Tutto Italia-Παρακευή 20/4: Το MOVE IT ήταν εκεί

Δημοσίευση: 21 Απριλίου 2012, 16:47

Πλημμύρησαν οι κινηματογραφικές αίθουσες με γέλιο!

Χθες το πρόγραμμα περιελάμβανε δύο ταινίες σε δύο διαφορετικές αίθουσες. Με πρώτη στάση το «Ιντεάλ» για την ταινία “La Donna Della Mia Vita” (Η γυναίκα της ζωής μου) του Λούκα Λουτσίνι περίμενα ότι εφόσον επρόκειτο για επανάληψη (Η ταινία είχε προβληθεί και το προηγούμενο βράδυ), θα έβρισκα την αίθουσα σχετικά άδεια.

Λάθος μου!

Η αίθουσα είχε αρκετό κόσμο ο οποίος μετά το τέλος της προβολής αποχώρησε με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αφτιά. Βλέποντας αυτή την εικόνα και προχωρώντας προς τον κινηματογράφο «Έλλη» για να παρακολουθήσω την ταινία “Basilicata Coast to Coast” του Ρόκο Παπαλέο, άρχισα να σκέφτομαι πόσο πολύ χάρηκε ο κόσμος τελικά το συγκεκριμένο Φεστιβάλ, πόσο μεγάλη ανάγκη έχει το γέλιο αυτή τη δύσκολη εποχή αλλά και πόσο έχει νοσταλγήσει τον Ιταλικό Κινηματογράφο.

Φτάνοντας στον προορισμό μου σχετικά νωρίς και περιμένοντας την έναρξη της προβολής, οι υποθέσεις μου επιβεβαιώθηκαν καθώς με πλησιάζει μια «γιαγιούλα» γύρω στα 65-70 και μου πιάνει την κουβέντα:

- «γιαγιά»: «Ποια ταινία θα προβληθεί τώρα;»

- εγώ: «Το Basilicata coast to coast»

- «γιαγιά»: « Και ποιοι παίζουν παιδί μου;»

- εγώ: «Ο Ρόκο Παπαλέο και ο Αλεσάντρο Γκάσμαν»

- «γιαγιά»: «Α! Γκάσμαν; Λες να είναι γιος του Βιτόριο Γκάσμαν;»

- εγώ: «Ναι, ο γιος του είναι»

- «γιαγιά»: «Ε τότε να κάτσω να το δω! Είναι και κωμωδία;»

- εγώ: «Ναι, είναι κωμωδία δρόμου»

- «γιαγιά»: «Ε τότε θα μείνω να το δω οπωσδήποτε κι ας είναι αργά!»

Κατά τη διάρκεια της ταινίας συνειδητοποίησα ότι είχα πολύ καιρό να ακούσω ανθρώπους να γελούν τόσο δυνατά μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα. Μετά το τέλος της προβολής και κατεβαίνοντας προς το «Ιντεάλ» για να πω μια καληνύχτα είδα κόσμο να τρέχει: «Γιατί τρέχετε έτσι ρε παιδιά; Έγινε τίποτα;», ρωτάω. «Τρέχουμε να προλάβουμε την επόμενη προβολή!»

“La Donna Della Mia Vita” (Η Γυναίκα Της Ζωής Μου) 4/10

Κατά μάνα κατά κύρη…

Ο Leonardo (Luca Argentero) τα φτιάχνει με τη Sara (Valentina Lodovini) χωρίς κανένας από τους δύο να γνωρίζει ότι ο Giorgio (Alesandro Gassman), ο πρώην της Sara είναι και ετεροθαλής αδερφός του Leonardo. Όλοι μαζί θα βρεθούν στο ίδιο τραπέζι για δείπνο στο σπίτι της “mamma” (Stefania Sandrelli), όπως αποκαλούν τη μητέρα τους και όλα τα άπλυτα της οικογένειας αρχίζουν να βγαίνουν σιγά-σιγά στη φόρα ενώ το κέρατο, τα ενδοοικογενειακά ψέματα και τα ανθρώπινα πάθη έχουν την τιμητική τους. Πρόκειται για κωμωδία που στηρίζεται σε δραματικούς χαρακτήρες και είναι η τρίτη κατά σειρά ταινία του Λουτσίνι όπου καταπιάνεται με τρία βασικά θέματα: την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης για σαρκικές απολαύσεις, τις ισορροπίες που διακυμαίνονται ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις και το κατά πόσο για όλα αυτά ευθύνονται οι γονείς. Διακρίνουμε με πόση ευκολία μπορεί να πει κάποιος ψέματα προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει, τη σημασία της επικοινωνίας και της ανθρώπινης επαφής αλλά και την αμφιθυμία που διακατέχει τη σχέση ανάμεσα σε δύο αδέλφια.

Βέβαια, το πόρισμα του Λουτσίνι μας λέει ότι ο πατέρας (λόγω γονιδίων) ευθύνεται για τις φυσικές «αδυναμίες» (π.χ. τάση για απιστία) του ανθρώπου αλλά η μητέρα ευθύνεται για την ανατροφή του και μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά τη μετέπειτα πορεία του. Σε κάθε περίπτωση πάντως φταίνε οι γονείς και το μοναδικό φάρμακο είναι ο έρωτας. Δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά από την άλλη…ποιος βαριέται τις κωμωδίες;

“Basilicata Coast to Coast” 5/10

Ο δρόμος προς Βασιλικάτα έχει τη δική του ιστορία

Ο Nicola (Rocco Papaleo) παίρνει μέρος μαζί με την μπάντα του σε ένα μουσικό φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα στην άλλη άκρη της περιοχής Βασιλικάτα (ή αλλιώς Λουκανία). Λίγο για διαφήμιση και λίγο για χαβαλέ πείθει το 4μελές γκρουπ που αποτελείται ακόμα από το Salvatore (Paolo Briguglia), το Rocco (Alessandro Gassman) και το Franco (Max Gazze), να πάνε στο φεστιβάλ με τα πόδια – να κάνουν δηλαδή μία απόσταση δύο ωρών με το αυτοκίνητο, δέκα μέρες με τα πόδια. Και ενώ ετοιμάζονται να το ανακοινώσουν στη συνέντευξη τύπου, από λάθος του «μάνατζέρ» τους (καταθλιπτικός αγκαλιά με τα Xanax που έχει ασπαστεί το Βουδισμό), στη συνέντευξή καταφθάνουν μόνο δύο δημοσιογράφοι από μία θρησκευτική εφημερίδα της ενορίας. Όλα όμως για καλό γίνονται αφού η ενορία διαθέτει και δορυφορικό κανάλι και αποφασίζει να ακολουθήσει στο ταξίδι τη μπάντα με μια κάμερα, παρουσιάζοντάς το σαν ντοκιμαντέρ.

Και το ταξίδι ξεκινά…Η χαρά μίας πράξης προκύπτει στον άνθρωπο κατά την τέλεσή της και όχι αφού ολοκληρωθεί. Έτσι, ο Παπαλέο μέσα από το “Basilicata Coast to Coast” μας λέει πως το ταξίδι είναι αυτό που έχει σημασία και όχι ο προορισμός θέλοντας να το παρομοιάσει και με το ταξίδι της ζωής. Το εν λόγω ταξίδι αποτελεί πηγή γέλιου για το θεατή με αρκετές «στάσεις συγκίνησης» όμως και αρκετά ελαστικό σενάριο που δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους χαρακτήρες που το συνοδεύουν να αναπτυχθούν ενώ παράλληλα φροντίζει να μας γνωστοποιήσει τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειαζόμαστε σχετικά με το background των ηρώων.

Η πορεία προς την αναζήτηση αυτού που ο κάθε χαρακτήρας ξεχωριστά ψάχνει σε αυτή την ταινία (αυτό μπορεί να είναι η καριέρα, ο έρωτας αλλά κι ο ίδιος του ο εαυτός) παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο που κρατάει το σινεφιλικό μάτι καρφωμένο στην οθόνη εξάπτοντάς του την περιέργεια να δει τι θα γίνει παρακάτω. Αν και μας δίνει τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με την κουλτούρα και τις συνήθειες της περιοχής αποφεύγει έξυπνα να το μετατρέψει σε διαφημιστικό road movie. Επιπλέον, η τζαζ μουσική που καλύπτει το σύνολό των σκηνών σε συνδυασμό με τους ευφάνταστους στίχους των τραγουδιών που εκτελούνται κατά βάση από τους ίδιους τους ηθοποιούς συμβάλλουν καταλυτικά στη δημιουργία μιας διασκεδαστικής κωμωδίας δρόμου που δίνει παράλληλα αρκετή τροφή για σκέψη.

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos