Νύχτες Πρεμιέρας 16: Ένα όργιο και η hot φετινή ταινία τρόμου

Μερικές εβδομάδες πριν την έναρξη του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας και η διοργάνωση ανακοίνωσε νέους τίτλους:

Paris 5.59

Όπου και αν προβλήθηκε η ταινία τους ως τώρα, συζητήθηκε έντονα λόγω της εισαγωγής της, ένα 18λεπτο ντελιριακά γυρισμένο gay σεξουαλικό όργιο σε υπόγειο ενός sex club του Παρισιού, όπου από ένα σημείο και έπειτα η κάμερα εστιάζει στα βλέμματα των δύο πρωταγωνιστών που ενώ αρχικά βρέθηκαν εκεί για την απόλαυση του σεξ της μιας βραδιάς, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά.

Το σκηνοθετικό δίδυμο (Olivier Ducastel & Jacques Martineau) μας προσφέρει μια νυχτερινή βόλτα στους δρόμους της Πόλης του Φωτός, με το νεαρό ζευγάρι να προλαβαίνει μέσα σε μια ώρα περίπου (όλα συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο), να γνωριστεί, να καυγαδίζει όταν ο ένας αποκαλύπτει στον άλλον ότι είναι φορέας, όταν συνειδητοποιεί ότι έκαναν σεξ χωρίς προφύλαξη, να χωρίσει και τελικά να παρασυρθεί στην ενέργεια ενός μεγάλου έρωτα που φαίνεται να γεννιέται.

Μη Σβήσεις το Φως

Το Lights Out, μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες τρόμου της σεζόν, που φέρει το όνομα του Τζέιμς Ουάν (Insidious, The Conjuring) στην παραγωγή. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο πρωτοεμφανιζόμενος Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ και βασίζεται στο ομώνυμο μικρού μήκους του ίδιου, που γυρίστηκε πριν τρία χρόνια, διέρρευσε στο διαδίκτυο και έγινε viral, προκαλώντας τρομάρες σε εκατομμύρια θεατών. H ταινία σημειώνει εισπρακτική επιτυχία αυτή την περίοδο στο αμερικανικό box-office, έχοντας ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια δολάρια σε δύο εβδομάδες προβολής, ενώ έχει και την κριτική με το μέρος της, πράγμα διόλου σύνηθες για το είδος του horror. Στις ελληνικές αίθουσες στις 29 Σεπτεμβρίου.

Life Animated

Μέχρι σήμερα οι αυτιστικοί στον κινηματογράφο παρουσιάζονται ως κάτι παράξενοι τύποι που μιλάνε μόνοι τους, βηματίζουν νευρικά, έχουν πρόβλημα κοινωνικοποίησης και κάποια απροσδόκητη δεξιότητα. Ποτέ δεν έχουν υπάρξει κεντρικοί ήρωες, αλλά μάλλον εκείνοι που βοηθούν τον βασικό ήρωα να αναπτυχθεί συναισθηματικά, να μεταμορφωθεί, να ωριμάσει. Μέχρι και η πιο γνωστή ταινία με αυτιστικό ήρωα, ο «Ανθρωπος της βροχής» (Rain Man), δεν αφορά τον ίδιο τον Ρέιμοντ (Ντάστιν Χόφμαν), αλλά το πώς η παρουσία του επιδρά στη ζωή και στην προσωπικότητα του μη αυτιστικού αδελφού του Τσάρλι (Τομ Κρουζ). Με αυτά τα δεδομένα, το ντοκιμαντέρ του Ρότζερ Ρος Γουίλιαμς «Life Animated» αποτελεί τομή. Για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να δούμε τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός αυτιστικού, πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται τον κόσμο, πώς προσπαθεί να συνδεθεί μαζί του και να λειτουργήσει μέσα του.

Wild

Την έννοια του εφηβικού άγχους σ' ένα τελείως άλλο level θα περάσει η Γερμανίδα Nicollette Krebitz με τη νέα της ταινία, το Wild: ένα τυπικό μετεφηβικό λαβ στόρι, με μικρή του διαφορά το ότι το αίσθημα ανθίζει ανάμεσα σ' ένα κορίτσι, κι έναν λύκο που αντικρίζει τυχαία, περνώντας μια μέρα μπροστά από ένα άλσος. Κάπως έτσι ημιαγριεμένα εκτυλίσσεται κι η σχέση τους, με την νεαρή Ania να ξεκινά την προσέγγισή της αφήνοντας ένα κομμάτι κρέας στα κλαδιά για να δελεάσει τον λύκο, με τον οποίο σταδιακά αναπτύσσει μια σχέση που, αν μη τι άλλο, θα δώσει στους φανατικά ζωόφιλους που θα βρεθούν στο κοινό, μια άλλη οπτική της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και την άγρια πλευρά της, σε μια ταινία που προκάλεσε βαβούρα όσο λίγες άλλες στο περασμένο φεστιβάλ του Sundance.

Hired Gun

To 80% των δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει από Αμερική πλευρά, έχουν γραφτεί από μισθωμένους μουσικούς ή αλλιώς ...«Hired Gun». Ποιος δεν θα ήθελε να μάθει λεπτομέρειες για τις μέρες που μεσολάβησαν από τον τραγικό θάνατο του θρυλικού Cliff Burton των Metallica, μέχρι και την αντικατάσταση του από τον Jason Newsted; Ή τι συνέβη στον Ozzy και τους μουσικούς του μετά τον θάνατο του τεράστιου Randy Rhoads; Ποιος προσπάθησε να «μπει στα παπούτσια του»; Ή πώς δημιουργήθηκαν ύμνοι όπως το «Beat It» του Michael Jackson;

Το μουσικό ντοκιμαντέρ του Φραν Στράιν καταπιάνεται μ' ένα ζήτημα ταμπού της μουσικής που ακούμε: Τους μισθωμένους μουσικούς, τους session-άδες, τους roadies και εν γένει με όλους όσοι δεν πήραν ποτέ τα credits που τους αναλογούσαν για μουσικές που συνέθεσαν, απέδωσαν live, μόχθησαν και στην καλύτερη των περιπτώσεων είδαν τα ονόματα τους γραμμένα στα οπισθόφυλλα των δίσκων.