Cobweb

Ο 8χρονος Πίτερ βασανίζεται από ένα μυστηριώδες, συνεχές χτύπημα, χτύπημα μέσα από τον τοίχο του υπνοδωματίου του. Ένα χτύπημα που επιμένουν οι γονείς του ότι είναι στη φαντασία του. Καθώς ο φόβος του Πίτερ εντείνεται, πιστεύει ότι οι γονείς του  κρύβουν ένα τρομερό, επικίνδυνο μυστικό και αμφισβητεί την εμπιστοσύνη τους. Και για ένα παιδί, τι θα μπορούσε να είναι πιο τρομακτικό από αυτό;

Ο σκηνοθέτης γράφει:

Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες. Ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους. Ένα σπίτι σαν όλα τα άλλα. Η μαμά και ο μπαμπάς κοιμούνται δίπλα... Και μέσα στη σιωπή... Κάτι χτυπάει στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας του Πίτερ. Κάθε βράδυ... Πατήστε... Χτυπήστε... Πατήστε...

Η ομάδα μας ήθελε να σας πει μια παιδική και τρομακτική ιστορία. Όχι αιματηρή και λυσσασμένη, αλλά ανατριχιαστική και τραχιά. Με τους τοίχους του λίγο πολύ μεγάλους, τις κολοκύθες του πολύ πορτοκαλί, τις πόρτες του να τρίζουν

πάρα πολύ και η ταπετσαρία του πολύ πολύχρωμη, ο κόσμος του Cobweb δεν έχει τις ρίζες του στη γειωμένη πραγματικότητα, αλλά σε έναν λίγο στριμμένο κόσμο. Ένας κόσμος ιδωμένος μέσα από τα μάτια του παιδιού.

Με τη Lizzy Caplan και τον Antony Starr, που ερμηνεύουν τους γονείς του αγοριού,  δουλέψαμε σε μια πολύχρωμη και ελαφρώς ασυνήθιστη απόδοση. Για να βρει έναν τόνο που ήταν μοναδικό και ανησυχητικό, απειλητικοί όπως οι κακοί γονείς που στοιχειώνουν τα παραμύθια.

Αυτή η ταινία ακούγεται σαν μια παράφωνη, τρεμουλιαστή παιδική ομοιοκαταληξία. Σαν αποκριάτικο αστείο που πήγε στραβά, γεμάτο χρώμα και απειλή, όπου οι γονείς είναι τόσο σάπιοι όσο το μπάλωμα κολοκύθας πίσω από το σπίτι.

Είναι ένα στριμμένο παραμύθι, με μια κακόβουλη έκπληξη στη μέση. Μια δηλητηριασμένη τούρτα γενεθλίων…