"Κοινωνική Σαπίλα" στις εικόνες, Κ.ΒΗΤΑ στη μουσική

Στο πλαίσιο του αφιερώματος «Εικόνες της κρίσης» που συνδιοργανώνεται από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, το Goethe-Institut Athen και το Ίδρυμα Rosa Luxemburg από 16 – 27 Μαΐου 2015, η Ταινιοθήκη της Ελλάδος με μεγάλη χαρά θα προβάλλει την βωβή ταινία «Κοινωνική σαπίλα» (Ελλάδα 1932, 42΄) του Στέλιου Τατασόπουλου με ζωντανή μουσική υπόκρουση από τον Κ. Βήτα, απόψε Σάββατο 23 Μαΐου στις 21:30.

«Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το να προσπαθείς να ντύσεις με μουσική την ιδιαίτερη αυτή ταινία τού Τατασόπουλου. Είναι ένα εξαιρετικό φίλμ, με κάποιες εικόνες  σπάνιας ομορφιάς. Βρίσκεις πολλές κοινές αναφορές στο τότε και στο σήμερα, ακριβώς γιατί η κοινωνία βρισκόταν σε ένα μεταίχμιο όπως είναι και τώρα. Προσπάθησα μέσα από την μουσική να κάνω μια νέα ανάγνωση». Κ. Βήτα

Λίγα λόγια για την ταινία

Πρόκειται για την πρώτη ταινία με κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου στην οποία παρακολουθούμε τις προσπάθειες ανεύρεσης εργασίας ενός φτωχού φοιτητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Ντίνου Βρισθένη (Στέλιος Τατασόπουλος), ο οποίος έχει εγκαταλείψει τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών. Καταφέρνει να προσληφθεί ως ηθοποιός σε ένα θίασο, όπου γνωρίζει και ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια Νίκη (Δανάη Γρίζου). Όταν αυτή ενδίδει σε ένα βιομήχανο που της υπόσχεται λαμπρό μέλλον, ο Ντίνος, απογοητευμένος, εγκαταλείπει το θέατρο. Η φτώχια θα τον οδηγήσει στις γραμμές του προλεταριάτου και θα γίνει καπνεργάτης προκειμένου να κερδίσει τα απαραίτητα προς το ζην. Εκεί, έρχεται αντιμέτωπος με την εκμετάλλευση των εργατών, συμβάλλει στην ίδρυση του συνδικάτου και ηγείται του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, αδιαφορώντας για τις ανηλεείς διώξεις της αστυνομίας. Φυλακίζεται και όταν βγαίνει απαρνείται το παρελθόν του και αποφασίζει να πολεμήσει την κοινωνική σαπίλα. Ηθοποιοί: Στέλιος Τατασόπουλος, Δ. Γρίζου, Τ.  Κεφαλάς, Τ. Γαρμπή, Κ. Οικονόμου

Λίγα λόγια για την αποκατάσταση της ταινίας

Το 1989, ο σκηνοθέτης ύστερα από προτροπή  της Αγλαΐας Μητροπούλου αναζήτησε σε κάποια αποθήκη του θεάτρου «ΡΕΞ» τα αμοντάριστα αρνητικά της ταινίας του αυτής, που αποτελεί υπόδειγμα του ελληνικού κοινωνικού ρεαλισμού. Η τεχνική αποκατάστασή τους οδήγησε στην εκτύπωση μιας νέας κόπιας εργασίας, η οποία μονταρίστηκε από τον Α. Τέμπο με τη βοήθεια και την επίβλεψη του ίδιου του Τατασόπουλου.