Sweet bean

Σύνοψη: Η ζωή του Sentarô, ιδιοκτήτη μικρού μαγαζιού που ειδικεύεται στο dorayaki, ένα ιαπωνικό γλυκό, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει από τη στιγμή που προσλαμβάνει ως βοηθό του μια ηλικιωμένη γυναίκα. 

Άποψη: Ένα γεγονός που ενώνει χαρακτήρες που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές: το έχουμε ξαναδεί στο σινεμά σε πολλές παραλλαγές, τώρα ήρθε η ώρα να παρακολουθήσουμε την ιαπωνική εκδοχή του.

Μια πινακίδα για αναζήτηση υπαλλήλου σε ένα λιλιπούτειο street food μαγαζί κάπου στην Ιαπωνία, όπου εργάζεται ο σαραντάχρονος, λιγομίλητος Sentarô (Masatoshi Nagase) τραβάει την προσοχή της ηλικιωμένης Tokue (Kirin Kiki). Το μαγαζί πουλάει dorayaki, ένα γλύκισμα στο οποίο δυο μικρά pancakes «αγκαλιάζουν» μια γλυκιά πάστα από φασόλια.

Η Tokue ζητάει από τον Sentarô να την προσλάβει για βοηθό του, ακόμα κι αν της δώσει  λιγότερα χρήματα, καθώς ξέρει να φτιάχνει μια εξαιρετική πάστα φασολιού και δεν κρύβει την απογοήτευσή της όταν της λέει ότι ο ίδιος χρησιμοποιεί μια αντίστοιχη πάστα του εμπορίου. Του αφήνει λίγη από την σπιτική της πάστα, αυτός τη δοκιμάζει και αμέσως ξέρει ότι πρέπει να την προσλάβει, καθώς δεν φαίνεται να έχει δοκιμάσει ξανά κάτι τόσο νόστιμο στη ζωή του. Η ίδια δέχεται περιχαρής και οι δυο τους ξεκινούν μια συνεργασία, όπου το χάσμα των γενεών σύντομα γεφυρώνεται, αλλά όπως όλα τα καλά πράγματα δεν κρατάει για πάντα.

Η Naomi Kawase, αγαπημένη του Φεστιβάλ Καννών, σκηνοθετεί με ευαισθησία αυτήν την ιστορία, όπου το πέρασμα του χρόνου σηματοδοτείται από τα φύλλα των κερασιών και τις αλλαγές στο φυσικό φως. Οι πρωταγωνιστές της δεν μιλάνε πολύ, αλλά η ταινία «μιλάει» όταν μας δείχνει την αφοσίωση και το σεβασμό που χρειάζεται για να φτιάξεις κάτι πραγματικά καλό, όπως τη χειροποίητη πάστα του τίτλου, ή για να επικοινωνήσεις με κάποιον διαφορετικό από εσένα. Στέκεται στην τρίτη ηλικία, τους ανθρώπους που ξεχνιούνται από τη ζωή και την κοινωνία, ειδικότερα όταν έχουν οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα.

Το “Sweet Bean” είναι σίγουρα μια ταινία που μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ως αργή ή να την κατηγορήσει ότι δεν κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον του θεατή, αλλά δεν παύει να είναι μια ιστορία γλυκιά όσο τα dorayaki που φτιάχει ο πρωταγωνιστής της  και μελαγχολική, όπως το χαμόγελο της ηλικιωμένης βοηθού του.