75 ημέρες

Το 1992, στο Αλκασέρ, μια μικρή πόλη κοντά στη Βαλένθια της Ισπανίας, τρία κορίτσια γύρω στα 14-15 εξαφανίζονται από προσώπου γης. Την τελευταία φορά που τις είδαν ζωντανές, έκαναν ωτοστόπ για να πάνε σε ένα κλαμπ σε μια κοντινή πόλη. Η αστυνομία, σε ένα από τα πολλά λάθη που θα κάνει σε αυτήν την έρευνα, αρχικά υποθέτει ότι απλώς το έχουν σκάσει.

Tα πτώματά τους, όμως, βρίσκονται δύο μήνες αργότερα, συντρίβοντας τις οικογένειές τους και σοκάροντας την τοπική κοινότητα. Ποιος θα μπορούσε να τολμήσει ένα τέτοιο έγκλημα σε μια φιλήσυχη περιοχή όπου όλοι γνωρίζονταν με όλους;

Τριάντα χρόνια μετά, οι «75 Μέρες» έρχονται για να επανεξετάσουν το έγκλημα που συγκλόνισε την Ισπανία όχι μόνο εξαιτίας της σοκαριστικής του βιαιότητας, αλλά και εξαιτίας της αμφιλεγόμενης και εξοργιστικά ελλιπούς αστυνομικής έρευνας που ακολούθησε, καθώς και την προβληματική κάλυψη από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Θα περίμενε κανείς πως από τη στιγμή η ταινία έχει τόσο δυνατό θέμα που μάλιστα βασίζεται σε αληθινή ιστορία, τουλάχιστον σεναριακά θα ήταν καθηλωτική.

Δυστυχώς συμβαίνει το εντελώς αντίθετο εδώ. Η σεναριακή διασκευή της ισπανικής αυτής τιανίας στα αληθινά περιστατικά, είναι πυκνογραμμένη χωρίς λόγο με αχρείαστες υποπλοκές και εντελώς μελοδραματική, με πολλές από τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών σε αφόρητο over drama. 

Το μάλλον παράξενο της υπόθεσης είναι πως ο σκηνοθέτης θέλει προφανώς να στήσει ένα θρίλερ, αλλά δεν τα καταφέρνει, διότι τον αποσπά το δράμα. Και το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου ισρροπημένο και είναι κάποιες στιγμές και κουραστικό: η κορύφωση δεν έρχεται ποτέ, τουλάχιστον όπως την περιμένεις και ελπίζεις παρατηρώντας το φιλμ.