Avant Guarde 13: "Tαξίδι στην πρωτεύουσα" - REVIEW

Ταξίδι στη πρωτεύουσα

“Μονάχα τα κορμιά μπορείς να εξευτελίσεις, όχι τις ιδέες”

8/10

Περίληψη: Ένας νεαρός από την επαρχία καταφθάνει στην Αθήνα με σκοπό να ζήσει το “αθηναϊκό όνειρο” αλλά εκεί αναμειγνύεται με πολλούς, διαφορετικούς, σκοτεινούς ανθρώπους και αναθεωρεί αρκετές από τις αντιλήψεις του.

Κόμματα, θανατερές ντίσκο, ανδρικές μπότες με τακούνια, άνθρωποι που στέκονται υπνωτισμένοι στο πεζοδρόμιο αλλά το κεφάλι τους έχει βυθιστεί υπογείως. Όλα και άλλα τόσα σε ένα φιλμ των '80, που σπάει τη μονοτονία των φιλμ όπως το “Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα” και γίνεται, με καλαισθησία, καλτ μέσα στη μελαγχολία του, με τη σεναριακή σφραγίδα και του Παύλου Μάτεσι. Η φωτογραφία είναι χορταστικά “βρώμικη” και στο φιλμ παρουσιάζονται πολλοί αγαπημένοι ηθοποιοί της εποχής (ακόμα και ο Παύλος Κοντογιαννίδης σε cameo), οι οποίοι επιδίδονται σε πράξεις οργής, εκφράζοντας το κλίμα της εποχής.

Όπως ανέφερε ο κ. Παπαγιαννίδης, στην κουβέντα που έγινε μετά την προβολή, τόσο γενικά για την κοινωνία όσο και για το ελληνικό σινεμά, τότε οι νέοι παρουσίαζαν επιθετικότητα μεταξύ τους, γιατί οι καιροί ήταν δύσκολοι και όλοι διεκδικούσαν να υλοποιήσουν τα ατομικά τους όνειρα. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και σήμερα, ενώ παράλληλα, όπως και τότε, άνθιζαν μορφές συνεργασίας ανιδιοτελείς, ως προς τη διαδικασία παραγωγής ενός φιλμ. Κατά το σκηνοθέτη, ένας κινηματογραφιστής στην Ελλάδα είναι μόνος. Το ίδιο μόνοι είναι και οι χαρακτήρες του φιλμ, οι οποίοι επιδίδονται σε ένα “φτιάξιμο” που όμως δεν επανορθώνει, σε μία σεξουαλικότητα ανικανοποίητη ή λάγνα και παράλληλα νεκρή,

Το σημαίνον κρίση ακούγεται κι εδώ, απρόσμενα επίκαιρα, κάτι που συζητήθηκε από κοινό και σκηνοθέτη. Εκφράζεται έτσι η ομοιομορφία ανάμεσα στις διάφορες περιόδους, όπου πάντα υπάρχει δυσκολία, μόνο που πλήττονται “με τις εξάρσεις ή τις υφέσεις τους” διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, ανάλογα με το ποιος ελέγχει το κεφάλαιο. Η κρίση σημαίνει τον κίνδυνο και όχι την επιστράτευση της κριτικής ικανότητας, και κάπου εκεί ο Bowie με το Gazoline έχει βάλει φωτιά στα πάντα και περιμένει, μάταια, από όσους θα μπορούσαν, να κάνουν το ίδιο.

Εύη Αβδελίδου