Πανόραμα 13: "The priest's children" - REVIEW
The priest's children
Φύσει πεσιμιστικό και ευαίσθητο
6,5 / 10
O νεαρός ιερέας ενός ειδυλλιακού νησιού στην περιοχή της Δαλματίας υποκαθιστά το χέρι του θεού, τρυπώντας, σε συνεργασία με δύο κατοίκους, τα προφυλακτικά προς πώληση. Οι συνέπειες είναι αυτοσαρκαζόμενες, κωμικές και δραματικές ταυτόχρονα, αλλά μήπως αυτές δεν είναι και οι δύο όψεις του ίδου λευκού φύλλου χαρτιού;
Η υψηλή αισθητική της φωτογραφίας και της σκηνογραφίας χρησιμεύει, ενδεχομένως, ως αντίβαρο στον εκνευρισμό που νιώθεις, σκεπτόμενος, με αφορμή όλα τα τραγελαφικά που εκτυλίσσονται στην ταινία, πως η απομάκρυνση από τη Φύση είναι τόσο μεγάλη, που κάθε προσπάθεια επιστροφής σ' αυτή οδηγεί σε νέα λοξοδρόμηση. Το φιλμ, φύσει πεσιμιστικό και μαύρα ανάλαφρο, ταυτόχρονα, σκορπά το βλέμμα του θεού κάτω από το μεγάλο πάπλωμα που σκεπάζει όλο το νησί.
Τα μωρά, ως αντικείμενα, πηγαινοέρχονται, ανάλογα με τις ασπρόμαυρες διαθέσεις των μεγαλύτερων και όλα, εν τέλει, ανατρέπονται, με μία λευκή αμόρσα να ξεπλένει τις ταμπέλες που φορέθηκαν στους πάντες. Ένα κενό πριν τη γέννηση, που το ξέρεις από τώρα, θα είναι απλώς αυτό που μπορεί να είναι, χωρίς να είναι δυνατό να εξυπηρετήσει το φιλόδοξο όραμα κανενός επίδοξου “θεού”.
Εύη Αβδελίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων