάζει τώρα τη μεταφορά του “Vineland”, με πρωταγωνιστή τον Γιοακίν Φίνιξ. Και παρότι ο Άντερσον είναι κάτι παραπάνω από ικανός, νομίζουμε ότι ο σκηνοθέτης που θα ταίριαζε περισσότερο στο πιντσονικό σύμπαν είναι ο αξέχαστος Ρόμπερτ Άλτμαν (“M*A*S*H), που ήξερε να αγκαλιάζει το παράλογο και να δημιουργεί ταινίες-καλειδοσκόπια που αναδεικνύουν τον φόβο και την παράνοια της ζωής στις ΗΠΑ, θεματική που αποτελεί το ψωμάκι του Πίντσον.

Κατρίν Μπρεγιά και Μαρκήσιος Ντε Σαντ

Οι ταινίες που έχουν βασιστεί στη ζωή και το έργο του διαβόητου Μαρκησίου Ντε Σαντ είναι πολλές, με αποκορύφωμα βέβαια το “Salò” του Πιερ-Πάολο Παζολίνι, που συνεχίζει να σοκάρει και να αφυπνίζει τους θεατές του, σχεδόν μισό αιώνα από την κυκλοφορία του (1975). Η επόμενη σκηνοθέτης που θα μπορούσε, υποθετικά, να δικαιώσει κινηματογραφικά τα αιρετικά γραπτά του Ντε Σαντ να είναι η Γαλλίδα Κατρίν Μπρεγιά, η οποία μας έχει χαρίσει ταινίες, όπως το “Brief Crossing”, το “Sex Is Comedy” και το “Fat Girl”, που χαρακτηρίζονται από τον θαρραλέο τρόπο που απεικονίζει την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, κάτι για το οποίο έχει μείνει ο Ντε Σαντ στην ιστορία.

Κλερ Ντενί και Ούρσουλα Λε Γκεν

Η Κλερ Ντενί, η σπουδαία κυρία του γαλλικού κινηματογράφου, μας χάρισε πίσω στο 2018 το “High Life”, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες, εγκεφαλικές και διεστραμμένα σέξι ταινίες επιστημονικής φαντασίας των πρόσφατων ετών. Συνεπώς, δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερη υποψήφια για να αποδώσει στη μεγάλη οθόνη τα έργα της αμίμητης Ούρσουλα Λε Γκεν, η οποία σφράγισε το sci-fi και fantasy λογοτεχνικό τοπίο με μυθιστορήματα όπως το “The Left Hand Of Darkness” ή το “Dispossessedr”. Κάτι μας λέει ότι η Ντενί, που είναι μαέστρος στην ατμοσφαιρική αποτύπωση της υπαρξιακής αγωνίας, θα ένιωθε σαν στο σπίτι της μέσα στους ουτοπικούς κόσμους που οραματίστηκε η Αμερικανίδα συγγραφέας.